Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 19

"Το πάθημα να σου γίνει μάθημα, μικρή. Είναι καιρός να χαλαρώσεις λίγο, δε νομίζεις;" σχολίασε ο Σπύρος μόλις μπήκαμε στο αμάξι.
"Αχα..." είπα αδιάφορα βγάζοντας το κινητό για να περάσω το νούμερο του Αντώνη.
Αλλά που να προλάβω;!
Ο Ανδρέας μου άρπαξε το χαρτάκι, το έκανε χίλια κομμάτια και μετά το πέταξε και έξω από το παράθυρο. Έτσι, για σιγουριά!
"Τι σκατά ρε Ανδρέα;" αναφώνησα έξαλλη.
"Δε θα μπλέξεις με τον Αντώνη." διέταξε με σοβαρό ύφος.
Ποιός νόμιζε ότι ήταν για να μου λέει και τι θα κάνω;
"Σιγά μη σου ζητήσω και την άδεια!"
"Τι εγινε ρε παιδιά;" απόρησε ο Ανέστης με μια εύθυμη έκφραση.
"Μου έσκισε το χαρτάκι με το τηλέφωνο του Αντώνη." κάρφωσα αμέσως, δείχνοντας τον και κατηγορηματικά με το δάχτυλο, σα πεντάχρονο.
"Ποιός είναι ο Αντώνης πάλι;" αναφώνησε ο Σπύρος μπερδεμένος.
"Αυτός που μας άνοιξε πριν λίγο." τους ενημέρωσε ο Ανδρέας και τα αδέρφια μου αναστέναξαν.

"Έλεος ρε Ομορφούλα!" αγανάκτησε ο Σπύρος.
"Τι έκανα; εκείνος μου το έδωσε." είπα αμυντικά.
"Και εσύ αμέσως το πήρες. Ούτε που τον ξέρεις τον τύπο!" με μάλωσε ο Ανέστης.
"Είχα σκοπό να τον μάθω, όμως." σάρκασα και έκαναν και οι δύο πως ξερνάνε.
Πλήρως συγχρονισμένα τα αδέρφια Παπαδοπούλου!
"Μείνε μακριά του." είπε τελειωτικά ο Ανδρέας, ανάβοντας μου τα λαμπάκια.
"Και γιατί;" αντιγύρισα με ύφος.
"Γιατί ο Κώστας είναι γατάκι μπροστά του. Οπότε αν δεν θες να βρεις κανένα βίντεο σου σε πορνοσελίδες στο διαδίκτυο, μη μπλέξεις μαζί του." επανέλαβε, έτοιμος να σκάσει.
"Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί σου καίγεται καρφάκι." σύριξα εκνευρισμένη και ανταλλάξαμε έντονα βλέμματα.

"Ενός λεπτού σιγή." ψιθύρισε καθόλου διακριτικά ο Ανέστης και ξεφύσηξα.
"Ρε Ανδρέα, τι της έκανες και σε έχει τόσο στη μπούκα;" θέλησε να μάθει ο Σπύρος.
"Δεν μπήκα στη λίστα της." αποκρίθηκε ξερά και γούρλωσα τα μάτια, κοκκινίζοντας, ενώ τα αδέρφια μου έβαλαν τα γέλια.
"Έφαγες πόρτα!" αναφώνησε ο Σπύρος.
"Χυλόπιτα." συμπλήρωσε ο Ανέστης κρατώντας την κοιλιά του. Ο Ανδρέας προσπαθούσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο και μου ανέβηκε η πίεση!
"Δεν καταλαβαίνω που είναι το αστείο." είπα με απάθεια και ο Ανέστης αμέσως σταμάτησε. Σκούντηξε και το Σπύρο με νόημα, για να σκάσει επιτέλους.

"Για να έχουμε καλό ερώτημα όμως, γιατί έριξες χυλόπιτα στην αδερφή μας ρε Ανδρέα; Δεν είναι του γούστου σου;" έκανε την ερώτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου για να τον ψαρέψει.
"Δεν πιστεύω στις ελεύθερες σχέσεις." ήταν η κάθετη απάντηση του και ο Ανέστης γύρισε ολόκληρος στο κάθισμα του, απλώνοντας το χέρι για να κάνει χειραψία μαζί του.
"Τι σου έλεγα; ελεύθερες σχέσεις και μαλακίεςς. Έτσι τα χάνεις τα καλά παιδιά." μου είπε και αυτό το σχόλιο με πείραξε πάρα πολύ.
"Ανέστη, δε πας να τραβήξεις καμία μαλακία, γιατί πολλές βγαίνουν από το στόμα σου." είπα με κακία και κοίταξα έξω από το παράθυρο, κρύβοντας την πληγωμένη έκφραση μου.

Με δούλευαν και οι τρεις ψηλό γαζί. Αν ήμουν μόνο με τα αδέρφια μου δε θα με ενοχλούσε τόσο πολύ αυτή η συζήτηση, αλλά με τον Ανδρέα...
Ένιωθα ότι είχα χάσει την ευκαιρία πριν καν μου δοθεί, γιατί το όνομα που είχα κάνει στο σχολείο τελικά δεν ήταν αυτό που νόμιζα.

Και καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα, που έλεγε και η γιαγιά μου.

"Έλα, χαλάρωσε. Μια πλάκα κάναμε." μουρμούρισε τώρα και κάθησε κανονικά στη θέση του. Ο Σπύρος του έριξε μια μούντζα για την οποία ήμουν ευγνώμων και κάναμε την υπόλοιπη διαδρομή ήσυχα.

Φτάσαμε στο σπίτι και βγήκα κακοδιάθετη από το αμάξι, θέλοντας να πάω στο δωμάτιο μου και να χωθώ κάτω από το πάπλωμα μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία. Αλλά πριν προλάβω να κάνω βήμα, ο Σπύρος με έπιασε, κάνοντας μου κεφαλοκλείδωμα.
"Δεν έχεις κάτι να πεις στον νεαρό;" με ρώτησε καθώς έδιωχνα τα μαλλιά από το πρόσωπο μου.
"Ε;" αντιγύρισα μπερδεμένη κοιτώντας τον Ανδρέα, που επίσης ήταν απορημένος.
"Έλα, πες το ποιηματάκι." με προέτρεψε με γλυκό τόνο και τον βάρεσα στη πλάτη, αλλά δεν με άφησε.
Στράφηκα πάλι στον Ανδρέα.
"Σε ευχαριστώ για την βοήθεια σου σήμερα. Σου..." δίστασα και ο Σπύρος με κούνησε πέρα δώθε λες και ήμουν εκκρεμές!
"Σου χρωστάω." είπα αφήνοντας μια ανάσα και ο αδερφός μου χαμογέλασε, ικανοποιημένος.

"Βλέπεις, είναι καλό παιδί. Απλά το παίζει σκληρόπετσι συνήθως." είπε ο Ανέστης αγκαλιάζοντας τους ώμους μου μόλις με ελευθέρωσε ο Σπύρος.
"Αν τελειώσατε με το ηλίθιο σόου, την κάνω." είπα στριφογυρίζοντας τα μάτια.
Ήξερα ότι ήθελαν να δείξουν την πραγματική μου πλευρά, αφού είχαν καταλάβει ότι ενδιαφέρομαι για τον Ανδρέα, αλλά αυτή τη στιγμή το θεωρούσα περιττό.
Μπορεί ο Ανδρέας να δέχτηκε το - ευχαριστώ - μου, αλλά η στάση του δήλωνε ξεκάθαρα ότι δε θα δεχόταν τίποτα άλλο από εμένα. Και αυτό έκανε την κακοκεφιά μου ακόμα χειρότερη.

Έφυγα μουτρωμένη, θέλοντας να βρεθώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου.
Τέλος καλό, όλα καλά. Παρά τρίχα τη γλίτωσα. Ούτε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν το θέμα με τις φωτογραφίες έπαιρνε μεγαλύτερη έκταση.
Αγόρια σαν τον Κώστα, που εκμεταλευόντουσαν έτσι καταστάσεις χωρίς να έχουν ιερό και όσιο ήταν η χειρότεροι.

Και τους άξιζε κρέμασμα.