Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 6

Ο μπαμπάς πάτησε το κουδούνι και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει γεμάτη νευρικότητα. Γιατί στο καλό ήμουν νευρική, τέλος πάντων;!
Η κυρία Παπαδημητρίου άνοιξε την πόρτα με ένα πλατύ χαμόγελο, με τον σύζηγο της ακριβώς από πίσω καλωσορίζοντας μας. Αμέσως είδα την ομοιότητα γονέων και παιδιών. Η Άννα είχε τα χρώματα του μπαμπά της, μέχρι και τα γενιά του πορτοκαλί ήταν! Απίστευτο!
Από την άλλη ο Ανδρέας έμοιαζε περισσότερο στη μαμά του, που έδειχνε πολύ καλοδιατηρημένη, αν υπέθετα ότι ήταν στην ίδια ηλικία με τους γονείς μου.

Έγιναν οι κλασικές χαιρετούρες και φυσικά με πήρε η μπάλα.
"Τι όμορφο κορίτσι που έχεις Χρήστο μου." πένεψε η κυρία Έλσα και χαμογέλασα απλώνοντας το χέρι για να κάνουμε χειραψία.
"Είμαι η Ομορφούλα, αλλά με φωνάζουν Έμι. Χαίρομαι που σας γνωρίζω κ. Παπαδημητρίου." είπα ευγενικά.
"Έβαλες τα καλά σου για να μας γνωρίσεις, Έμι; " σχολίασε ο άντρας της μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά είχα την αίσθηση ότι δεν ενέκρινε ιδιαίτερα το ντύσιμο μου.
" Το κορίτσι μας θα πάει σε πάρτυ μετά. " εξήγησε η μαμά μου.
" Πολύ ωραία! Περάστε, καθίστε!" ζήτησε η κ. Έλσα οδηγώντας μας στο σαλόνι.
Το σπίτι τους σε διαρρύθμιση ήταν ίδιο με το δικό μας, αν και λίγο πιο μικρό.
"Τα παιδιά σας που είναι;" θέλησε να μάθει ο μπαμπάς.
" Α! Διαβάζουν. Μισό λεπτό να τα φωνάξω." είπε εκείνη και ανέβηκε στον επάνω όροφο.
Ένιωσα πάλι την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά καθώς περιμέναμε και ήθελα να αυτοχαστουκιστώ! Τι με είχε πιάσει στα καλά καθούμενα!

Η κυρία Έλσα επέστρεψε γρήγορα με τον Ανδρέα να ακολουθεί και την Άννα τελευταία.
Το αγόρι ήταν υπέροχο ακόμα και με τις μπλε άνετες φόρμες που φορούσε. Η αδερφή του από την άλλη... Δεν θέλω καν να το σχολιάσω.
Ή να το περιγράψω.
Τους σύστησε στους γονείς μου και είδα τον Ανδρέα να κάνει μια γερή χειραψία με τον μπαμπά μου, ο οποίος φάνηκε πολύ ικανοποιημένος με αυτό. Η μαμά μου από την άλλη... Ήταν η κλασσική μαμά.
Έκλεισε την Άννα σε μια σφιχτή αγκαλιά και είδα το κορίτσι να ξαφνιαζετε πριν χαμογελάσει ντροπαλά.
Της είχα πει ότι καθόμαστε στο ίδιο θρανίο και εκείνη έβγαλε το συμπέρασμα ότι θα γίνουμε και κολλητές! Ούτε καν!

Ο Ανδρέας μου έριξε μια γρήγορη ματιά, τσεκάρωντας με και χαμογέλασα αχνά, σίγουρη ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε.
Και μετά στριφογύρισε τα μάτια σαν να με χλεύαζε!
Με χλεύαζε!
Σε ποιόν να το πω και να με πιστέψει!
Σαν να μην έφτανε αυτό, μου γύρισε πλάτη ζητώντας από τους γονείς μου να τον συγχωρέσουν γιατί έπρεπε να επιστρέψει στο διάβασμα του. Αν δεν υπήρχε τόσο κόσμος γύρω μου, το σαγόνι θα μου είχε πέσει στο πάτωμα από το σοκ!

Οι γονείς μου από την άλλη τον πένεψαν που ήταν τόσο διαβαστερός προτρέποντας τον να αποχωρήσει από την "παρέα" μας.
Λες και λίγους αριστούχους είχε η οικογένεια μας! Ο ένας Νομική, ο άλλος Πολυτεχνείο, εγώ μαθήτρια του 20. Για όνομα του Θεού!
Αφήνω τον Ανέστη απ'εξω, γιατί ακόμα απορρούσαμε όλοι πως κατάφερνε στο ένα εξάμηνο να τα έχει όλα 20 και στο επόμενο να έβγαζε μέσο όρο 12! Τόσο αψυχολόγητος! Αλλά τέλος πάντων...

"Ομορφούλα, γιατί δεν παίρνεις και την Άννα μαζί σου στο πάρτυ;" πρότεινε η μαμά και ήθελα κάποιος να με πυροβολήσει!
"Εμ... Καλύτερα όχι." μουρμούρισε το κορίτσι και κράτησα την ανάσα μου, ελπίζοντας να συνεχίσει να αρνείται. Αν με έβλεπε ο Κώστας με αυτήν στο πάρτυ θα έπεφτε φωτιά να με κάψει.
" Γιατί όχι Άννα; ευκαιρία να γνωρίσεις και τους συμμαθητές σου καλύτερα." την παρότρυνε η κυρία Έλσα. Την κοίταξα έντονα, θέλωντας να της περάσω το μυνημα ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτη.
"Ε-έχω ακόμη διάβασμα." ψέλλισε χαμηλόνωντας το κεφάλι. Ωραία, τώρα ένιωθα και άσχημα.
Αλλά, πιστέψτε με, μόνο να την προστατέψω ήθελα.
Αν ερχόταν στο πάρτυ, πιθανότατα την επόμενη μέρα να ζητούσε μεταγραφή σε άλλο σχολείο από το δούλεμα που θα της έριχναν. Ή και χειρότερα...
"Άσε το διάβασμα μια μέρα βρε κορίτσι μου. Συνεχίζεις αύριο. Πάνε στο πάρτυ να ξεσκάσεις λίγο." επέμενε η μαμά της και ήξερα ότι ήρθε το τέλος μου.

Είχα ζήσει τέτοιες σκηνές άπειρες φορές με τους γονείς μου να προσπαθούν να με ξεκολλήσουν από την ασφάλεια του δωματίου μου. Μόνο που εγώ όταν έλεγα - όχι - το εννοούσα. Αντίθετα, η Άννα ήταν ξεκάθαρο ότι λαχταρούσε την κοινωνική επαφή και τελικά δέχτηκε την πρόσκληση της μαμάς μου.
Να πάρει.
Συγκράτησα έναν αναστεναγμό και σηκώθηκα.
"Έλα, πρέπει να ετοιμαστείς." είπα και με κοίταξε παραξενεμένη. "Δεν έχεις σκοπό να έρθεις με τις φόρμες, έτσι;"
"Φυσικά και όχι! Η Άννα έχει πολλά ρούχα, γιατί δεν την βοηθάς Έμι;" μου ζήτησε η κυρία Έλσα χαμογελώντας.
Ήθελα να της πω ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να την βοηθήσει για να γίνει άνθρωπος, αλλά κούνησα το κεφάλι κρατώντας τις σκέψεις για τον εαυτό μου.
Η Άννα θα ήταν δύσκολη αποστολή, αλλά δεν είχα σκοπό να την κουβαλίσω μαζί μου αν δεν ήταν τουλάχιστον εμφανίσιμη.
"Πάμε." είπα επιτακτικά και αμέσως πετάχτηκε όρθια, προχωρώντας μπροστά για να με οδηγήσει στο δωμάτιο της.
Άντε και η Παναγία μαζί μας...