Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 7

Το δωμάτιο της δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Όλα ήταν σε ροζ και λευκές αποχρώσεις. Διακοσμητικά, αρκουδάκια, κρεμαστές ονειροπαγίδες, αμέτρητα βιβλία. Δεν το περίμενα...
Το άλλο που με εξέπληξε ήταν οι απίστευτες ποσότητες καλλυντικών. Αυτό το κορίτσι είχε πιο πολλά κι από μένα και αυτό ήταν αξιοθαύμαστο!
"Δείξε μου την ντουλάπα σου." είπα επιτακτικά με το βλέμμα μου να πέφτει στο ολοστρόγγυλο ροζ ρολόι στον τοίχο της. Με αυτά και με εκείνα η ώρα κόντευε εννιά και για να την κάνω άνθρωπο χρειαζόμουν ώρα...ώρες δηλαδή...

Η Άννα άνοιξε την μεγάλη εντοιχισμένη ντουλάπα της και έκανε στην άκρη. Τα ρούχα της ήταν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο και έδειχναν αφόρετα.
"Ωραία. Ας αρχίσουμε με τα μαλλιά μιας και έχουν την περισσότερη δουλειά." αποφάσισα και στράφηκα σε εκείνη. Σαν χαμένο κουτάβι με κοιτούσε, αν είναι δυνατών. "Έχεις πιστολάκι ή ισιωτική;"
Η Άννα κούνησε το κεφάλι και πήγε στο μπάνιο, επιστρέφοντας με μια αγκαλιά πράγματα.
" Τέλεια. Βάλε μουσική και κάτσε." διέταξα τώρα και υπάκουσε χωρίς να πει κουβέντα.
Θεέ μου, δώσε μου υπομονή.

"Αφού έχεις τόσα πράγματα γιατί δεν περιποιείς τα μαλλιά σου;" την ρώτησα μόλις τελείωσα με το πιστολάκι και έπιασα την ισιωτική. Δεν είχε πολύ υγρασία σήμερα, αλλά ένα πάτημα παραπάνω δεν βλάπτει. Τώρα που δεν ήταν όλα σαν κράνος πάνω στο κεφάλι της, φανερώθηκε ένα μακρύ καρέ που κολάκευε το στρογγυλό πρόσωπο της.
" Δεν είμαι καθόλου καλή με αυτά." παραδέχτηκε αμήχανα και είδα τα μάγουλα της να κοκκινίζουν από ντροπή. Με έπιασε το φιλότιμο μου λοιπόν και συνέχισα τη συζήτηση.
"Ούτε εγώ ήμουν, εξάσκηση θέλει." τη βεβαίωσα και φάνηκε να παίρνει λίγο θάρρος.
"Την πρώτη φορά πήραν φωτιά τα μαλλιά μου. " με ενημέρωσε και έμεινα να την κοιτάω μέσα σπο τον καθρέφτη, πριν μου ξεφύγει ένα δυνατό γέλιο. Κάλυψα αμέσως το στόμα με το χέρι μου.
" Συγνώμη. Δεν - δεν είναι αστείο." είπα πνιχτά.
"Για την ακρίβεια, είναι ξεκαρδιστικό. Η μαμά με κυνηγούσε στο σπίτι με μια κατσαρόλα νερό." συνέχισε και δεν άντεξα, πιάνοντας την κοιλιά μου καθώς το έκανα εικόνα.
"Χριστέ μου..." ψέλισσα προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου και σκούπισα προσεκτικά μερικά δάκρυα που μου ξέφυγαν από τα γέλια. Εκείνη χαμογέλασε συνεσταλμένα "Για αυτό έκοψες τα μαλλιά σου;" μάντεψα και έγνεψε καταφατικά.
"Ίσως καμία μέρα να σου δείξω μερικά κόλπα για να μην γίνεις πυρσός πάλι." προσφέρθηκα πριν το καλοσκεφτώ και τα μάτια της έλαμψαν από ενθουσιασμό. Να πάρει, τώρα θα νόμιζε ότι γίναμε και κολλητές.
Ανάθεμα εμένα και την καλοσύνη μου...