Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 8

Δύο ώρες αργότερα, το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό. Της έδωσα να φορέσει ένα τζιν με πουκάμισο που τόνιζε το μπούστο της και έκρυβε επιτυχώς τα παχάκια της. Αν και τώρα που την έβλεπα με φυσιολογικά ρούχα, δεν είχε και τόσο σοβαρό πρόβλημα με τα κιλά της. Με λίγη γυμναστική και σωστή διατροφή, θα γινόταν μια θεά.
Μήπως να αναλάβω αυτό το πρότζεκτ; ήμουν αναποφάσιστη.
Για την ώρα, έπρεπε να φύγουμε! Ο Κώστας μου είχε στείλει ήδη καμία δεκαριά μυνήματα και όλα ρωτούσαν γιατί αργώ. Πολύ πιεστηκός έγινε και αυτός ξαφνικά!

"Έτοιμο το κορίτσι!" ανακοίνωσα μόλις κατεβήκαμε στο σαλόνι.
"Αννα μου είσαι τόσο όμορφη!" είπε η κ. Έλσα συγκινημένη. Μάλλον και εκείνη ανακουφίστηκε που έβλεπε επιτέλους την κόρη της ντυμένη με κάτι άλλο εκτός από φόρμες.
"Ομορφούλα, τα κανόνισα με τον Σπύρο να σας πάει." μου είπε η μαμά. Καλό αυτό, δε θα χρειαζόταν να πληρώσω ταξί!
" Ωραία, τότε εμείς να πηγαίνουμε σιγά σιγά." μουρμούρισα τσεκαρωντας το ρολόι μου. Ήταν έντεκα και δέκα.
Δε σας είπα ότι θα πιάσουμε μεσάνυχτα; το είπα!

Τους χαιρετίσαμε και φύγαμε για να πάμε δίπλα. Καθώς έμπαινα στην αυλή μας για να χτυπήσω κουδούνι και να κατέβει ο Σπύρος, κάτι μου τράβηξε την προσοχή και στράφηκα στο σπίτι της Άννας. Στο παράθυρο ακριβώς απέναντι από το δωμάτιο μου τα φώτα ήταν ανοιχτά και έβλεπα ξεκάθαρα μια σκιά πίσω από την κουρτίνα, που στη συνέχεια εξαφανίστηκε.
"Ο αδερφός μου." είπε η Άννα ακολουθώντας το βλέμμα μου. "Είναι πολύ προστατευτικός μαζί μου." πρόσθεσε για να δικαιολογίσει την περίεργη συμπεριφορά του.
"Έχω τρεις μεγαλύτερους αδερφούς. Ξέρω πως είναι." την καθησύχασα πατώντας το κουδούνι.

Ευτυχώς ο Σπύρος ήταν έτοιμος και μας περίμενε, γιατί θα ξεκινούσα με τα πόδια στο τέλος!
"Όλα εντάξει, μικρή;" με ρώτησε κλειδώνοντας την πόρτα.
"Ναι. Πάμε γιατί ο Κώστας με έχει πρήξει." σχολίασα διαβάζοντας ακόμα ένα μύνημα του.
"Ωπ! Εσύ ποιά είσαι;" θέλησε να μάθει προσέχοντας την Άννα στη βάση της σκάλας, η οποία είχε μείνει παγωτό και κοιτούσε τον αδερφό μου σαν χάνος.
"Η Άννα, η δίπλα." τον ενημέρωσα νεύοντας προς το σπίτι των νέων μας γειτόνων. "Άννα ο Σπύρος. Σπύρο η Άννα. Φεύγουμε τώρα; " αγανάκτησα σταυρώνωντας τα χέρια στο στήθος και την πλησίασε κάνοντας κίνηση για χειραψία.
"Γειά σου, Άννα." της είπε φιλικά.

Καμία απόκριση.
Είχε μείνει στήλη άλατος η κοπέλα. Όχι πως την αδικώ, ήμασταν ομορφόσογο, αλλά αυτό παραπάει. Ο Σπύρος με κοίταξε πάνω από τον ώμο του με απορία και ξεφύσηξα.
"Βγάλε το αμάξι και ερχόμαστε." τον έδιωξα και την πλησίασα. Της έριξε μια τελευταία ματιά πριν κουνήσει το κεφάλι και μπει στο γκαράζ.
"Ει." την σκούντηξα ελαφριά στον ώμο και βλεφάρισε συγχυσμένη.
"Χάρηκα." είπε και στριφογύρισα τα μάτια.
"Άργησες κορίτσι μου." την ενημέρωσα και έγινε σαν ντομάτα από ντροπή. "Έλα, δεν είσαι η πρώτη που τα έχασε μπροστά στον Σπύρο. Θα το ξεπεράσεις." την παρηγόρησα πιάνοντας την αγκαζέ.
"Συγνώμη! Δεν ξέρω τι με έπιασε." ψέλλισε και χαμογέλασα. Ήθελα τόσο πολύ να την πειράξω, αλλά δεν είχα χρόνο και νομίζω ότι έγινε αρκετά ρεζίλι στον αδερφό μου από μόνη της. Την τράβηξα στο πίσω μέρος του σπιτιού όπου ο Σπύρος είχε βγάλει το αμάξι και την έβαλα να κάτσει στο πίσω κάθισμα, ενώ εγώ πήρα τη θέση μου μπροστά.

"Που πάμε;" ρώτησε ο Σπύρος, ρίχνοντας άλλη μια ματιά στην Άννα από τον καθρέφτη.
"Στου Κώστα." αποκρίθηκα. Με είχε πάει πολλές φορές σπίτι του και ήξερε. Είτε είχε πάρτυ, είτε όχι. Με τα αδέρφια μου δεν είχα μυστικά, ήμασταν πολυ δεμένοι. "Εσύ που θα πας; "
"Κέντρο με τον Χρήστο και τον Μανώλη." είπε χαλαρά.
"Ω, αντροπαρέα;" τον πείραξα και χαμογέλασε ύπουλα.
"Ναι, θα πάμε για γκόμενες." με βεβαίωσε.
"Άντε, καλό βόλι." κορόιδεψα και τσίμπησε το μπούτι μου. Αναφώνησα και τραβήχτηκα αλλά δεν τον βάρεσα γιατί οδηγούσε.
"Βλάκα." μουρμούρισα και μου έβγαλε γλώσσα.

Λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε επιτέλους έξω από την οικοδομή του Κώστα.
"Καλά να περάσετε, κούκλες!" μας χαιρέτησε πριν φύγει και η Άννα έμεινε πάλι στήλη άλατος.
"Θα σου δώσω μια συμβουλή." ξεκίνησα να λέω αφού συνδέθηκε πάλι ο εγκέφαλος της. "Μείνε μακρυά από τον αδερφό μου."
"Συγνώμη! Εγώ... Δεν-"
"Το λέω για το δικό σου καλό." την έκοψα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. "Ο Σπύρος δεν είχε ποτέ του μέχρι τώρα σοβαρή σχέση. Κάνει μόνο ξεπέτες και εσύ δεν μου έχεις δώσει την εντύπωση ότι είσαι σε αυτή τη φάση. Τον αγαπώ, είναι ο καλύτερος αδερφός που υπάρχει αλλά για άντρας είναι κάφρος. Οπότε αν δεν θέλεις να πληγωθείς, κράτα αποστάσεις." της ειπα σοβαρά, ελπίζοντας να ακολουθήσει την συμβουλή μου. Η αλήθεια ήταν πως δεν θα ήθελα να την δω να πληγώνεται από έναν άντρα. Ειδικά αν αυτός ήταν ο αδερφός μου.

Με κοίταξε για λίγο σκεπτική και μετά μου χαμογέλασε.
" Ευχαριστώ για τη συμβουλή, Ομορφούλα." είπε με ειλικρίνεια και αναστέναξα. Να πάρει, ήταν πολύ καλό παιδί.
"Τίποτα." κούνησα το κεφάλι πιάνοντας την πάλι αγκαζέ. "και λέγε με Έμι, εντάξει;" ζήτησα και κούνησε ζωηρά το κεφάλι.
"Ωραία. Πάμε τώρα γιατί νυχτώσαμε!"