დილით მაღვიძარას წკრიალი მაღვიძებს, რის გამოც ჩემი სიმშვიდე საზღვარს კარგავს, თავზე ბალიშს ვიმხობ, მაგრამ ოთახში ანია შემოდის და ფარდებს წევს მეტი სინათლისთვის, ხო ანია ჩვენ სახლში უკვე 20 წელია მუშაობს, დიახ რაც მე დავივადე, საკმაოდ საყვარელი და გამგები ქალია, მაგრამ ამავდროულად მკაცრიც.
სხვა რა გზა მქონდა? ავდექი შხაპი მივიღე დღევანდელი ლუქი ამოვარჩიე და სასადილოდ ჩავედი, მამამ თვალით მანიშნა რომ მასთან დავმჯდარიყავი, მეც რათქმაუნდა მათ მივუჯექი.
-დილა მშვიდობისა ჯონგუკ
დაიწყო დედამ
-ჩვენ გვინდოდა გვეთქვა რომ, ერთი პატარა ომეგა გვინდა ვიშვილოთ, ნუ პატარა რა 17 წლისაა, მაგრამ რათქმაუნდა შენ თუ ეს არ გენდომება გავიგებთ.
მე ჩავფიქრდი და რატომაც არა? მაგრამ თან მეშინოდა, რატომ? იმიტომ რომ მე ჯერ კიდევ არ მყავდა ჩემი ომეგა ნაპოვნი, დედამ როგორც აღნიშნა ის ომეგაა, ჩემი ომეგა რომ აღმოჩნდეს? ბოლოს ეს ფიქრები თავიდან ამოვიგდე და გადავწყვიტე დედასთვის მეთქვა
-დედა, შენ როგორც აღნიშნე, ის ბიჭი ომეგაა
-კი ჯონგუკ
-ის ჩემი ომეგა რომ აღმოჩნდეს?
-ამაზე არ გვიფიქრია.
-ხო საყვარელო თუ ის შენი ომეგა აღმოჩნდა, ამასაც გაგიგებთ.
დედამ თბილად გამიღიმა,მეც საპასუხოთ გავუღიმე.
-მაშინ კარგი.
დედამ გაბრწყინებული თვალებით შემომხედა და გადამეხვია, მეც ჩავეხუტე, ვისადილედ და კოლეჯის გზას გავუდექი, გზად იუნგის შევუარე, რათქმაუნდა ნახევრად ძინავს, ამაზე გამეცინა, იუნგი ჩემზე 1 წლით დიდია.
-ეი ბავშვო, რა გაცინებს?
-აპ არფერი მინ იუნგი
სახე დავისერიოზულა, მან ჩემს ასეთ ცვალებაზე უბრალოდ თავი გააქნია და გაეცინა, უხდება ღიმილი, მალევე მივედით უნივერსიტეტში.
-ჰეი მინ იუნგი
გვესმის გამწარებული ომეგას ხმა, იუნგიმ თვალები აატრიალა და მე შემომხედა, ხელები მაღლა ავწიე უარის ნიშნად.
-მეარაფერი მითქვამს
-ბატონო მინ იუნგი სად იყავით გუშინ ღამით?
-ჯიმიიინ გთხოვ ახლა არა
იუნგიმ ჯიმინსხელი გადახვია და ჩანთა ცალ მხარზემოიგდო, ჯიმინმა ამოიბუზღუნა, წყვილის შენხედვარე გამეცინა და სასწავლებელში შევედით, ყველა ჩვენ გვიყურებდა და გზას გვითმობდა, მალევე მივაღწიეთ კაბინეტში.
დღემ უაზროდ ჩაიარა, მე სახლში წავედი, სახლში არავინ იყო, ან მე ნეგონა ასე, ხოტა ხანში როცა კიბეებზე დავიწყე სვლა ჟოლოს სურნელი ვიგრძენი, რამაც თავბრუ დამახვია, კიბის სახელურს ჩავეჭიდე.
"ნუთუ ეს ის ომეგაა? მას.... ჟოლოს სურნელი აქ, მე არ ვცდებიდი" ჩემთვის გავიფიქრე და კიბეებზე ავედი, ჩემს პირდაპირ ოთახში შევამჩნიე ომეგა წვრილი წელით, თოვლივით თეთრი კანო, გეგონება მის კანს მზე არ უნახავსო, გამოყვანილი თეძოები, მომაჯადოებელი ფეხები, გამოკვეთლი საჯდომი და ალუბალივით ვარდისფერი ტუჩები, აჰჰ... რა კარგი ბედი მხვდა წილად, ასეთი ომეგა რომ გამომიყო, ღმერთმა.
თავი გავაქნიე ფიქრებიდან გამოსაფხიზლებლად და კარზე დავაკაკუნე, ის შეცბა და მალევე გადაიცვა მაისური.
-ვოუ, ვოუ, ნუ გეშინია, მანიაკი არ ვარ საკუთარი ძმა რომ დავიჭირო,
-ხო-უხერხულად მოიქავა კეფა
-შენი სახელი?
-თეჰიონი- გამიღიმა, ღმეერთო მისი ღიმილიი, აჰჰ ჩემი რომ იყოს ახლა...
ჯანდაბა რეებს ვფიქრობ
-ჯონგუკი სასიამოვნოა თეჰიონ, თუ რამე დაგჭირდა ჩემი ოთახი წინაა-გავუღიმე და წასვლა დავაპირე რომ...
-გუკი- მომესმა ისევ ეს ნაზი ხმა, ჩემს რაღაც ნაწილს უნდოდა კიდეც ეს, მოიცა გუკი?
-გუკი?
-თუ არ მოგწონს მე შემიძ...
-არა, არა, მომწონს ძალიან საყვარლობაა- მან გამიღიმა
-მინდოდა მეკითხა რომ... სამზარეულო საითაა- ჩაიჩირჩულა, მე კი საპასუხოდ გავუღიმე.
-ანიააა- დავიყვირე თუ არა ანია აქ გაცდა
-ჩემს ძამიკოს შია
-გამარჯობა ბატონო ჯეონ რას მიირთმევთ
-გთხოვ, უბრალოდ თაე.
-კარგი, თაე რას მიირთმევ.
-რამიონი, შეიძლება?
-რათმაუნდა, მე დაგტოვებთ-
ანია გავიდა
- კარგი თე მე დაგტოვებ დაისვენე.
-თეე რა საყვარლობაა- ჩაიჩურჩულა მან მე გამეღიმა და ჩემს ოთახში შევედი.
