გაშეშებული ვარ... ჯერ კიდევ არ ვიცი ის აქ რისთვის მოვიდა, იქნებ... არა ამის გააზრებაც კი არ მინდა.
-გამარჯობა ჯონგუკ
და აი მეც გამოვდივარ ფიქრებიდან.
-გამარჯობა ლისა..
-მომენატრე, თან კარგი ამბავი მაქ.
იღიმის, ჯანდაბა, როგორ არ მინდა მისი დანახვა, რა ახალ ამბავზე საუბრობს?
-რა ამბავი?
-ჯერ იქნებ შემომიპატიჟო
-რათქამაუნდა მობრძანეი
საუბარში თეჰიონი იჭრება და დაძაბულობას ხსნის, სამივენი მისაღებ ოთახში შევდივართ.
-აბა გისმენ.
-ორსულად ვარ.
-გილოცავ
-არა ვერ მიმიხვდი.. ორსულად შენგან ვარ
- რაააა
ფეხზე წამოვვარდი, გავშედდი, თითქოს ჩემს ირგვლივ ყველაფერი გაჩერდა, ლისა ფეხზე წამოდგა
-ჯონგუკ მისმინე მე აგიხ...
-არაფრის ახსნა არაა საჭირო.
სიტყვა გავაწყვეტინე და ჩემი ოთახისკენ დავიძარი, მაგრამ სუსტმა თითებმა მაიძულეს კიბეზე შეყოვნება
-ქუქი, კარგად ხარ?
როგორ შეიძლება კარგად ვიყო თეჰიონ? როცა ის ხდება რაც ძალიან არ მინდა.
-უბრალოდ დამშვიდდი ყველაფერი მოგვარდება კარგი?
გამიღიმა, ამან ნამდვილად დამაწყნარა, გავუღიმე საპასუხოთ მანაც გამიღიმა თავი დავუქნიე და ჩემს ოთახში წავედი, დასვენება მინდოდა, არ ვიცოდი ლისა წავიდა ფუ აქაა ისევ, მაგრამ ახლა მხოლოდ თეჰიონის ღიმილზე ვარ კონცენტრილებული, მხოლოდ ის და სხვა არავინ, ჩემს ფიქრებში გართული ვერ გავიგე როგორ შემოიღი კარი და იქიდან თეჰიონი შემოვიდა.
-ვიფიქრე ცხელი ჩაი არ გაწყენდა.
-ახხ მადლობა ნამდვილად მჭირდებოდა
გამიღიმა და ჭიქა გამომიწონდა მე ავიღე.
-დაჯექი
სავარძლისჯენ მივუთითე ისიც ზანტად ჩაესვენა, ჩაი მოვსვი, მართლაც კარგი ხელი აქ, რომც გინდოდეს ვერ შეეხები ისეთი ნაზია, ხელი რომ შევახო ოდნავ მაინც, მგონია დაულურჯდება, მისი ტუჩები კი... რაზე ფიქრობ ჯონგუკ! თავი გამოსაფხიზლებლად გავაქნია
