8

366 23 6
                                    

კოლეჯში საინტერესო არაფერი მომხდარა, გარდა იმისა რომ ქუქი არ შემინიშნავს და იუნგი თვალს არ მაშორებდა, დავიჯერო ყველაფერი ახსოვს.. დიდ იმედებს ვამყარებ რომ არა, კლასიდან ყველა გავიდა, როცა ჩემი ნივთების ჩალაგებას მოვრჩი და კლასიდან გასვლას ვაპირებდი, ძლიერმა მკლავმა შემაჩერდა და კედელს ძლიერად ამაჯაჭვა, ეს იუნგი იყო, შეშფოთებული ვუყურებდი მან კი გამოსაჩენად გამიღიმა, მზერა ამაყოლა და ტუჩებზე გაჩერდა.

-გამარჯობას აღარ ეუბნევი მეგობრებს?
-მე...
-თუ გუშინდელის გრცხვენია
-....
-კარგი რა ჯიმინ ნუ გცხვენია
-იუნგ მე არ...

სიტყვა ვერ დავასრულე როცა მისი თბილი ტუჩები ჩემსას შეეხო, ის ისეთი... რბილი, ტკბილი და ფაფუკი იყო, ღმერთო... ცდუნებას ვერ გავუძლე და ავყევი, მალე მისი ხელები ჩემი მკლავებიდან ქვემოთ ჩაუყვა, ჯერ მხრებს, შემდეგ წელს, ბოლოს კი საჯდომს მიადგა, ხელები მომიჭირა რაზეც მაუბუქად ამოვიკვნესე, როცა თვალი გავუსწორე შემრცხვასავით. იუნგიმ შემომხედა ჩაიცინა და თითები ლოყებზე ჩამომისვა.

-პამიდორს გავხარ ჩიმ.
-მე...
-ჩშ

ისევ ტუჩებზე დამეწაფა, ეს არ იყო რბილი და ნაზი კოცნა, ეს იყო უხეში და ვნებით გაჟღენთილი კოცნა, რომელიც გითრევდა, თვალებს ნელ-ნელა მივნაბე და ვნებას ავყევი, ტუჩები მის მოძრაობას ავაყოლე, რის გამოც მაგიდაზე აღვმოჩნდი, თვალებში მოულოდნელად შევხედე, მის თვალებში ვნება და სურვილი ღვივოდა, ნავთზე მოკიდებული ცეცხლივით, ეს ცეცხლი კი გადამდები აღმოჩნდა, დიდი ხნის თვალის კონტაქტის შემდეგ, ერთმანეთს მაისურები ელვის სისწრაფით მოვაშორეთ, ვკოცნიდით, ვეფერებოდით, ვუკოცნიდით ერთმანეთის შიშველ სხეულბს, მაგრამ როდის მქონდა კარგი ბედი? კარებზე საძაგელი კაკუნი გაისმა, უცებ ჩავიცვით გასაღები გადაატრიალა იუნგიმ და ჩვენ ფანჯრიდან გავიპარეთ.

სახლში მისულს იქ თეჰი დამხვდა და ისე მიყურებდა თითქოს მალე შეგჭამსო.

-რამე დავაშავე?
-არ გახსოვს???

თვალები ცრემლებით აევსო. ჯანდაბა! დღეს ხომ ერთად უნდა გავსულიყავით და დაგვეხატა. ჯანდაბა ეს როგორ დამავიწყდა.

-ბოდიში, ბოდიში თეჰი. ახლა წავიდეთ წამოდი.

თეჰისთან მივედი და ლოყები დავუკოცნე. ვთხოვე ცოტა ოდენი ხნით მოეცადა და მე მაღლა გავეშურე საიდანაც საჭირო ნივთებით დავბრუნდი. მე და თეჰი სახლიდან გავედით და მინდვრისკენ გავეშურეთ, მაგრამ დღევანდელი ფიქრები თავს არ მანებებს. რა მოხდებოდა რომ არავინ ჩაგვჭროდა? ღმერთო რა სირცხვილია, არასდროს წარმოვიდგენდი თუ ამას იუნგისთან ერთად განვიცდიდი მაგრამ აი ასე აეწყო.

შემოდგომის ბოლო ფოთოლი.Where stories live. Discover now