ასე გავიდა, 4 დღე, ამ ოთხი დღის მანძილზე, ისე დავიღალე, როგორც არასდროს, თეჰიონი შეუსვენებრად ითხოვდე მეტს, ამ პტარა არსებას, ამდენი ძალა საიდან? როგორც იქნა თეჰიონს დენა დაუმთავრდა, მშვიდად ეძინა, ძალიან დაღლილი ჩანს, შუბლზე ნაზად ვაკოცე, ავდექი და სააბაზანოში შევედი, დიდი დრო დამჭირდა, ცხელი წყალი ნამდვილად მესიამოვნა, ჩვეულ დროზე ოჯერ მეტი გავატარე, შემდეგ თეჰის ხალათი ჩავიცვი, გავედი, თეჰიონს ისევ ეძინა, რა საყვარელია, ჩემს ოთახში გავედი და გამოვიცვალე, რა დროსაც ძლიერი, წამოკვნესის ხმა მომესმა, თეჰიონის ოთახში გავედი, გაუღვიძია და ადგომას ცდილობდა მაგრამ უშედეგოდ.
-შენ გგონია, ამის მერე ადგიმას შეხლებდი?
-მე...
-მარგი კარგი მოდი აქ.
ხელში ავიყვანე, საააბაზანოში შევიყვანე, აბაზანა ცხელი წყლით გავუვსე და შიგ ჩავაწვინე.
თეჰიონ Pov
ცხელი წყალი მართლაც ძალიან მესიამოვნა, ეს ზუსტად ის იყო რაც მჭირდებოდა, მაგრამ კომფორტს, უკანალის საშინელი ტკივილი მირღვევს, მაგრამ სასიამოვნოა ის გრძნობა, რომ პირველი დენის დროს ჯონგუკი, ჩემს გვერდით იყო, ეს სადინლად მახარებსა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი, ამის მერე რა იქნება? მე ხომ ჯეონების გვარზე ვარ? ეს პრობლემას არ წარმოადგენს? ჩემი მეურვეობის უფლება ხომ მათ აქვთ? ერთი დიდი კითხვების კორეანტელი მედგა თავში.
-ძაან გაგიტკვა? ადგომის დრო ხომ არ არისვ?
გუკის ხმამ გამომაფხიზლა, წამოდგომა ვცადე, როცა ვვარდებოდი, მისმა ძლიერმა, მკლავებმა დამიჭირა და წყლიდან ამომიყვანა, გამამშრალა გამიყვანა და უკვე ახალ გამოცვლილ საწოლში, თბილად მომათავსა და ოთახიდან გავიდა, მზრუნველია... აახ უკანალი საშინლად მტკივა და მშიაა, ამის გაფიქრება და გუკის შემოსვლა ერთი იყო, მას ხელში რამიონი და ატმის წვენი ეჭირა, ეს ბავშვი ჩემს აზრებს კითხულობს?!
დიახ ბატონო თეჰიონ, მე შენს აზრებში ვარ.
ჩემ გინებაში ხმა გაისმა, შევშფითდი, მეგონა მეჩვენებიდა, გუკს გაეცინა, მე მას გავხედე.
-დიდიხანია რაც ჩემს აზრებში დაძვრები???
-შენი დაბადების დღის შემდეგ
შვებით ამოვისუნთქე, კიდ... მოიცა არა არაფერი იფიქრო თეჰიონ! მას შენი ესმის, ქუქმა ამაზე კიდევ გაიცინა და რამიონი მომაწოდა, ავიღე და დავაცხრი, ისე შევჭამე წვეთი არ დამიტოვია, ქუქი იცინოდა, შემსკენ მოიწია და ცერა თითით ტუჩები მომწნინდა, მე კი ავილოკე, წვენი მოვევი და სიზმრების სამყაროსკენ წავედი....
____
ჯიმინ pov.
დილით რომ გავიღვიძე თავის საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, წამოვდექი და აბაზანაში გამოსაფხიზლებლად შევედი, რომ გამოვედი იუნგი დავინახე ჩემს გვერდით, თვალები ვჭყუტე და ხმამაღლა დავიწივლე, რაზეც იუნგი შეიშმუშნა და ოდნავ წამოიწია.
- რა გაწივლებს ლაწირაკო, ძილი მაცადე.
-შენ აქ, ჩენს ლოგინში, ზიდის გარეშე, რა ჯანდაბას აკეთებ!
-მძინავს, მეგობრებს არ იღებ?
მოვეზრებით ამოილაპარაკა, გული გამისკდა, ეს გიჟიაა? თუ მე მაგიჟებს? არა არაფერი მომხდარა, ნამდვილად ვიცი, რადგან მეცვა, მეცვა რომ ავფექი, შვებით ამოვისუნთქე.
-ვიღებ.
მან თავი დადო და ძილი გააგრძელა, ნეტავ რა მოხდა გუშინ ღალით?
Flashback
მანქანიდან გადმოვედი, იუნგიც გადმომყვა, რამოდენიმე წუთი ერთმანეთს ვიყურებდით, შემდეგ გაუაზრებლად წავწიე თავი და მის ბაგეებს ვეამბორე, ამყვა, ხელები წელზე მომხვია და კოცნა გააღრმავა, ნელ ნელა უკან-უკან წავიწიეთ, კოცნა ღრმა და ვნებიანი ხდებოდა, კარი ძლივს გავაღე, იმდენად ვიყავი ამით გაბრუებული, არც მახსოვს როგორ მივაღწიეთ საძინებლამდე, მე მას მაისური გავხადე, ყელში დამიწყო კოცნა.
-არა იუნგი, შეჩერდი.
-არ მსურს.
-გთხოვ ახლა არა, მზად არ ვარ.
მერე უბრალოდ დავიძინეთ.
And
არაა! არაა! ღმერთო გთხოვ, არ ახსოვდეს, გთხოვ გთხოვ, ჩემი ტანსაცმელი ავიღე და სააბაზანოში შევედი, გულში ვლოცულობდი რომ არაფერი ახსოვდეს...
——-
ჰეიო, ესეც მეშვიდე თავი, არ ახდით ადამიანს დასვენებას, ფხ, მერვესაც მალე დავდებ, ტვინი არ წაიღოთ, დიდი თხოვნააა დდ, და ხო იუნმინიზეც, ვისაუბრებ ხოლმე, ეს ისე, მაინც გითხარით, ეხლა წავე, შემდეგი დღეს ღამით ან ხვალ იქნება.
