Λαιμόκοψη. [ChrisTheDevil]

προσπίπτουσα εκ της αντάρας

στρέφω το πρόσωπο μακριά απ' την καθημερινότητα,

δεν της δίνω την ευκαιρία να με δει να δακρύζω, λίγοι με έχουν δει να δακρύζω.

δεν δακρύζω πια, δεν θυμάμαι πότε τελευταία μαρτύρησαν τα βλέφαρα σου όσα με πνίγουν.

Άραγε με είχες δει να δακρύζω;

Ούτε που θυμάμαι.

Με έχεις δει να χαμογελάω;

Ναι... ναι, αυτό το θυμάμαι. Νομίζω

ήταν συχνό τότε.

Πλέον δεν χαμογελάω τόσο. Ούτε στις φωτογραφίες, ούτε στους ξένους.

Ούτε με τα μικρά πράγματα, ούτε δακρύζω.

Δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο μαρμαρωμένη. Κοιτώ το είδωλο μου στον καθρέφτη και αυτό, ανεξάρτητα δρα από μένα, βγάζει χέρια και γύρω απ' τον λαιμό μου τα περνά
                                                       και με σφίγγει ωσότου να αρχίσω
                                                να δακρύζω.

Μα ποιος στέκει αντίκρυ στον καθρέφτη σου;

Ποιος βασανίζει τον μόνο τρόπο σου να ζήσεις;

Ποιον βλέπεις να σου σφίγγει τον λαιμό εγωιστικά και βάναυσα;

Μωρό μου;
Εσύ είσαι;

Όχι, δεν είσαι.

Ψιθύρισε καθώς ένα δάκρυ κύλησε απ' τα μαύρα μάτια της και η τελευταία ανάσα απ' τα μελανιασμένα χείλη της.

[23/05/2019]