Λαιμόκοψη. [ChrisTheDevil]

με έπνιγε η απουσία σου πριν απ' την θηλιά μου

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω,

δεν ξέρω γιατί σου γράφω,

Απλά μου λείπεις.

Έριξα μια ματιά ξανά όταν έφτασα, μα τα πράγματα σου λείπουν, κάνοντας πιο αισθητή την απουσία σου, πιο αισθητή και απ' την δική μου.

Γύρισα να σου μιλήσω αλλά κοιτούσες εκνευρισμένη το κενό, αφήνοντας κάποιες βρισιές να γλιστρήσουν απ' τα ξεβαμμένα χείλη σου.

Πίστευα, δεν ήταν αλήθεια όλο αυτό
και
πίστευα, δεν σε έχασα πραγματικά.

Μάλλον θα πεις, είναι άδικο να μιλώ εγώ για απώλεια,

αλλά δεν είσαι εδώ.

Φοράς ένα κόκκινο πουλόβερ και αναρωτιέσαι ποιος στο έκανε δώρο, απορρίπτοντας κάθε σκέψη πως ήμουν εγώ.

Τα μάτια σου φωνάζουν πόσο μέσα σου έχεις θυμό, αλλά εγώ σε ξέρω μωρό μου, και βλέπω μόνο τον πόνο μέσα τους.

Τα ασπρόμαυρα σκίτσα σου αντικατέστησαν άλογα ρητά,

και το πάπλωμα που σκεπάζεσαι, έχει από κάτω τον φτερωτό άγγελο του έρωτα, για μας να κλαίει.

Ξέρω ότι δεν έχει νόημα,
μα που είσαι;

Γιατί δεν κάθεσαι στην καρέκλα σου να ζωγραφίζεις κάτι σκεπτική
και
γιατί τα χαρτιά σου λείπουν από το τραπέζι;

Γιατί δεν κοιμάσαι και δεν ονειρεύεσαι όπως έκανες παλιά, μόνο καπνίζεις, κάπου μακριά απ' αυτό το μέρος, είμαι σίγουρος πως καπνίζεις
και ας μη σε βλέπω.

Γιατί δεν έμεινες εδώ,
ευτυχής να σε παρατηρώ
δίχως να το ξέρεις;

Γιατί καπνίζεις
και γιατί δεν είσαι εδώ;
Πνίγομαι απ' την κενότητα του χώρου που δεν είσαι εδώ.

Πνίγομαι απ' το πολύ οξυγόνο
γιατί είχα μάθει
να το μοιράζομαι
μαζί σου.

Και με παρακολουθεί ο διάολος με ένα ποτήρι κονιάκ και μια γυναικεία φιγούρα που πολύ θυμίζει την δική σου.

Καμία ποίηση δεν στάθηκε ικανή να σε υποτάξει, αφού πάντα ήσουν κομμάτι της,
κανένα δάκρυ σου δεν άλλαξε όσα συνέβησαν
και καμία χαρά δεν σε επισκέφθηκε στο νεκρικό κρεβάτι σου.

Και εγώ,

εγώ που σε περίμενα να κάτσουμε μαζί σε ένα παγκάκι μακρινό να ονειρευτούμε αγκαλιά όπως άλλοτε,

αγγίζω τα υψωμένα κάγκελα που τοποθέτησα στο παράθυρο μου, προσπαθώντας τον ίδιο μου τον εαυτό από μια δεύτερη αυτοκτονία να αποτρέψω.

[04/12/2019]