Λαιμόκοψη. [ChrisTheDevil]

συντρίμμια ηδονής

Τι να σου πω,

αυτή η ψυχή,

που απόψε ουρλιάζει;

Μέχρι χθες, δεν την γνώριζα, γιατί ήταν πολλή δυνατή, σαν του ήλιου το φως,

αδυνατούσα απευθείας να την κοιτάξω, δεν ήθελα να τυφλωθώ,

μου έφτανε να έχω λίγο από το φως της ακόμα και αν δεν είχα δύναμη να το κρατήσω στα χέρια μου.

Γιατί άλλος την κρατούσε στα χέρια του χθες βράδυ που πέρασα κάτω από το σπίτι της.

Είχε ανοιχτό παράθυρο και σβηστό φως, σαφώς, δεν πίστευε στην αγάπη που μπορεί να την δει ο έξω κόσμος.

Όμως,

Μπορούσα να διακρίνω την μορφή της
           και την δική του.

Της κρατούσε τα μαλλιά και αγκάλιαζε την μέση της δυνατά για να την ελέγξει,

πως να ελέγξεις την θύελλα αδυναμε άνθρωπε. Πως να την κάνεις δική σου, να φωνάζει το όνομά σου στις στερνες ανάσες της, αυτές που τρέμουν όπως τα άκρα της;

Και όμως...
Την έκανε.

Έμπλεξε το χέρι του με το δικό της και την άφησε να παραμιλήσει καθώς τελείωνε. Της χάιδεψε τα μαλλιά και μπέρδεψε τα πόδια του με τα δικά της,

απεγνωσμένα,

να αποδείξει, ίσως και στο σκοτάδι,

ότι πλέον ήταν δική του.

Ψυχή τε και σώματι.

Άκουσε την ψυχή της;

Μπορεί.

Έτσι, αυτός γκρέμισε το τοίχος της.
Και εκείνη γκρέμισε εμένα.

και ακόμα ισχύει αυτή η μικρή ιστορία, Κρις.
[16/06/2019]