Λαιμόκοψη. [ChrisTheDevil]

φώτα

κλείνω, ό,τι αποκαλώ εαυτό μου, ξανά στο δωμάτιο.

με ένα σκοτάδι που τυλίγει κάθε σπιθαμή φωτός μου,
βυθίζομαι αργά και οι σκέψεις είναι βάρκα αναποδογυρισμένη.

μου 'χε λείψει αυτή η τέχνη, μ' ακούς,
μου 'χε λείψει αυτή η ευφυής θλίψη που με κάνει τέχνη.

δεν έχω όνειρα, παρά αναμνήσεις να φθείρουν τους κατάλευκους τοίχους μου,
στέκονται μπροστά από τις φωτογραφίες και γελάνε
ενώ κοιμάμαι.

φαίνεται, όμως, όλα ήταν ρυθμισμένα να καταλήξουν σε ένα τέλος καλογραμμένο,
σαν κύκνειο άσμα αυτοκτονικού ποιητή.

ρυθμισμένα και ρυθμικά.

σαν τα δάκρυα που κυλάνε,
τις φωνές που δεν παύουν να εξιστορούν την ίδια ιστορία με διαφορετικό τέλος
και
τα φώτα στα ράφια μου.

εκείνα τα χριστουγεννιάτικα φώτα που, εξαιτίας τους, έκανα όνειρα που δεν θυμάμαι.

Μέχρι που συνειδητοποίησα,
πως το πιο πρόσφατο όνειρο μου,
ήταν να με κρατάς αγκαλιά ενώ αυτά έδιναν ελαφρές κυλίδες φωτός στην αγάπη μας.

μια αγάπη που δεν ξέρω που βαδίζει, ούτε που με νοιάζει,

γιατί υποσχέθηκα μαζί σου να το πάω όσο πάει,

δεν μου αρέσει κάτι μέτριο μαζί σου.

έτσι, δεν θα μπορούσα να μην είμαι θλιμμένη μωρό μου,

γιατί, χωρίς τη θλίψη, δεν γράφω και δεν σκέφτομαι,

όπως κάνω βουρκωμένη κοιτώντας τα φώτα που χρωματίζουν κάθε δάκρυ μου ως μια ακόμη ερωτεύσιμη στιγμή μας.

[01/11/2019]