thank you // chanmin

#19

Chan koşarak Seungminin söylediği hastaneye geldi.

Kapıdaki çalışanların yanına gitti. "K-kim Seungmin. Kim Seungmin nerde!" Hızla bilgisayardan kaldığı odaya baktılar. "Oda 201-" Chan odayı duyar duymaz koşmaya başladı.

Asansörü bekleyemeden merdivenlerden çıkmaya başladı.

2 kat çıktıktan sonra 201. odaya gelmişti hızla içeri dalarak yatakta solunum cihazına bağlı yatan Seungmini gördü.

Genç çocuk adeta solmuştu. Bembeyazdı. Yorgunca gülümsüyordu Chana bakarak. "Chan..."

Chan yavaş adımlarla Seungmine yaklaştı. Koltuğu çekerek yanına oturdu. "Nasıl hissediyorsun?" Soğuk eli kavradı. "Çok yorgunum. Vücudum çok ağır. Doğru düzgün nefes alamıyorum." Chan lafa girmek üzereyken Seungmin kesti. "Ama sıcak elini tuttuğum için bunların aksine harika hissediyorum." Gülümsedi soluk gözlerle.

"Seungmin, sana bir şey oldu diye çok korktum." Chan ağlamamak için direniyordu. "Üzgünüm. Haber veremedim."
"Üzgün olma. Keşke elimden bir şey gelse ama gelmiyor. Lanet olsun." Başını eğdi elini tutarken. "Yanımda olman yeterli bana hyung."

Seungmin çenesinin altından tutarak başını kaldırdı. "Teşekkürler." Gülümsedi.

Chan onu öpmek için uzanırken anlık açılan kapıyla durup geri çekildi.

"İsteğin yiyecekleri aldı-"
"Felix!" Felixin bir anda gülümseyen yüzü düştü. Utanarak eliyle gözlerini kapattı. "Hyung basıldık üstünü giyin!" Chan güldü.

"Ü-üzgünüm gideyim hemen."
"Anı bozdun, gitmenin bir anlamı yok artık. Hyung bu ev arkadaşım Felix, Felix bu Chan Hyung. Her zaman bahsettiğim."
"Memnun oldum."
"Ben de öyle Chan Hyung."
"Ama Seungmin, ailemle yaşıyorum dememiş miydin?"
"Felix'te bizimle kalıyor. Ailemden bir parça oda." Felix çilleri ile gülümsedi.

Chan ayaklandı. "Ben su almaya ineceğim. Birazdan dönerim."
"Hızlı gel Hyung." Chan başıyla onayladı. "Bir şey olursa beni arayın." Ikili onaylayıp odadan çıktı.