thank you // chanmin

#20

Seungmin yatakta yanında oturup uyuya kalmış Chanı seyrediyordu. Uzanıp dokunmak istedi ama çok ağırdı bedeni.

Keşke daha önceden tanışsalardı. Sadece 3 aydır birliktelerdi. Hep burada Chan'ın yanında kalabilmeyi diledi. Ama dileği kabul olamayacak kadar büyüktü.

Chan gözlerini aralayarak uyandı. "Ahh, özür dilerim uyuya kalmışım." Seungmin halsiz bir şekilde güldü. "Neden özür diliyorsun, günlerdir uyumuyorsun. Senin de hakkın var."
"Sana bir şey olur diye uyumuyorum."
"Sorun değil." Gülümsedi.

Maskesini aşağı indirdi. "Seungmin çıkarma şunu!"
"Bıktım bu cihazdan. Gerçekten nefes almak istiyorum, makinayla değil. Bir haftadır sadece bunlara bağlıyım. Ne de olsa öleceğim değil mi?"
"Deme öyle." Seungmin tekrar öksürdü ve cihazı ağzına geri çekti.

"Yıldızları ve gökyüzünü görmek istiyorum." Yanağından sessiz bir göz yaşı aktı. "Her zaman gittiğimiz sahile gidip seninle birlikte dalgalarda koşmak istiyorum. Fakat yapamıyorum, şu halime bak yürüyemiyorum bile." Tanrı bu kadar acımasızdı işte. Güneş gibi parlayan bir çocuğun hayatını yağmurlu bir gün ki gökyüzü kadar karartabilecek kadar acımasızdı. "Neden ben?" Hıçkırıp ağlamaya başladığında Chan yavaşça sırtından tutarak kaldırdı ve sarıldı. Oda ağlamaya başladı.

Hani sadece mutluluktan ağlayacaklardı? Hayatları artık üzüntüden ibaretti. "Inan sevgilim, yıldızlar sen yokken parıldamıyor."

Askılıktan bir hırka alarak koluna astı ve yanına geldi. "Ellerini ver." Seungmin Chanın ellerini tuttu. Sıkıca kavrayarak ayağa kaldırdı ve üstüne hırkayı attı. Solunum tüpü ile onu belinden tutarken balkona çıkardı. "Bak onlarda seni bekliyorlardı." Yıldızları gösterdi. "Seni gördükleri için ne kadar mutlular, deli gibi parlıyorlar resmen." Seungmin cihazı ağzından indirerek havayı içine çekti. "Çok güzeller. Özellikle de sen yanımda olduğunda."

Başını omzuna yasladı ve birlikte seyretmeye başladılar.

"Teşekkürler hyung..."
"Teşekkürler Seungmin." Birbirlerine sarıldılar.