Sa Susunod na Habang Buhay

IKAAPAT NA KABANATA

Kylie's POV
Nandito pa rin ako sa ospital at hindi pa rin namin alam kung kailan ako lalabas. Lalo na ngayong nalaman nilang ilang araw na akong nagsususuka.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na ilang araw ka na palang nagsusuka? Bub, bakit mo nilihim sa akin na nangyari pala sayo yun ng maraming beses? Kung di ko pa nakausap ang daddy mo, hindi ko pa malalaman lahat. Bub, akala ko ba sasabihin natin ang lahat sa isa't isa? Bakit mo itinago?" Tanong ni Kenji. "Ayokong mag- alala ka. Masyado ka nang maraming problemang dinadala. Ayoko nang dumagdag pa." Sabi ko. "Yun ba ang tingin mo sa sarili mo? Problema? Bubs, look, hindi ka naman problema para sa akin e. Bub, kahit kailan, hindi problema ang tingin ko sayo. Bub, mahal na mahal kita, mahal na mahal ka namin. Ikaw ang nagbibigay sa akin ng saya. Bub, sayo ako kumukuha ng lakas. Sana kahit para sa sarili mo, bub, sana magpalakas ka. Love, alam ko matapang ka. Alam ko malalampasan mo to. Sana wag kang sumuko. Sana sinabi mo na sa akin kaagad. Sana hindi mo na hinintay na sa iba ko pa malaman." Sabi sa akin ni Kenji. "Sorry. Ayoko lang masaktan ka sorry talaga. Basta bub, pangako, lalaban ako. Para sa akin, at para sa inyong mga mahal ko. Salamat sa pagmamahal. Salamat sa pag- aalaga. Hindi ko na alam kung paano ako makakabawi sayo. Kung malusog lang sana ang pangangatawan ko, di sana naaalagaan din kita pabalik. Nagi- guilty na nga ako dahil hindi ko man lang masuklian yung pag- aalaga mo sa akin. Salamat sa pagmamahal. Salamat sa paulit- ulit na pag- intindi sa mga mood swings ko. Salamat sa paulit- ulit na pagpili sa akin araw araw." Saad ko.

Agad akong napa- check sa twitter account ko.

Napalingon ako sa sofa kung saan nagpapahinga si Kenji. Dun ko na- realize na kailangan ko nga talagang magpalakas para sa mga taong mahal ko. Bigla naman siyang nagising.

"Bub, gising ka na pala. You wanna eat something?" Tanong ni Kenji. "Hindi na bub, okay lang." Pagsisinungaling ko. "You sure? May masakit ba sayo?" Tanong niya. Pakiramdam ko wala na nga talaga akong maitatago sa kanya. Mabilis na yata siyang makaramdam kapag may nararamdaman akong hindi maganda. "Bub, ang totoo kasi niyan, nagugutom ako." Pag- amin ko. "Ah, anong gusto mong kainin?" Tanong niyang muli. "Sushi. Baked sushi." Sagot ko.

Kenji's POV
Agad akong napalabas para bumili ng baked sushi gaya ng kagustuhan ni Belle. After 10 minutes, nakabalik na ako sa ospital. Agad naman siyang ngumiti nang iabot ko sa kanya ang baked sushi na hinihingi niya kanina.

"Masarap ba bubby?" Tanong ko. "Halika bub. Share tayo. Napakasarap nito. Hindi ko to kayang ubusin mag- isa. Tara bub, share tayo." Sabi ni Kylie. "Mukhang mapapadami ang kain mo ah. Favorite mo e. Di ba?" Saad ko. "Oo nga. Mapapadami ang kain ko pero sigurado akong hindi ko kayang ubusin to lahat mag- isa." Sabi niya. Sinamahan ko siyang kumain ng baked sushi. And kitang kita ko na talagang unti- unti na niyang nababawi ang kanyang lakas. Pero gayunpaman, hindi ko pa rin maiwasang mag- alala. Pero gayunman, masaya pa rin ako dahil sa wakas ay unti unti na siyang nakakakain. Maaaring matagalan bago niya mabalik ang lakas na nawala sa kanya dahil sa kanyang sakit na nilalabanan. Pero nakikita kong ngayon ay unti unti na niya itong nababawi.

"Kumain ka na, bub saluhan mo ako. Hindi ko kayang ubusin to mag- isa." Sabi niya. Agad naman akong lumapit sa kanya para kumuha ng baked sushi.

"Ang sarap nga. Tara kain tayo." Saad ko. Agad naman niya akong sinubuan. "Say ahh." Paglalambing niya. "Alam mo, bubby ako na lang ang magsusubo sayo. Amin na yang isang kutsara." Saad ko. Hinayaan naman niya akong pakainin siya. Pagkatapos naming kumain, pinagpahinga ko na siya. "Ikaw pa rin ang pipiliin kong makasama hanggang "SA SUSUNOD NA HABANG BUHAY." Bulong ko sa aking sarili.