Zależy mi na was

7

Wiem rozdział miał być już dawno. Chcialam wstawić go tak idealnie 25.10 o 13.25 bo wtedy dokładnie kończyłam 15 lat aczkolwiek bylam tak chora ze nie dałam rady poprostu nic napisać.... ale już wracam!

***

-Usiądźmy juz do stołu. - Zarządziła mama Nataniela.

Bez zbędnych słów wszyscy wykonali polecenie Pani domu. Nataniel usiadł koło swojego ojca, a  ja zajełam miejsce obok niego. Po drugiej stronie stołu siedziały siostry Nate oraz jego mama. Dzieci zostały w wózku który stał za mną.

-Więc czym się zajmujesz? - Zpytł Ojciec mojego chłopaka.

-W zasadzie to jeszcze niczym, skończyłam technikum o profilu reklamy.

-Reklamy powiadasz? Wątpie aby miało to jakie kolwiek perspektywy.

-Moim zdaniem ma ogromne. Da się robić po tym kierunku wiele rzeczy.

-Czemu zatem nie pracujesz w zawodzie?

-Poniewaz aktualnie moje dzieci mają nieco ponad miesiąc i nie zostawię ich z opiekunką.

-Nie uważasz że powinnaś zaczac cos robic w życiu aby zapewnić tym dziecia jakas przyszłość? Życie na jakimś poziomie?

-Przepraszam bardzo ale czy Pan uwaza ze moim dziecia czegos brakuje? Mam pieniądze i jak narazie nie zapowiada się na to aby miało mi ich nie wystarczyć. Kupilam tez dom w którym dzieci mają odpowiednie warunki.

-Nie podoba mi się ze mówisz moje dzieci, te dzieci są również mojego syna nieprawdaż? Chociaz w sumie wszystko okaże się dopiero kiedy zrobimy testy na ojcostwo. - Zamurowalo mnie. No poprostu nie wierze! Jak można być takim prostakiem, no jak?! - Moim zdaniem te dzieci nie będą mieć z tobą dobrego życia i jeśli okaże się że to moje wnuki to wiedz ze tak tego nie zostawię i nawpewno nie będą z tobą mieszkać.

-Stop! Opanuj sie Wiliam. - Mary podniosła glos na swojego męża. - Nie możesz oczerniać jej pomimo tego ze nic o niej nie wiesz. Ja się na to nie zgadzam i lepiej skoncz bo ja tylko krzycze a popatrz na Nataniela. Jeśli się zaraz nie uspokoisz to jestem pewna ze skończysz conajmniej z połamanym nosem. - Warkneła.

-Nie ma prawa mi Pan mowic jak mam postępować ze swoimi dziećmi. Będę je wychowywać jak będę chciała a Pan nie ma tutaj nic do powiedzenia. Dziekuje Mary za obiad i zaproszenie ale ja juz bede się zbierać.

-Nie, chodz ze mną na górę chętnie poznam dzieciaczki mojego brata idoioty. - Odezwala sie Madison.

-To wy juz idzcie a ja zaniosę wam na górę dzieci.

-Jasne. Paa - Madison wciągnęła mnie na górę i poprowadziła do swojego pokoju.

-Opowiadaj. Co się z tobą działo przez ten cały czas?

-No cóż. Wyjechałam urodziłam dzieci i przyjechałam. Nie wiem w zasadzie co więcej mogłbym Ci powiedzieć.

-I sama tam bylas?

-Byl jeden facet jeśli o to ci chodzi. Ale on nic takiego nie znaczył.  Poprostu mi pomagał.

-Napewno nic nie znaczył?

-Napewno Mad napewno.

-W zasadzie to... - Wypowiedz Mad przerwał Nate który właśnie wprowadził Wózek do pokoju.

Chłopak usiadł koło Madison i czekał aż się odezwiemy. Spojzalysmy na siebie nie rozumiejac czemu chlopak tutaj jest i po chwili Mad zaczela mowic.

-A ty co tutaj robisz? Miałeś tylko dac dzieci i iść do siebie.

-Gdy ja chce z nimi posiedzieć. Z nimi i z wami.

-A my chcemy babskiego wieczoru! Wyjątkiem sa ci Mali dżentelmenowie. - Wskazala na wozek w którym znajdowali się nasi synowie.

-Musze porozmawiać z Lilą. Mogłabyś wyjsc?

-Nie no Nate nawet mnie nie rozśmieszaj. Idź do diabła. Pozniej pogadacie. Teraz czas na odstresowanie.

-Ale..

-Nie ma żadnego ale. Wynocha!

Nate posłusznie wyszedl z pokoju a my zaczęłyśmy luźna rozmowę. Zrobilsmy sobie maseczki Mad przyniosla jeszcze szampana, oczywiście pikolo bo pod nasza opieka byly dzieci. W zasadzie dzieci były pod moja opieka ale dziewczyna stwierdziala ze musi być ze mną solidarna i pomoc opiekować się tymi małymi istotkami tymbardziej ze jest ich ciocią. Minelo nam tak jakies trzy godziny ale dzieci stwierdzili ze koniec tej laby i są głodne. Jak to na nich przystało jeśli czegoś chca to wsyztskie naraz wiec tak było tez i tym razem.

Popatrzylam niepewnie na Mad.

-Trzeba zrobić im mleko. Ale ja tam nie pojde nie chce natknąć się na twojego ojca.

-Spoko ja pójdę. Tylko daj to wsyztsko co tam trzeba zrobić i powiedz jak. Dam sobie radę.

-No to tutaj masz buteleczki. Do każdej musisz nalac wody i wsypać to. To jest mleko jak coś. Iw sumie pozniej to tyle.

-A ile tego mam wlac i wsypać?

-Tam masz karteczkę. Z tyłu i wszytsko jest napisane.

-Dobra wroce za jakieś piec minut. - I juz jej nie było a ja zostałam sama z domowym koncertem.

Do pokoju po chwili ktos wszedl myslalam ze to Mad i czegos zapomniala lecz gdy uslyszalam ten glos...

-Nawet nie potrafisz ich uspokoić?- Zapytal z wyczuwalna w głosie kpiną Pan Wiliam.

-Czemu mnie Pan tak nienawidzi. Czy ja zrobilam cos złego? Dzieci są głodne i dlatego placza to nie moja wina. - Mowilam powstrzymujac łzy.

-To czemu nie nakarmiłaś ich na czas! - I znow te pretensje. Nie da się tak wytrzymać!

-Nie da się tak! Gdy dzieci chca jesc poprosty placzą, są za małe zeby powiedzieć! Nie można ich karmić na siłę! - Puściły mi nerwy. Ile można tłumaczyć dorosłemu mężczyźnie że to są małe dzieci i to tak działa. Przeciez ma swoje dzieci i powinien o tym juz dawno wiedzieć!

-W takim razie idz do swojego domu ktiry kupilas dla nich i juz sie tutaj nie pokazuj! - Z oczu poleciały mi łzy. Co za palant! Chcial wyjsc lecz drogę zagrodziła mu Madison.

-Przesadziłeś. - Warkneła. - Jak możesz. Gdzie jakikolwiek szacunek do niej i do własnych wnuków? Zawsze powtarzałeś nam ze każdemu niezależnie od pochodzenia, majątkowosci czy tez  rodziny należy okazywać szacunek. A sam co robisz?! Ją tymbardziej powinieneś szanować będzie kiedys twoja córką! A te dzieci juz w tym momecie sa twoimi wnukami i skończ pierdolic na temat testów na ojcostwo! Nic z tego! Nie sodtaniesz ich! A teraz wyjdz stad. Musimy nakarmić dzieci.

-A do mnie nie potrafisz juz odnoscic sie z szacunkiem? Do własnego ojca?

-Mialam kiedys do ciebie ogromny szacunek z reszta teraz tez mam ale to nie znaczy ze zawsze będę przyznawać ci racje. Nie zawsze tez bede popierać Twoje słowa czy działania. Teraz juz wyjdź.