Chapter 3

508 76 17
                                    

Unicode

ကုန်းကျွင်းက ပေါင်မုန့်မီးကင်တစ်ချပ်ကို ကိုက်ရင်း မျက်လုံးကို မှေးကာ စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဘေးနားမှာ ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်နေလေရဲ့။ သူကြည့်နေတာတွေ့တော့ ချက်ချင်းပြုံးရယ်လာပြတယ်။

"ခင်ဗျားဘယ်လိုလုပ် Clubက အမှိုက်ပုံနား ရောက်နေတာလဲ။"

"ကိုယ်မသိဘူး။ ကိုယ်က ကိုယ့်ရဲ့ပိုင်ရှင်- ကိုကိုနဲ့ တူတူနေတာ။ ပြီးတော့ ရုတ်ရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ အမှိုက်ပုံနား ပစ်သွားတာပဲ။ ထလို့ မရဘူးရယ်။"

"ပြီးတော့ မင်းရောက်လာတယ်။ ကိုယ့်ကို လှတယ်ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ကိုယ့်ကို ချီသွားတယ်။ ပြုတ်ကျတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ခလုပ်ပွင့်သွားလို့ ထ,လာလို့ရတာ။"

"ဘာ-ဘာမှ မလှဘူး။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်မူးနေလို့ ပေါက်ကရ ပြောတာ။"

"ကိုယ်သိပါတယ်။"

သူ့ရှေ့က စက်ရုပ်က ချိုလွင်စွာ ရယ်ရင်း ပြောသည်။

"ခလုပ်က ဒီနားမှာ တွေ့လား။ အဲဒါဆို ကိုယ်ဘာမှ မလှုပ်နိုင်ပဲ စတွေ့တုန်းကလို ဖြစ်သွားမှာ။"

သူ့ဇတ်ပိုးလေးကို လက်ညိုးထိုး၍ ပြရှာသည်။

"ကိုယ့်ပိုင်ရှင်ကို ပြန်တွေ့တဲ့ အထိ ကူညီပေးပါနော်။ ကိုယ်စားစရာတွေ မလိုပါဘူး။ အားသွင်းဖို့နဲ့ မိုးရေဒဏ်က ကာကွယ်နိုင်ရင် ရပြီ။ ကိုယ် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခမပေးပါဘူး။"

"ဒီလောက်ကတော့ ရပါတယ်။"

ကုန်းကျွင်းပြောလိုက်သည်။ ဒါလေးနဲ့တော့ သူတို့အိမ် ဘာမှ ဖြစ်သွားမှာ မဟုတ်။ သူလည်း အဖော်ရသည်။ သူ့မှာလည်း သူငယ်ချင်း များများစားစား ရှိသည်မှ မဟုတ်ပဲ။

"ကျန်းကျယ့်ဟန်၊ ကျွန်တော့်နာမည် ကုန်းကျွင်းလို့ ခေါ်ပါတယ်။"

"ကျွင်းကျွင်းပေါ့။ အဲဒါဆို ကျွင်းကျွင်းလို့ ခေါ်မယ်နော်။ရလား။"

"မရဘူး။"

"ဟာ၊ ကျွင်းကျွင်းကလည်း။"

စိတ်ရှုပ်ပါတယ်။ ဒီစက်ရုပ်တစ်ကောင်နဲ့။

Memories Bring Back YouWhere stories live. Discover now