Chapter 7 (Final)

601 74 43
                                    

Unicode

ကုန်းကျွင်းအခုတော့ ဆေးရုံဆေးခန်းတစ်ခုထဲက ခုံတစ်ခုပေါ်မှာ အားဖျော့စွာ ထိုင်နေလေရဲ့။ သူလား? သူက ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ဟန်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်၊ တစ်ခုခု ဆုံးရှုံးလိုက်ရတဲ့ စိတ်နဲ့ ရူးမတတ်ပဲ ဖြစ်သွားတာ။ အခု ဆေးခန်းရောက်တာတော့ သူ့ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ဦးထဲသော သူငယ်ချင်း  လီတိုက်ခွမ်းတစ်ယောက် ကျောင်းမှာ မူးလဲသွားလို့လေ။

Final thesisရော Assignmentတွေရော ထပ်ရမှာတွေ များလာတော့ ညမအိပ်ပဲ မနားမနေ စာလုပ်တဲ့ ရက်တွေ များသွားလို့ မူးလဲသွားတာရယ်။

ခုနကတော့ စောင့်နေရင်း သတိရလာတော့ ဝင်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ 'ငါ့ရဲ့ဦး လာတော့မှာမို့ ပြန်တော့လေ'တဲ့။ အဲဒါနဲ့ စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ ထွက်လာပြီး အိမ်မပြန်ခင် အခန်းရှေ့မှာ ထိုင်နေတာ။

ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့ အကောင်။ အတွဲတွေ မကောင်းဘူး။

ဟန်ရယ်.... ဘေးနားမှ အမြဲရှိနေခဲ့တဲ့ ပေါက်စလေးကို လွမ်းလိုက်တာ။ မျက်လုံးလေး ကလည်ကလည်နဲ့ သူ့ဘေးနားမှာ ကပ်နေတတ်တဲ့ အကောင်ပေါက်ကလေး။

သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ယောကျာ်းလေး နှစ်ယောက်။ အရပ်ပိုရှည်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး အမည်းတွေ ဝတ်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက်က ခန့်ချောချော ဖျော့တော့တော့ လူတစ်ယောက်ကို တွဲထားသည်။ ထိုသူ၏ ခပ်ချောချောဆိုတာထက် မျက်မှန်ရွှေကိုင်းလေးနဲ့ ဖြူဥနေတဲ့ မျက်နှာလေး၊ နူးနူးညံ့ညံ့နဲ့ ထင်းလင်းလှပတဲ့ အလှဟာ ဟန့်လို အကြည်ဓာတ်လေးကို သွားသတိရစေသည်။ သို့သော် ထိုသူဟာ ဟန်ထက်တော့ ရင့်ကျက် ခန့်ချောသည့် အလှ။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ထိုသူဟာ ဟန်နဲ့ တူလာသလိုပဲ။ သူစိတ်ထင်တာပဲ ဖြစ်မှာပါ။ လူတကာကို ကြည့်မိလိုက်တိုင်း ဟန့်ကို သတိရနေတာ။

အတွဲတွေပဲ နေမှာပါ။ ဒုတိယံမိ အတွဲတွေ မကောင်းဘူး။

"မင်းကလည်း ဂရုစိုက်မှပေါ့၊ ကျယ်မင့်ရာ။ နားနားနေနေလည်း လုပ်ဦး။ မင်းပါ လဲသွားရင် ဘယ်လုပ်မလဲ။"

"ငါနည်းနည်းလေးမှတောင် နားလို့ မဖြစ်ဘူး၊ ကျင်းဝေ။ မတွေ့မခြင်း ငါတို့ နားလို့မရ-"

Memories Bring Back YouWhere stories live. Discover now