VİRÜS

74

Herkese merhaba siyah kalplerim, biz geldik 🖤

Oy ve yorumlarınız için çok teşekkür ediyorum. Başından beri yanımda olup desteğini esirgemeyen sizleri gerçekten çok seviyorum. İyi ki tanıştık güzellerim..

Keyifli okumalar dilerim !!

" Bitti mi hikayemiz..." anonsu bastıran şarkı sesini kulağımın dibinde duymaya başlayınca irkildim. " Bu ne biçim son böyle.." Özgür bağırarak kulağımın dibinde şarkı söylüyordu.

" Kulağım.." elimi kulağıma götürerek ondan uzaklaştım.

" Böyle bitmemeliydi. " dedi üzgün bir sesle. " Dalton yakalanmamalıydı. "

" Dalton yakalanmış mı ? " diyerek yanımıza gelen Ayda 'yı görünce gözlerim irileşti. Yüzü çok yorgun görünüyordu ve bileğinde sargı bezi sarılıydı.

" Aman virüslü kekim mi bu gelen yoksa bu bir halüsilasyon mu ? "

" Gerçek o. " dedi Ymaç düz bir sesle. " Yılan falan da soktu ama hala hayatta. "

Yamaç 'ın bu tepkisini anlayamıyordum. Herkes birbirini bir şekilde affetmişti ama o bir türlü Ayda 'yı benimsemek istemiyordu. Bunun altında başka nendenler de var mıydı bilmek istiyordum.

" Ölmemi ister gibi konuştun. " dedi Ayda Özgür 'e sarılarak.

" Yok lazımsın. " dedi Yamaç sakin bir sesle. " Hem sen ya da ben ölmeyiz öyle erkenden. Bu dünyada kötüler daha uzun yaşar ne de olsa. "

" Ayıp oluyor ama. " dedi Gediz uyarıcı bir ses tonuyla.

" Olmuyor. " diyen kişi Ayda 'nın ta kendisiydi. " Haklı, biz kötü tarafız. Bu hikayenin kirli yanıyız. "

" Ortada bir hikaye yok. " Diye mırıldandı Özgür. " Bu yaşananlar bir kabus. "

" Bunları konuşmak için daha çok zamanımız olacak. " Yamaç yanımızdan geçen insanları gösterdi. " Bunlarda ne meraklıymış dışarı çıkmaya. Dalton bizimle değil onlarla uğraşsa ne yaparlardı acaba ? "

" Şu an koşarak çıktıklarına göre o zaman uçarlardı. " dedi Özgür gülerek.

Özgür bazı insanlara itici gelebilirdi çünkü o her ne yaşarsak yaşayalım anda kalan kişi değil, esprilerinde boğulan kişiydi. Toplum böyle kişilerden pek hoşlanmazdı. Küçükken de yadırganırdı Özgür. Bazılarımız onun gibiydik bazılarımız ise tam tersi. İnsan olmak bu değil miydi zaten ? Hepimiz aynı olsaydık duygular diye bir şey olur muydu dünyada ?

Belki de bu yaşadığımız olaylar en çok onu ürkütmüştü, olamaz mıydı ?

" Çıkıyor muyuz o zaman bizde herkes gibi ? " diye sordu Gediz başını bana doğru çevirerek. Benden bir onay bekliyordu, belliydi.

" Geride bizden başka kimse kalmadı. " dedim sertçe yutkunarak. Kalbim o an ince bir sızıyı içine hapsetti. Ailem hala içerideydi. Ama buna rağmen geri dönmek istemiyordum. Benden bir şeyleri saklayan ailemin yanına dönmemeliydim de zaten.

" Seninkiler.." Yamaç ensesini kaşıyarak bana baktığında dudaklarımı öne doğru büzdüm.

" Eminim ki başlarının çaresine bakacak bir şey bulurlar. Biz gidelim. "

" Gediz ya seninkiler ? " diye sordu beni başıyla onaylayan Yamaç.

" Yeşim teyze onun yanına gitmemizi istemişti aslında. " Ayda konuşmaya başlayınca kaşlarım doğal olarak havalandı. " Ama bu dışarı çıkma olayı olmadan önceydi. Belki de şu an geri dönmemizi istemeyebilir. "