let me love you...

Hoofdstuk 30

Ik Liep de kamer in en zag dat Djemo wakker was. Ik lachte naar haar.

Ze lachte terug.

"Heey"

"Ik kan me alles weer herrinderen! Alles! Ik weet weer wie je bent! Ik heb je zo gemisst en ik Hou van je!"

Hoor ik djemo achter elkaar aan ratellen.

Ik loop naar der toe en geef er de aller grootste knuffel die ik iemand ooit gegeven heb.

Ze krult zich in me op.

Ik heb dit zo gemist! Ik dacht dat het nooit meer zou worden als het was.

Na een kwartier zo in elkaars arme gelegen te hebben vraag ik haar wanneer ze weg mag aangezien ze zich alles weer herrindert.

"Ik weet het niet, ik heb het de dokters nog niet verteld"

Ze klinkt nerveus.

"Kom ik zal meteen naar de dokter gaan" Ik sta op en wil meteen een dokter halen.

"Ben zo terug"

"Is goed" hoor ik der zeggen.

Op de gang zie ik meteen een verpleegster staan en die spreek ik aan.

"Wij weten niet beter dan dat ze zich niks meer kan herrineren dat hebben we vanochtend nog vast gesteld. Ik denk dat u zich vergist"

"Ik weet zeker dat ik me niet vergis. Kom maar mee en vraag het zelf maar aan der."

Ik lijk de arts te hebben overtuigd.

Ze loopt de kamer in.

"Hoe gaat het met onze patiente? alles naar wens?" vraagt ze Djemo.

"Uhm ja, het gaat zelfs heel goed met me"

"Dat is natuurlijk heel mooi. Ik hoorde dat u zich weer veel kunt herrineren?"

"Ja ik weet weer wat er allemaal in de afgelopen tijd gebeurd is, met behulp van de foto's die mn vrienden hebben meegenomen"

Ik zie dat er een lach op haar gezicht verschijnt.

"Nou dan denk ik dat ik maar even met de arts ga praten en dat het tijd is dat je naar huis gaat. Ik neem aan dat je nog wel last van hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid hebt? Dus misschien kunnen we daar nog iets voor voorschrijven. Dat kan je dan ophalen bij de apotheek omde hoek. Blijft u gerust nog ff liggen ik zal zometeen terugkomen met Dokter Koers."

En ze loopt weg.

Ik ben zo blij dat al deze ellende eindelijk voorbij is.

En Djemo zo te zien ook.

Ik neem plaats aan de rand van het bed.

Djemo lacht naarme.

Ik zie aan haar gezicht dat ze iets wilt vragen.

"Wat is er?" vraag ik bezorgd.

"Niks.. ik vroeg me uhm af of we.. nog dit weekend naar parijs gingen?" Ze verluisterd het bijna.

"Natuurlijk!" lach ik. Verbaasd dat ze daar nog aan heeft gedacht.

"Ik heb er zelf niet eens meer bij stil gestaan"

Ze lacht mee.