~သခင်ကြင်လျှင်ချစ်ခြင်းမည်~
"ဒီကောင် ဘာသွားလုပ်ပြန်လဲမသိဘူး"
"ကြည့်နေပါတဲ့ဆိုကွာကြည့်ပေါ့"
စိုင်းနေပြောလိုက်တာကြောင့်အမွှာနှစ်ကောင်လဲငြိမ်သွားသည်။
နိဒါန်းနဲ့ ဟိုနှစ်ယောက်ကိုသာစိတ်ဝင်တစားလှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။
နိဒါန်းကိုကြည့်ရတာ တကယ်ကို မင်းသားတစ်ယောက်အတိုင်းဖြစ်နေသည်။
ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအခုလိုလန်းနေလိမ့်မည်လို့ စိုင်းနေထင်မထားခဲ့။
စိုင်းနေတို့တောင်လူမှားခဲ့ရသည်ဆိုတော့ ဟိုနှစ်ယောက် နိဒါန်းကိုမှတ်မိမယ်မထင်။
နိဒါန်းလဲ သူတို့နှစ်ယောက်အကျီ ၤကြည့်နေတဲ့ဘေးကိုဖြတ်လျှောက်ကာ
မာနမင်းသားလေးကိုနောက်ကနေတိုက်ချလိုက်တော့
အရှိန်လွန်ကာ ရှေ့ကအာကာယံဟိန်းဆိုသူရဲ့ခြေထောက်ကိုတက်နင်းမိသွားသည်။
"အားးးသေပါပြီ သခင်ရယ်"
"Sorry "
နိဒါန်းသူတို့နှစ်ယောက်ကိုဂရုမစိုက်ဘဲ ရှေ့ဆက်လာခဲ့တော့~
"ဒီမှာ ရပ်လိုက်စမ်းပါ"
"ကိုယ်လား" နိဒါန်းရင်ဘတ်ကိုလက်ညိုးနဲ့ပြန်ထိုးရင်းမေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ် မင်း ကိုပြောတာ"
"ဘာကိစ္စလဲ ခင်ဗျားကိုကျနော်မသိဘူးနော် ဇာတ်လမ်းဆင်တာလား
ဒါဆိုရင်တော့ ဒိုးလိုက်တော့ ယောကျာ်းလေးတွေကိုယ်စိတ်မဝင်စားဘူး"
"ကျွစ် … မင်းကြောင့် ဒီမှာထိခိုက်မိသွားတယ် ပြန်တောင်းပန်ပါ"
"ဘယ်သူလဲ မင်းဘဲကိုလား"
"ဘာ. .မင်းစကားကိုဆင်ခြင်ပြောပါ ဒါငါ့ဘဲ မဟုတ်ဘူးသူငယ်ချင်း"
"အော… ဘဲမရှိကြောင်းဝန်ခံလိုက်တာပေါ့
ဒါဆို ကျနော် ကြိုးစားလို့ရသေးတယ်ပေါ့"
နိဒါန်းခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာပြောလိုက်သည်။
"ဟျောင့် မင်းဘာစကားပြောတာလဲ"
"wow. .ငါတို့ကျောင်းကစော်ကြည်ဘဲကြီးပါလား"
"ဘာ မင်းငါ့ကိုသိလို့လား"
