Sytuacja się skomplikowała|JDABROWSKY

"Niemiecki konkurs" (rozdział V)

Drzwi się otworzyły.
Nie podnosiłam głowy, nie miałam takiego najmniejszego zamiaru. Byłam cała rozmazana, tusz do rzęs, cienie, to wszystko spływało mi po twarzy.
Brunet mnie chyba zauważył.
-Przepraszam. Nie wiedziałem, że ktoś tu jest.
-Nic się nie stało. Ja tez nie wiedziałam, że ktoś ma zamiar tu wejść.- lekko się zaśmiałam.
Podszedł do mnie i kucnął.
-Wszystko w porządku?- troskliwie zapytał.
-Tak w najlepszym.
-To dlaczego płaczesz?
Jakby nie mógł skończyć i wyjść jak tylko mnie zobaczył.
-To takie moje hobby. Chyba musze już iść.
Kiedy wstawałam nie chciałam podnosić głowy, zachwiałam się i oparłam się o krzesło.
-Na pewno wszystko w porządku? Nie trzeba ci w niczym pomóc?
Nie odpowiedziałam. Stałam, chciało mi się wymiotować, ale nie będę mu tego mówić. Gdy było mi trochę lepiej wyszłam, a on ciągle tam stał.
Poszłam do łazienki, aby się przebrać i zmyć to co zostało po makijażu. Oczywiście od niego zaczęłam, kiedy tylko weszłam do ubikacji. Wyjęłam z torby mleczko do demakijażu oraz waciki i umyłam twarz.
Zajęło mi to pół godziny, gdyż to nie był delikatny make-up. Skończyłam. Zostało mi tylko przebranie się. Weszłam do kabiny. Nałożyłam rurki z dziurami w kolorze beżowym, biały sweterek z koronkowym tyłem i również białe vansy.
Miałam jeszcze lekcje, a mianowicie wf. By dojść do sali gimnastycznej musiałam zejść na sam dół. W czasie mojej podróży do tego miejsca, ktoś złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie.
To był chłopak, który mi się podobał, patrzyliśmy sobie w oczy, gdy udało mi się coś powiedzieć.
-Hej.- zaczęłam licho.
-Witaj. Mam pytanie.- kontynuował- Poszłabyś gdzieś ze mną?
-Ale gdzie?
-Na przykład do restauracji.
Nie wiedziałam o co chodzi. Daniel, który podoba mi się od początku szkoły zaprosił mnie chyba na randkę.
-ymmm. No nie wiem. Nigdy mnie nie zauważałeś, a kiedy ubrałam się w tamtą sukienkę, zwróciłeś na mnie uwagę.- tak wiem, dość szybko to powiedziałam, ale nie chciałam, aby ktoś mnie zranił. Nie spodziewałam się odpowiedzi.
-Wiem. Ale podobasz mi się od dawna, lecz bałem się zagadać.
-To czemu teraz zdecydowałeś, że podejdziesz?
-Bo krążą plotki, że Jaś będzie chciał się z tobą umówić, a ja nie chcę, aby mnie uprzedził, tak pewnie dalej bym się zbierał.

Za bardzo nie wiedziałam, kim jest ten JAŚ, ale ostatnio w szkole mówią tylko o nim, może to jest ktoś popularny. Akuratnie w głowie nie posiadałam żadnego pomysłu kim on jest.
-Nie wydaje mi się żeby ktoś chciał się ze mną umówić.- chciałam już iść.
-Czekaj, czekaj, ale ja chcę. Wyjedziesz gdzieś ze mną?
Mimo, że bardzo mi się podobał, bałam się z nim gdziekolwiek pójść, no ale jednak.
-Jasne.- uśmiechnęłam się, a blondyn to odwzajemnił.
-Ładnie dziś zaśpiewałaś.- musiał o tym wspomnieć.
-To był playback.- powiedziałam to ze wzrokiem jakbym myślała, że wszyscy o tym wiedzą i ruszyłam na wf.
Doszłam na salę, kiedy tylko weszłam usłyszałam komentarze:
"Alex pięknie zaśpiewałaś.","Prawdziwy talent."
Nie miałam już na to siły, więc im też powiedziałam, że to był nagrany głos przez kogoś wcześniej i siadłam na ławce.
Podeszła do mnie Lena i powiedziała, iż ona wie, że to nie był playback, lecz nikomu nie powie.
Tygodnie miały, a żaden Janek się ze mną nie umówił... Daniel też nie. Nawet nie zadzwonił.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*JESZCZE PARĘ DNI PÓŹNIEJ*
Siedziałam sobie spokojnie na niemieckim. Dość lubię ten język. Dobrze mi wychodzi, czasem mam problem z wymową, ale ogólnie jest mega.
Wracając.
Nasza aktualna sala, to był składzik woźnych. Powiem wam, że tam okropnie śmierdzi. Nie ważne.
Ktoś zapukał do drzwi i po chwili wszedł.
-Dzień dobry. Pani Wilguś pyta czy ma pani jakieś prace na konkurs.
Czułam się jakbym przeżywała coś takiego kolejny raz, mimo, że ta podnieta kimś w mojej szkole ucichła, dalej była widoczna. Znów zatkało całą niemiecką grupę. Nikt nie wiedział co powiedzieć.
-Nie, nie mam żadnych prac na konkurs.
Chłopak w tym czasie do niej podszedł, a ja się odezwałam.
-Ale proszę pani, ja pani oddawałam pracę.
-Rzeczywiście. Przejdź się z kolegą i weźmiecie ten plakat.
-A nie może pójść Wioleta?- zapytałam zrezygnowana.
-Przecież ty tylko wiesz jak wygląda.
-No, ale mogę powiedzieć jej wygląd i dadzą sobie radę.
-Oj już nie marudź, tylko idź.
Wygrzebałam się z ławki i z nim poszłam. Pani powiedziała, abyśmy poszli do C13, popatrzeć czy może tam w szafkach nie ma. Nauczycielka dała mi klucze do szafki i sali, jakby były pozamykane.
Przez drogę, w ogóle się do siebie nie odzywaliśmy.
Weszliśmy do sali. Zaczęliśmy grzebać po szafkach.
-Jak wyglądała twoja praca?- zapytał
-To była taka niemiecka flaga z narysowanym Hitlerem, który mówił wiersz po niemiecku, do tego różne zabytki opisane w ich narodowym języku.
Zaczął się śmiać.
-Serio Hitler?! Nic lepszego nie mogłaś wymyślić.
Uśmiechnęłam się i walnęłam go pięścią w ramię. Miałam wrażenie, że delikatnie.
-Ał. Już kiedyś tak dostałem kamieniem, za pochwalenie dresów jakieś dziewczyny.
-To byłam j...- przerwałam, bo znalazłam plakat, ale i tak dziwnie się na mnie popatrzył.- Mam. Możemy iść.
Podprowadziłam bruneta pod salę. Tak tego samego co "zaatakował" mnie w sali muzycznej. Przy okazji dałam pani Wilguś plakat.
-Jasiek nie mogłeś przynieść sam? Tylko jakąś eskortę sobie załatwiasz?
Wtrąciłam się.
-Wie pani. On jest taką niezdarą I nieudacznikiem, że nie dał by sobie rady.
Wyszłam. Z sali usłyszałam jeszcze:
"Ou Jasiek to chyba nie jest twoja firanka."
Dobra, może często noszę koronkę, ale to nie jest powód, aby nazywać mnie firanką. Choć w sumie mówili, że NIE JESTEM.
Ja się już całkiem pogubiłam. Kim on w ogóle jest. Chyba tylko JA w całej szkole go nie kojarzyłam.

Wracając do swojej już sali zobaczyłam Daniela. Przywitałam się, lecz mi nie odpowiedział.
Podbiegłam.
-Dlaczego mnie unikasz?