Emotionless

3 schuilplaats

Ik blijf geschokt door de plotselinge klap liggen. Mijn rug lijkt wel gebroken. Een helikopter suist over ons heen. Vreemd genoeg vertraagt hij niet eens. Ik vang een glimp op van een blauwe S. Met mijn nog pijnkijke ledenmaten veer ik recht. Ik duw Lucas en Lize tegen de muur. "Verberg je," fluister ik paniekerig. We duiken in elkaar. Het vuur bevindt zich nu hachelijk dicht bij. We hebben dringend een andere schuilplaats nodig. Ik glijd met mijn ogen langs de huizen. Ik merk een opening die naar een kelder leidt. De deur is van hout en hij is vastgeketend met een stevig slot. Hoe breek ik dat door? Er ligt wat verderop een stuk ijzer. Ik grijp hem maar gooi hem onmiddellijk terug weg. Hij is bloedheet. Laken! Ik bind het laken eromheen waardoor ik het kan vasthouden. "Lize, als ik ja roep cros je naar dat luik toe, oke," fluister ik wijzend. Ze kijkt me niet-begrijpend aan. "Ik roep pas als het veilig is. Wij komen daarna." Ik verken de toestand op straat en roep dan: "Lize, Ja!" Ze lijkt te twijfelen maar loopt dan de benen vanonder haar lijf. Ik haal opgelucht adem als ze de overkant bereikt. Ze weet niet wat te doen en nestelt zich ineengedoken tegen de muur van het gebouw aan. Ik wacht tot de kust velig is. Er is veel onrust en er vliegen dikwijls vliegtuigen over. Een heuse menigte heeft zich al verzameld op de straten. Veel zijn er in paniek, sommige huilen maar weinigen die de rust proberen te creëren. Ik haal diep adem en neem Lucas op mijn rug. Gelukkig ben ik niet al te klein of ik zou zo onder dit gewicht bezwijken. Hij stribbelt licht tegen. Wat ik opzich wel begrijp, want welke jongen wil er nu gedragen worden door een meisje? Maar ik neem hem steenvast op mijn schouders en zet het op een strompel-achtig loopje. In het midden verlies ik mijn grip en zak door mijn knieën. Op dat moment vliegt er een helikopter over ons. Ik laat me op de grond vallen. Als hij voorbij het schoolgebouw is laat het iets vallen waardoor dat gebouw in brand schiet. Het volk begint te schreeuwen en te krijsen. Ik grijp het stuk ijzer en ren naar Lize. Bij aankomst laat ik Lucas langzaam zakken. Lize tovert een voorzichtig glimlachje op haar gezicht. Lucas neemt haar in zijn armen. Ik breek het slot al in één slag. De deuren vliegen open naar binnen. Ik hijs hem erin en volg lize daarna. Er ligt een matras, er staat een kast en tot mijn grote vreugde ook een kraan. Het is er koel. De matras is nog redelijk goed intact dus besluit ik Lucas erop te leggen. Hij sluit opgelucht zijn ogen. Plotseling vliegt Lize me rond mijn middel. "Danku," fluistert ze met tranen in haar ogen. Mijn T-shirt wordt langzaam nat. "Zet je maar op de matras." Ze gehoorzaamt braaf. Ik ga naar de lavabo. Er hangt een spiegeltje met een lichte barst in. Ik gooi wat water in mijn gezicht en staar erin. Ben ik dit? Ik schrik van mijn eigen weerspiegeling. Mijn bruine steile haar dat ooit tot aan mijn middel kwam is verkort tot net onder mijn schouders. De punten zien zwart en het is oneffen. Mijn gezicht zit vol zwarte vegen en wonden met al een licht korstje op. Ik zie lijkbleek en van mijn kleren is niet veel meer over. De jeansbroek die ik vanmorgen nog aanhad lijkt nu eerder op een shortje met lange repen stof aan. Ik pak de schaar die toevallig daar lag en knip de repen af. Die kunnen nog wel eens van pas komen. Er staat een grote kast achter me waarin ik onmiddelijk in duik. Ik vind iets van conserven, bekers en een oude lap stof. Ik knip er een rechthoek uit. De rest week ik even in een volgelopen lavabo. "Lukt het je om recht te gaan zitten?" vraag ik knikkend naar Lucas. Hij stemt in en zet zich met veel moeite recht. Zijn broek hangt bijna in zijn wonde. Als ik het wegknip kijkt hij me verbaasd aan. "Wat? Wil je echt een broek in je been," bespot ik hem met opgetrokken wenkbrauwen. Ik leg het natte stof erop en bind er een nieuwe windel rond."Hebben jullie honger?" Allebei knikken ze. Ik pak twee conserven met fruit in en biscuiten, die in de kast laggen. Ze zien er nog redelijk eetbaar uit (hoop ik). Ik vul de bekers met water en geef ze aan hen. Vervolgens geef ik ieder een biscuit met daarop wat fruit. "Heb jij geen honger?" vraagt Lize met ongelovige ogen. Ik knik kortaf. "Je hand," zegt Lucas geschrokken, "moet dat niet verzorgd worden." Ik voel hem prikken maar wil niet toevoegen aan mijn pijn. Daarom herhaal ik mijn knik. Ik zet me op de grond omdat ik hen niet wil wegjagen. Vervolgens knip ik mijn haar en mijn kleren wat bij zodat het recht is. "Waarom moesten we eigenlijk schuilen? Kunnen we niet gewoon naar de rest gaan," vraagt Lucas. Ik schud mijn hoofd. "Het zou te gevaarlijk zijn. Ik wil niet in handen vallen van Smart. Misschien wil jij dat? Ik hou je niet tegen." Lucas zijn ogen vallen dicht. Ook Lize wordt moe. Ze glijden weg naar beneden. "Ga maar slapen," fluister ik. Een tijdje blijf ik hen na staren. Als ik zeker ben dat ze slapen glip ik weg. Ik wil niet in de handen van Smart vallen maar de drang is te groot. Ik trippel op mijn tenen naar buiten.