Emotionless

13 Trein

Piepende banden tonen aan dat dit de eindhalte is. Ik vlieg naar voor met een schok. Mijn hoofd botst tegen een harde rand. Pijnscheuten weerkaatsen onder mijn schedel. Het zijn net messteken die me levend doorboren. Drie keer erger dan migraine. Braakneigingen borrelen omhoog door de benauwde ruimte. Het is hier muffig. Verwonderd over dat er niets staat en ondanks dat er zich nog altijd zo' n ranzige geur kan opwekken, richt ik me op alle geluiden rond me heen. Maar ik hoor niks mijn oren lijk tijdelijk dicht.

Angst neemt toe als we geparkeerd zijn. Ik ril als een drilboor. Kippenvel creeërt zich op mijn huid. Deuren worden dicht geslaan. Mijn oren suizen van het geluid. Een helse piep krijst in mijn slakkenhuis. Mijn gehoorgangen zijn altijd al gevoelig geweest. Dat is vreselijk als je op vankantie gaat of eigenlijk overal. Duiken lukt me dan ook niet. Ook al kan ik dat als de beste. Voetstappen komen mijn richting uit. Ze bonken op de stenen. Geen enkele stap klinkt anders. Dat toont aan dat de grond hier volledig vlak is. Gelukkig niet nog meer hobbels. Want anders kots ik zo over die militairen heen.

Het geluid klinkt hetzelfde als in mijn droom. Lucas en mijn mama schieten door mijn hoofd. Wat is er met hen gebeurd? De onwettendheid maakt me nog paniekeriger. De deur gaat open. Het felle daglicht maakt me tijdelijk blind. Overdreven knipper ik met mijn wimpers om mijn ogen te laten wennen. Tegen de tijd dat ik terug kan zien, hebben ze me vastgepakt. Ze rukken me hardhandig de bus uit. Handen knijpen mijn armen fijn. Ik voel mijn spieren verslappen. Mijn huid scheurt over de metalen vloer. Ik wil het uitschreeuwen, maar ik doe het niet. Dan zou ik zwak lijken. Het gevolg zou zijn dat ze me nog zwaarder zouden folteren.

Ik beland met een dreun op het asfalt. Blauw plekken branden. Ik begin terug wild om me heen te slaan. Ik geraak dan wel niet los maar weet iemand wel een klap te vertonen. Mijn ledematen raken de bewakers. Alleen heb ik er geen controle meer over. Het is een wirwar van drukte. Maar ik hecht mijn belang niet aan een overzicht. Een lichtflits ontstaat door een stuk metaal. Wat het is weet ik niet. Ik voel een naald mijn huid inkomen. Onmiddelijk heb ik een antwoord. Hij is groter dan een gewone naald. Zoiets heb ik nog nooit gezien.

Een middel verspreidt zich door mijn aderen. Steken gaan door mijn lijf. Langzaam begin ik te verlammen. Mijn hersenen vallen uit. De enige dingen die nog werken zijn mijn zintuigen en mijn inwendige organenen, kwestie om me in leven te houden. Maar bewegen kan ik niet meer. Het is frustrerend om te weten dat je nu geen schijn van kans meer hebt. Zelfs mijn kaakspieren en tong stoppen met functioneren. Uitschelden door deze doek in mijn mond zal niet gaan. Als een aardappelenzak hijsen ze me in de lucht.

"Was dat nodig?" De leidinggevende wordt razend. Zijn hoofd wordt rood en er lijkt wel stoom uit zijn oren te komen.

"Wilde je dan dat we haar doodde," zegt de andere ongelovig. Hij ziet er dom uit. Niet dat ik graag vooroordeel. Daar ben ik eigelijk verschrikkelijk hard tegen. Maar als ze je ontvoeren denk je daar niet meer aan.

Als ik mijn spieren kon bewegen straalde mijn gezicht nu alleen woede uit. Ze verplaatsen me naar een gebouw. Het heeft maar één verdieping en is klein en rond. Net een bungalow. Maar dit kan Smart toch niet zijn? De buitenkant is belkeed met grijze bakstenen zonder een raam en enig teken van leven. De ingang bestaat uit twee reusachtige ijzeren deuren. Ze worden geopend en krijsende scharnieren begroeten me. Ze moeten duidelijk gesmeerd worden. We gaan regelrecht de duisternis in.

Gelukkig worden er snel lichten aangestoken. Ze zijn krakerig en blauw. Ze flikkeren, een teken dat hier niet vaak mensen komen. Waarom nu net die lelijke ongezellige kleur. Ik krijg uiteindelijk toch een duidelijk zicht. We blijken in een kleine ruimte. Hij is volledig wit zonder enige andere kleur. Er is zelfs moeite gedaan om alles vlekkeloos te houden. Alleen de witte omrandingen van een luik brengen wat afwisseling.

De soldaat voorop opent hem. Daaronder blijkt nog een luik te zijn maar deze is vergrendeld met een slot. Het is één met vier sleutelgaten. Oftewel is dit heel belangrijk oftewel willen ze hier liever geen ongewenste bezoekers. Als alles is geopend hijsen ze me naar binnen. Het voelt vreemd om niet te kunnen bewegen. Het is een korte buis die uitkomt op een tunnel. De buis is stoffig en vuil. Je kunt het roet er vanaf schrapen. Ik walg van de schimmelige geur. Ik hou mijn adem in om niet flauw te vallen. Tot mijn verbazing komen we aan bij een trein. Hij staat naast een miniscul perron. Het is een gele locomotief met één wagon achter bevestigd. De wagon is eerder een container op wieltjes. De lange tunnel loopt net achter de wagon ten einde. Hoe hebben ze dat ooit hier gekregen? Vanzelf probeer ik theorieën te verzinnen. De gekste dingen komen in me op. Maar een juist antwoord blijft verborgen.

Ze beginnen terug te marcheren terwijl ze me dragen op weg naar het voertuig. Ergens in de hoek merk ik een camera op. Hij bespioneert elke beweging die we maken. De gedachte alleen al dat iemand op een schermpje zit te kijken en mij zal te zien krijgen is vreemd. We bereiken de deuren. Weer droppen ze me naar binnen met een stevige snelheid. Ik beland in het donker en alle geluiden sluiten zich weer af. Er valt geen beeld van buiten te creeëren. Met mijn armen en benen alle kanten uit staar ik naar boven waar zich een plafond zou moeten bevinden. Of we vertrokken zijn, is een raadsel.

Plots voel ik weer gevoel in mijn teen opkomen. Elke bloedvat, weefselklier en cel treed opnieuw in werking. Ik word terug mezelf. De Jessica die haar kans ruikt om te vluchten. Ik hoop dat ze niet weten wat de tijdsduur is dat het middel functioneert. Maar ik nu wel. Als die deur opengaat ren ik zo hard ik kan. Misschien geraak ik niet definitief weg maar ik wil het ze betaald zetten. Kost wat kost.

Hey, sorry van de late update! Maar ik had ontzettend veel te doen voor school en ik herschrijf Watervrees tot een boek dus had ik weinig tijd. Maar ik had een vraag. Mijn tekst heb ik nu op een andere manier geschreven dan normaal. Is dat beter of slechter?