4 TE 4

Bölüm 1

Selam ben Aslı.. Hangi kitabın ilk sayfası bu şekilde başlar bilmiyorum. Ama benim kitabımda böyle başlıyor herşey. Bir selam iki kelam ile girilmeyen bütün dünyalara kucak açmasını iyi bilirim..
Aslına bakarsanız zamanın hızında kaybolmuş biriyim ben. Yalnızım çokça. Etrafımda yığınla insan olmasına rağmen yalnızım.
Bir de arkadaşım var yanımdan hiç ayrılmayan. Beni anladığını söylüyor ama ben pek anladığını sanmıyorum. Anlasaydı kesin anlardım..
Ayrıca yalnızlığıma rağmen hiç boş vaktim de yok. Ne tezat bir durum değil mi? Yalnız bir insanın ne işi olur ki?
Bir dakika atladığım bir nokta var, madem herşeyi yazıyorum ondanda bahsedeyim. Benim şu bahsettiğim yalnızlığım kafamın taa içinde, beynimde, ruhumda..
Şu yanımdan hiç ayrılmayan arkadaşım da oradan gelme. Adı yok. Kim olduğuda belli değil. Şuursuzun da biri aslına bakarsanız. O sokuyor hep aklıma bu fikirleri, kızdıkçada üstüme üstüme geliyor şuursuz işte.
Hak verdiğim zamanlarda oluyor ona. Geçen gün bunaldığım bir anda

"ne oturuyorsun boş boş kalk bir hava al" dedi. Onun lafıyla giyindim siyah uzun sweathirtümü çektim altına en geniş kotumu attım kendimi sokağa. İyide geldi doğrusu. Arada işe yarıyor işte. İyi geliyor arkadaşlığı bir nebze.. En çokta doğruları fısıldayınca rahatsız ediyor beni. İnsanoğluyum sonuçta acı doğruları duymak çokta işime gelmiyor. Çiğ süt emmişin biriyim. Ama Allahtan emdiğim süt son damlasına kadar helal olanlardanım. Canım annem öyle der her zaman. Ben size helal süt emzirdim çok şükür der..
  Benim en büyük eksiğim şeymiş, hedefim yokmuş o yüzden başarsam da tatmin olamıyormuşum. Bu doğru mu bilmiyorum ama o şahıs fısıldamaya başlayınca yine bir huzursuzluk sarıyor içimi. Mutsuz hissediyorum durup dururken. Niye benim hedefim yoktu ki... Herşey bu cümleyi düşünmemle başladı aslına bakarsanız..