All Of You [Runaway Series 4]

Chapter 4

Chapter 4

Kain

The cold wind greeted me when we got out of the house. I almost shivered when the wind touched my skin. Napasimangot ako nang mapatingin sa suot na dress. It was a sleeveless dress. I found the dress uncomfortable for it shows too much of my skin.

Si Manang ay nakatayo sa tabi ko habang si Maxus ay naglalagay ng mga gamit namin sa compartment ng sasakyan. I held my small bag with me which has my water, my handkerchief and my wallet.

Kinalabit ako ni Manang kaya napatingin ako sa kaniya. “Ano? Giniginaw ka na? Ano ba ang pumasok sa isip mong bata ka at nagsuot ka ng dress? At sleeveless pa. Naku, ma’am Kathy!” naiiling na sambit nito. Parang nanggigil pa sa’kin.

I looked away and pouted my lips. Tinatanong niya pa talaga ako kung ano ang pumasok sa isip ko at ito ang isinuot ko. Hmp. Kung hindi niya sinabi na baka maghanap si Maxus ng iba ay hindi ko isusuot ang makasalanan na damit na ‘to!

I feel so bare!

“Sabi mo kasi ‘pag pangit ako, baka maghanap si Maxus ng iba. Kaya s-syempre nagpaganda ako... Wala naman yatang epekto sa kaniya.”

He told me I am pretty in my dress, that’s okay...

Nanlaki ang mga mata nito sa sinabi ko. Nahihiyang nagbaba ako ng tingin at pinaglaruan ang hem ng dress ko.

“Aba’t talagang dinibdib mo ‘yon?” gulat na sambit niya sa akin pero nanatili akong walang imik.

Alang hindi! Natakot ako na baka makahanap ng iba si Maxus! Ayaw ko no’n! I shook my head as fear assault my senses.

“Iba ka talagang bata ka! Hindi ka dapat binibiro, kung ano-ano pa naman minsan ang iniisip mo...” umiling pa ito saka inayos ang pagkatali ng buhok ko. “Pero, ang ganda-ganda mo, Ma’am Kathy. Bagay na bagay sa iyo ang damit mo.” Sabi niya na nagpangiti sa akin.

Alam ko Manang, sabi nga ni Maxus. Ang ganda ko raw sa damit ko. I giggled.

“Salamat po, Manang Tess.”

“Dereen, sa front seat ka.”

“H-ha?” tanong ko sa kaniya, gulat.

Si Manang Tess ay napangisi sa sinabi nito at agad na tumalima sa back seat. “Ako na dito, serr, solong-solo ko ang pwesto ko dito.”

Napatingin ako kay Manang. “P-Pero gusto kong katabi si Manang.”

He clenched his jaw and looked at me intently. “No. I am not your driver and you will sit beside me. Period.” Hinubad nito ang jacket na suot at inilagay sa balikat ko. “Wear that, baka lamigin ka.”

I just looked at him, dumbfounded.

Tahimik akong umupo sa passenger seat. Inayos ko rin ang pagkakasuot ng jacket na ibinigay niya sa akin. Halos mapapikit pa ako ng masamyo ang mabangong amoy ng pabango niya.

Maxus smells really good. Argh.

“Saan ba tayo pupunta?” tanong ko kalaunan. We were so quiet so I just asked first para naman mabawasan ang awkwardness.

He looked at me and then back to the road. “To the beach.”

Nanlaki ang mga mata ko at agad na humarap ako sa kaniya.

“T-Talaga? Like the beach? The sea? And sand? And seashells?” I asked, sunod-sunod pa iyon. I felt giddy at that moment.

I haven’t been in the beach for a long time! Ngayon lang ulit! Wah!

He nodded and licked his lips. “Yes.” He answered, his voice was husky.

Hindi ko na pinansin ang maiksi niyang sagot at ang isip ko ay umabot na sa punto na naliligo na ako sa dagat! Watching the sunset! I would love to play with the sand and the seashells! I want to experience it again!