All Of You [Runaway Series 4]

Chapter 21

Chapter 21

Burden

Noong magising ako ay pasikat pa lang ang araw. Nag-aagaw ang liwanag at dilim. Napansin kong bahagyang nakahawi ang kurtina na para bang sinadya talaga na hawiin iyon sa ganoong paraan. Could it be... I closed my eyes once again to stop myself from overthinking.

Why would he come to my room? Kagabi noong naghapunan ay halatang ayaw niya akong kasama. It feels like he did not want to have any connections with me. Bakit pa siya mag-aabala na bisitahin ako. Mukhang ito naman ang gusto niyang mangyari sa aming dalawa.

Kaaga-aga, Dereen! Ano ba! For once stop thinking about him! Hindi ba pwedeng unahin mo muna ang sarili mo? Ang nararamdaman mo? My mind scolded me. Paano ko gagawin? Halos kada galaw ko ay siya ang naalala ko.

Mga halik niyang nagbibigay ng ginhawa sa akin. His hugs that comfort me whenever I felt tired, whenever I felt like everyone’s turning their back on me. Sa tuwing tatawa siya dahil sa mga munting pang-aasar niya sa’kin. He would bury his face on my neck as his shoulders shake because of his laugh.

Paano ko gagawin kung ang mismong buhay ko ang pilit kong kakalimutan? Paano ko gagawin iyon? He is my lifeline.

Marahan kong inalis ang oxygen mask na nasa mukha ko at huminga ng malalim. There it is. The sudden kick in my heart. Na para bang kapag huminga ako ulit ay tuluyan na akong malalagutan ng hininga. I slowly exhaled, and curses when I felt it stung.

Gusto kong maiyak dahil sa sakit. Na kung gagalaw ako ay baka mas lalo lang sumakit. I felt a tear fell from my eyes. I sobbed when my heart ached once again. Mahigpit na kumapit ako sa gilid ng unan ko na para bang doon na nakasalalay ang buhay ko.

Sobrang sakit. Hindi ko maintindihan kung normal pa ba itong sakit. Ibinalik ko ang oxygen mask na hawak ko sa kanang kamay. It was just one of those days when I would wake up with an aching heart.

Nasa ganoon akong sitwasyon noong pumasok si Manang Tess. Siguro ay gigisingin niya sa ako. Nanlaki ang mga mata nito at natatarantang lumapit sa akin. He increased the pressure of the oxygen. Kahit na lumakas iyon ay pakiramdam ko hindi pa rin sapat.

“Kath? Kath? Hija....” marahan na hinawakan niya mukha ko. Nanginginig ang mga kamay no manang na hinawakan ang kamay kong nakahawak sa oxygen mask. Inayos niya iyon at ipinasandal ako sa headboard ng kama.

Halos pumikit na ang mata ko dahil sa sakit. Gusto ko na lang na itulog ‘to at sana pagkagising ko ay wala na.

“T-Teka...tatawagin ko ang asawa mo. Hindi pa siguro iyon nakakaalis.” Gusto kong pigilan si Manang sa gagawin niya. Hindi na dapat niya abalahin si Maxus. May responsibilidad siya bilang doktor at hindi sa lahat ng oras ay sa akin lang iikot ang kaniyang mundo.

Sinubukan kong isara ang mga palad ko at piniga iyon. I... I think I could still stand. Mabagal na idinilat ko ang mga mata at tinanggal ang mask. Itinukod ko ang siko sa kama para alalayan ang sarili na makabangon. I did my best not to whimper when my heart pumped faster than normal, and then it would slow down.

Akala ko ay wala na pero noong makatayo ako saka biglaang tumibok iyon, pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko. Napahawak ako sa doorknob ng pinto para alalayan ang sarili ko. I was panting when I reached the door. Parang lalagutan ako ng hininga dahil sa sobrang sakit.

My mind could not even function well, ang tanging nasa isip ko ay kung paano ko patitigilin ang sakit na nararamdaman ko. I successfully opened the door, my eyes were blurry, I feel really dizzy and my knees started to wobble. A gasp escaped of my lips when I lost all the control over my senses. The only thing I remembered was the loud thud I made when body hit the floor.