MUMYA'NIN AŞKI ~İMHOTEP ~ (KASIM AYINDAN İTİBAREN DEVAM EDİLECEKTİR!)

13. BÖLÜM

Artık hikaye yazmaktan sıkıldım. Gerçekten de yazma isteğim zamanla kayboluyor. Ben burada emek verip klavyenin başından saatlerce kalkmayıp bölüm yazmaya çalışıyorum. Her zaman ki gibi beğeni sayı çok az. Bölümü okuyan okur sayısı olmasına rağmen beğeni sayısı çok az. Beğeni ve okuma sayısına göre kitabımı daha fazla kişi görüp okuyabilecek malesef ki beğenmeyen çok okur var. Bu yüzden de beğeni sayısının düşük olmasının yanı sıra okur sayısı da düşük. Bir daha bu konuyu dile getirmek istemiyorum bu sondu.

Bu hikaye de iyi veya kötü bir emek var ve lütfen emeğe saygımız olsun...

Bu arada arkadaşlar Kpss’ye başladım. Bu yüzden bölümler 2 hafta içerisinde yazıp atmaya çalışacağım.

Bu hikayeyi 3 veya 4 gündür geceleri geç saatlere kadar uyumadan yazdım. Bu bölüm heyecanla bölüm atmamı bekleyen okurlara gelsin.

5325 kelime İyi Okumalar♥️♥️♥️

İmhotep’in alnı alnımın üzerinde sıcak ferah nane kokan nefesi dudaklarımda hissetmek daha önce hiç yaşamadığım tarif edilemez bir duyguyu yaşatıyordu. Aslında bu duygu daha önce hiç bir erkek tarafından öpülmememden dolayı olabilirdi de. İmhotep ile gördüğüm rüyalar veya sanrılarda onunla iki kez öpüşmüştüm. Hah! Kimi kandırıyordum. İmhotep beni değil geçmişte Anubet’i öpüyordu ben sadece onları hissediyordum. Bir dakika... sadece ilk gördüğüm rüya da onu kalbimden yani Anubet’in kalbini hançerlediği gece bariz dudaklarını dudaklarımda hissetmiştim. Uyandığımda ise Horus üzerimde oturur pozisyonda, dudakları dudaklarımda... Ah! Beni ilk öpen erkek veya öpüştüğüm ilk erkek İmhotep değildi, gök tanrısı Horus’tu.

Gözlerim İmhotep’in dudaklarında kala kalmış ilk öpüştüğüm kimdi diye düşünüyordum. İmhotep iki kez art arda yutkunmasıyla kendime gelebildim. Bakışlarımı dudaklarından çekip koyu acı kahvelerine çevirdim. Göz rengi daha da koyulaşmış, siyaha yakın kahveleri daha da kararmış siyah renge dönüşmüş gibiydi. Gözlerinde şevket ve arzuyu görmemek imkansızdı. Hipnoz olmuş gibi gözlerimiz birbirine takılı kalmıştı. Rahatsız olmuş gibi oturduğum yerde biraz kımıldanmam ile İmhotep’in erkeksi inlemesi dolgun dudaklarında firar etti ve gözleri aynı anda kapanması bir oldu. Bacaklarımın arasında hissettiğim sertlikle ile panikle ayağa fırlamış ve İmhotep’in çenesine kafa atmıştım. İmhotep çenesini tutup “Ah! Şu koca kafan ile kafa atmadığın yerim kalmadı. Senin benimle derdin ne be kızım!” usulca ayağa kalmış muzip yüz ifadesi ile bana bakıyordu. “Sensin koca kafalı! Offf Kafam çok acıdı. Taş gibisin...” kafamı ovuşturarak sinirle cevap verirken son kelimemin başka anlamda anlayacağını hiç düşünmeden o cümleyi ağzımdan çıkarmıştım. Tam da düşündüğüm gibi İmhotep inci gibi bembeyaz dişlerini gösterecek şekilde sırıtıp tek kaşını kaldırmış alayla bana bakıyordu.  Alaylı ifadesini görmezden gelip  “Seninle bir derdim yok asıl senin benimle derdin var. Beni kaçıran sensin. Anubet olmadığım halde onun acısını benden çıkaranda sensin. Söylesene kimin kiminle derdi var?!” diye öfkeyle sordum. İmhotep’in yüz ifadesi bir anda boş bakışlara dönüşüp bana dik dik bakmaya başladı. Derin bir nefes içime çekip öfkeyle aldığım nefesi geri verdim. Ellerimi iki yana açıp isyan edercesine konuşmaya başladım. “Bak! Sende benim Anubet olmadığımı gayet de iyi biliyorsun ama ısrarla onun olduğunu söylüyorsun. Daha  doğrusu olmamı istiyorsun! Ona karşı ne kadar öfkeli olsan da onu öldürdüğün için çok pişmansın! Pişmanlığı bir anda olsa gördüm...” tam ağzını açıp bir şey söyleyeceği sırada konuşmasını izin vermedim. Evet, bir anda olsa gözlerinde o aşkı şefkati pişmanlığı dün gece, merdivenlerde fenalaştığım zaman görmüştüm. “Anubet öldü! Anubet bir daha bu dünyaya geri dönemez. Çünkü o senin gibi tanrı veya yarı tanrı değil ya da özel güçleri yoktu. O bir insandı! Artık bunu kabullen. O öldü, onu sen öldürdün! Anubet ÖL-DÜ!” diye avazım çıktığı kadar bağırmış öfkeli sesim piramidin kalın sütunlarda yankı yapıp kulağımda çınlamıştı.