🕶Agencja 007: Disclosure

♟1♟

(5 lat po wydarzeniach z ,,No Time To Die")  

- CVb670pK10rYukl56c2c6c13tkPLD @ jkl i... mnożąc to przez 2678 wyjdzie 12ghtpL... - mamrotała Mathilde, siedząc w ciemnym pokoju przy biurku nad papierami z dziwnymi znakami i liczbami - Hmmm... już wiem! - gruchnęła razem z krzesłem na ziemię.                 
- Panienko czy wszystko w porządku?! - dobiegł głos służącej z korytarza.
- Oui, merci (,,tak, dziękuję") ! - odparła jęcząc z bólu. Powoli wstała, stanęła na krześle, żeby zdjąć dodatkową lampkę z półki i znowu zleciała - Ał...
- Mathilde?! Co ty tam robisz?!
- Fil... (,,nic") rozwiązuje zadania, które kazałaś mi zrobić.

Do pomieszczenia weszła młoda, bardzo elegancka, rudowłosa dziewczyna.
- Na podłodze? - Mathilde uśmiechnęła się niewinnie i szybko wstała, a kobieta zaczęła się przechadzać po komnacie - Powinnaś ciężko pracować jeśli chcesz się dostać do paryskiego uniwersytetu. Tam przyjmują uczniów najbardziej exceptionnel (,,wybitnych")  i capable (,,zdolnych"). A najważniejsza jest réputation.
- I dlatego siedzę od godziny i to rozwiązuję.
- Od godziny?
-Noooo... jeszcze wcześniej rozgryzłam kilka rebusów i zadań z metafizyki, wiec w sumie to ok czterech godzin je robię.
- Meilleur (,,lepiej"). Ale nie powinnaś się przy tym wygłupiać i rozpraszać. Chyba nie chcesz być jedyną osobą w rodzinie, która nie ukończy tak dobrej uczelni?
- Są przecież wakacje!     
- Wakacje?!
- Jeszcze zdążę się przygotować do egzaminów wstępnych.            
- Jeśli zaczniesz od razu, à coup sur (,,z pewnością"). Ich oblanie przyniosłoby hańbę naszemu rodowi i obniżyło réputation, a do tego nie możemy dopuścić
- mówiła pewnym głosem, przeglądając rzeczy stojące na półkach.

- No wiem...    
- Ale nie przejmuj się mon chéri (,,mój skarbie") - pochyliła się nad córką i położyła rękę na jej ramieniu - Podołasz temu, prawda?     
- Oui maman - westchnęła.  
- Délicieusement (,,wybornie")! Wracaj do obliczeń! - odkrzyknęła - I posiedź nad nimi jeszcze co najmniej godzinkę zanim zrobisz przerwę!
Zniknęła w ciemności długiego korytarza. Kiedy wyszła, Mathilde padła na łóżko. Była wykończona. Obudziła ją głośna muzyka i śmiechy tłumu ludzi. To pewnie kolejny bankiet urządzany przez jej matkę. Mathilde zawsze chciała do niego dołączyć, ale Mm Adienne (czytaj: Madam Adrien) nigdy jej nie pozwalała. Dziewczynka w ogóle nie mogła wystawiać głowy za mury dworku, bo podobno świat jest bardzo niebezpieczny i chodzą po nim niebezpieczni ludzie, cokolwiek to znaczy. Zerknęła na swój srebrny zegarek z diamentami. Była 24-03. Wstała i po cichu wyszła z pokoju. Mieścił się on w ogromnej piwnicy, w której było wiele tajemniczych pomieszczeń i korytarzy. Mathilde to zawsze intrygowało. Kiedyś sprawdzi co się w nich kryje, ale teraz bardzo chciała uczestniczyć w eleganckim przyjęciu. Weszła po stromych schodach na pierwsze piętro, gdzie mieściła się sala, w której odbywała się gala. Rzadko kiedy dziewczynka tu przychodziła. Całe dnie spędzała w piwnicy, pracując nad obliczeniami. Szła za muzyką.           
- Alfredzie czy wszyscy goście już są?                     
- Bien sur.
Mathilde, usłyszawszy głos matki rozmawiającej ze strażnikiem, schowała się za filarem.
- Każdy przeszukany i odnotowany na liście?
- Bien sur.
- Świetnie. Pokieruj wszystkich do Sali Obrad na trzecim piętrze - mówiła Mm Adrienne - Dzisiaj się mendicite (,,zebranie") w niej odbędzie.
- Bien sur, Mm - odszedł.
- Dobra moja panno. Powiedz mi co tu robisz o tej porze? - podeszła do filara i zobaczyła Mathilde, która na chwilę zamknęła oczy.
- Nie gniewaj się! Po prostu bardzo chciałam chociaż raz zobaczyć jak wygląda jedna z twoich mendicité!
Czy to coś złego?      

- Oui.     
- Nie chce mi się już siedzieć na dole. Nie mogłabym przenieść się do innej komnaty? Tam jest bardzo ponuro... - była pewna, że matka się nie zgodzi, ale ona nic nie odpowiedziała - O nic więcej nie proszę.           
Mm jakiś czas milczała aż w końcu się odezwała.    
- Jutro rano odpowiem ci na pytanie.
Dziewczynka poczuła lekką satysfakcję.      
- Wrócisz już do siebie? Żeby dobrze zaliczyć rok w szkole średniej, co nie jest takie proste dla 11-letniej uczennicy, należy się wysypiać.        
- Quoi (,,jak to")?!     
- Jutro czeka cię pierwszy test de recitation do Lucée Louis-le-Grand.    
- Ou vraiment (,,na prawdę")?!
Mm Adrienne lekko kiwnęła głową.      
- Merci ! - podbiegła do matki, żeby się przytulić, lecz ta ją odepchnęła.
- Idź do siebie - Mathilde posmutniała. - Porozmawiamy jutro.                     
- Dobranoc!
Pobiegła do swojego pokoju bardzo szczęśliwa, chociaż w głębi serca miała wrażenie, że matka nie do końca jest z niej zadowolona. Ale kiedy już pójdzie do wymarzonej szkoły to będzie się starać tak bardzo, że ją zachwyci.                                               

Bim, bam, bom... Wielki drewniany zegar w pokoju Mathilde wybił godzinę 8-00. Ktoś zapukał do drzwi.      - Czy panienka już wstała?    
Dziewczynka przeciągnęła się i zrobiła kwaśną minę. Po dzisiejszej nocy była wykończona.          
- Mm Adrienne chce panienkę widzieć w sali bankietowej za 10 min!     
- Merci Louise (czytaj: Luiz) !     
To nie było problemem dla Mathilde, żeby się ubrać w takim tępie. Od małego podobno była bardzo energicznym dzieckiem i z czasem nie miała problemu. To też się przekładało na naukę, która w sumie była całym jej życiem, ale... czy na pewno tego chciała?
Wjechała windą na pierwsze piętro i poszła do sali bankietowej, gdzie siedziała już jej matka, jak zawsze dobrze ubrana i uczesana, jedząc śniadanie w towarzystwie starych facetów, których Mathilde nie nawidziła. Bardzo się zawiodła. Mm prowadziła z nimi ważne interesy i niestety było ich pełno u nich w domu, ale nawet teraz przy śniadaniu, kiedy dziewczynka miała usłyszeć coś więcej o swojej nowej szkole?!       
- O, Mathilde! - powitała ją Mm - Co się tak czaisz? Dołącz do nas! - wskazała ostatnie wolne miejsce przy stole - Czy ty masz na sobie znowu jersey (,,dres") ? - pokręciła głową. - Nie lubię się stroić. Poza tym jest jakaś okazja? Dziewczynka niechętnie usiadła pomiędzy dwoma najmłodszymi facetami z zebranych.      
- Zawsze jest dobra okazja. Znasz Pana Griega i Safina?
Mathilde jednego z nich trochę kojarzyła, a drugiego wcale.
- Od dziś będą twoimi gardes du corps (,,ochroniarzami").
- Quoi (,,jak to")?! - dziewczynka wstała z miejsca - Wiedziałam, że się w końcu zgodzisz! - krzyknęła uradowana - Czyli będę mogła w końcu wyjść na zewnątrz! Opuścić rezydencję!  
- Wybaczcie Messieurs - zabrała córkę na bok.
- Powinnam się przy nich lepiej zachowywać, tak? Mm Adrienne spojrzała na nią.
- Mon cheri (,,mój skarbeńku"), tyle razy ci mówiłam, że świat jest bardzo niebezpieczny, a szczególnie La France i Paryż - mówiła ironicznie.
- Eskorta będzie mnie chronić!
- Wiele razy już przerabiałyśmy ten temat.                
- To się przeprowadźmy!
- Tu mamy interesy, których nie możemy zostawić bez opieki. Votre maman (,,twoja matka") jest księżną całego Montpellieru.
- To znaczy, że...
- Nie masz prawa opuszczać tego miejsca - dodała ostrzej.
- Ale... przecież mówiłaś, że dzisiaj będę pisać egzaminy wstępne!      
- Oui, w domu. Z indywidualnego nauczania nie rezygnujemy. Ściągnę nauczycieli ze szkoły średniej tutaj. I zdania nie zmienię.
- Ale...
- A co do pokoju to dziś przenosisz się na trzecie piętro do plus grose piece (,,większej komnaty").
- Dziękuję - powiedziała z pokorą dziewczynka.   
- O i Mattilde - dodała Mm, odwróciwszy się - Nigdy więcej mnie nie proś, żebym cię wypuściła na zewnątrz - odeszła.
- Oui, maman...