- Opowiedzieć ci historię? Będzie o człowieku, który zawsze bronił tego, w co wierzył. Ryzykował życie dla ojczyzny. Później dla ważnych jemu osób. W końcu oddał za nich życie, a nazywał się Bond. James Bond.
W MI6 bez Bonda nie dzieje się dobrze. W...
- Swann?! Halo! - Do jasnej cholery odezwij się! - To nie jest śmieszne! - Nie zapominaj, że sama chciałaś tu przyjechać! - Co się stało? Dr. Swann! - odzywali się naprzemiennie Moneypenny, 005 i ,,Q" przez douszne walkie - talkie (czytaj: łoki - toki). Eve przedarła się przez tłum i podbiegła do prawie omdlałej koleżanki. - Rozmawiałaś z Madame? Co się dzieje?! - On tu jest. - Co?! - Kto? - spytał 005 przez słuchawkę, a ,,Q" podbiegł do dziewczyn. - ON TU JEST. PRZECIEŻ NIE ŻYJE! TO NIEMOŻLIWE. ON NIE ŻYJE! - Kto? Bond?! - Chodź do głównego hallu przy recepcji. - Ale tylko ty i Swann. Nikt nie może zobaczyć razem nas wszystkich - zauważył 005. Swann i Eve spotkały się przy głównym. Blondynka zamknęła drzwi od korytarza, oparła się o nie i chwilę stała w milczeniu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kiedy się odwróciła, 006 miała na sobie coś w rodzaju przezroczystego kołnierza. - To izolatory dźwięku od ,,Q". Przyczep jeden do podbródka. - Musimy wyjechać stąd natychmiast! - powiedziała blondynka od razu po włożeniu sprzętu. - O czym ty mówisz? - Jest tu ktoś, kto myślałam, że nie żyje. W sumie to już druga osoba - dodała do siebie. - Jak to?! - Nieważne. Słuchaj, zbierzmy resztę i się zmywajmy. Tu nie jest bezpiecznie. - Ale co się stało?! - TO - wystukała w Googlu swojego największego wroga i pokazała koleżance zdjęcie. - Swann, to niemożliwe. - Też tak myślałam. A jednak on żyje. - Swann... Uspokój się - złapała przyjaciółkę za ramiona - Mogłaś kogoś z nim pomylić! Byłaś w niebezpieczeństwie, ale już nie jesteś, dzięki Jamesowi! Nie zapominaj o tym. - Węc kim on był?! - krzyczała w szale. - Przecież tyle razy mi opowiadasz o pacjentach, których leczysz m.in. z chorób pourazowych. Tak się składa, że jesteś po dość sporej traumie... - Sugerujesz, że mam OCD?! Moneypenny powoli odsunęła się od blondynki. - Ty mi powiedz. Nie ja się na tym znam. Madeleine przez chwilę się zamyśliła. - Masz rację. Chciałam wymazać swoją przeszłość na dobre, ale najwyraźniej to niemożliwe. - Może nie powinnaś starać się jej wymazywać, lecz nauczyć się z nią żyć. - Chyba tak... Ale to niełatwe. - Z pewnością. Będziemy ci pomagać. Pamiętaj, że nie jesteś sama, i że już jesteś bezpieczna. - Dzięki. - Spróbuj pomóc MI6. James i Mathilde byliby z ciebie dumni. Madeleine wyglądała na zmieszaną. Gwałtownie się odwróciła i poszła w kierunku sali balowej. Czemu Eve o nich wspomniała?! Musi zacząć trzymać język za zębami. Auuu...! Ktoś Nadepnął jej na palce. Odwróciła się i zobaczyła ciemnowłosą dziewczynkę. Tonęła w granatowej, bufiastej sukni, a tłum ludzi prawie po niej deptał. - Przepraszam - powiedziała delikatnym, uroczym głosikiem. Agentka MI6 zauważyła u niej elegancki styl i ugrzecznioną postawę w ogóle nie koligującą z jej sposobem bycia. Wydawała się spięta, jakby coś ukrywała. Najbardziej jednak przykuły uwagę agentki duże niebieskie oczy dziewczynki. Eve był pewna, że gdzieś już takie widziała. - To moja pierwsza gala. Szukam gospodyni. Wie Pani gdzie może być? - Moja przyjaciółka też jej szukała. Na końcu sali przy fortepianie. - Dziękuję! - Eve? - odezwał się głos Ethana - Eve! Gdzie jesteście?! - Uspokój się trochę. Swann właśnie gada z Adrienne, a ja... ciężko stwierdzić, na środku w tłumie eleganckich księżusiów. - Dobra, słuchaj. Jest mała zmiana planów.
