My Best Friend's Kid✅

Κεφάλαιο 7ο

Μαρκέλλα

Το ταξίδι μας από την Κρήτη στην Θεσσαλονίκη, ήταν μια χαρά.

Βρισκόμαστε τώρα σχεδόν μια εβδομάδα εδώ στην Θεσσαλονίκη.
Η μικρή έχει ξετρελαθει, από την στιγμή που ήρθαμε το μόνο που θέλει να κάνει είναι να βγαίνει συνέχεια έξω για να βλέπει την πόλη.

Η εγκατάσταση μας ήταν αρκετά εύκολη , αφού είχα βρει ένα σπίτι, μαζί με την βοήθεια των γονιών μου, πρώτου έρθω εδώ , οπότε βολευτηκαμε εύκολα.

Η μικρή το πρώτο πράγμα που ήθελε να κάνει μόλις φτάσαμε εδώ ήταν να δει την νονά της και έτσι έγινε.
Χάρηκε και αυτή παρά πολύ, είχαμε καιρό να την δούμε.

Όσο για τα οικονομικά κι εκεί τα πράγματα ήταν αρκετά καλά , δύο μέρες μετά την άφιξη μου στην Θεσσαλονίκη πήγα στην δουλειά που βρήκα, να διδάξω σε ένα δημοτικό σχολείο προσωρινά.
Η αλήθεια είναι με βόλεψε και παρά πολύ , καθώς και το παιδικό της μικρής είναι ούτε 5 λεπτά δρόμος , οπότε δεν θα έχω θέματα με την μεταφορά.

Δεν μπορώ να πω όλα πήγαιναν πολύ καλά , εκτός από έναν παράγοντα, η μικρή συνέχεια ζητούσε να δει τον μπαμπά της είτε από εμένα είτε από την Σοφία.

"Μαμά , μαμά" φώναξε η μικρή και κατευθύνθηκα στο σαλόνι από όπου με καλούσε η μικρή.
"Έλα καρδούλα μου, τι θες;"την ρώτησα και πήγα και έκατσα δίπλα της , καθώς αυτή ζωγράφιζε.
"Να κοιτά....ζωγράφισα μια ζωγραφιά."είπε και μου έδειξε μια ζωγραφιά με 4 άτομα και ένα μεγάλο σπίτι.
Που μεταξύ μας μόνο σπίτι δεν μοιάζει, αλλά τι να κάνουμε μοιάζει σε εμένα που ούτε μια ευθεία γραμμή δεν μπορώ να φέρω.

"Πολύ ωραία ζωγραφιά έχει φτιάξει αγάπη μου" της είπα και της έδωσα ένα μεγάλο φιλί.
"Και για πες μου τι είναι αυτό που έχεις φτιάξει εδώ;"
"Έλα ρε μαμά νομίζω μπορείς να καταλάβεις"είπε με ένα δήθεν παραπονεμένο ύφος.
"Μπορώ να καταλάβω, αλλά θέλω να δω την δικιά σου άποψη"είπα και ένα γέλιο εμφανίστηκε στο μικρό προσωπάκι της.

" Είναι μια οικογένεια, εσύ , εγώ , ο μπαμπάς και κάποια στιγμή το αδερφάκι μου" είπε με μια χαρούμενη φωνούλα.

Εγώ εκείνη την στιγμή δεν είχα κάτι άλλο να πω παρά μόνο να χαμογελάσω.
"Μανούλα, μπορούμε να πάμε βόλτα στη νονά;"
"Εννοείται"της απάντησα.

Αχιλλέας

Οι μέρες έχουν αρχίσει να γίνονται τελείως κουραστικές, έχω βαρεθεί κάθε μέρα να τσακωνόμαστε για τα ίδια πράγματα.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατάσταση,
όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα μεταξύ μας χειροτερεύουν.
Ούτε καν στο ίδιο κρεβάτι δεν κοιμόμαστε.

Από όλες αυτές τις σκέψεις με διακόπτει το κινητό μου.
"Έλα ρε , τι θες;" είπα στον Κώστα
"Να εδώ κανονίσαμε με τον Νίκο και τον Ανδρέα να πάμε έξω σε ένα μπαράκι, τι λες θες να έρθεις;"με ρώτησε
"Δεν ξέρω αν τα καταφέρω έχω κάτι δουλειές στην εταιρεία"
"Έλα μωρέ όλη την ώρα στην εταιρεία είσαι , που είναι ο παλιός Αχιλλέας που δεν άφηνε μπαρ για μπαρ"είπε με ένα αγανακτησμενο ύφος.
Και λογικό ήταν όσες φορές είχαν πει να βγουν έξω εγώ πάντα έλεγα πως δούλευα.

Αυτός ήταν ο πρώτος παράγοντας, ο δεύτερος ήταν πως δεν είχα όρεξη , γιατί συνήθως όταν αποφάσιζα να βγω άκουγα γκρίνια από την Χριστίνα
"Καλά καλά θα έρθω, σταματά όμως" είπα αφού ήξερα πως δεν θα γλιτώσω αλλιώς.
"Α φέρε και την Χριστίνα θα έρθει και η Σοφία μαζί με την Κατερίνα"
"Εντάξει".

Κατά τις δέκα βρισκόμασταν έξω από το μπαράκι που είχαμε πει να βρεθούμε.

Βλέπουμε τα παιδιά και προχωράμε προς το μέρος τους.

"Επ παιδιά"τους είπα και χαιρέτησα τα αγόρια της παρέας πρώτα και μετά τα κορίτσια.
"Μπράβο, πάλι καλό που θυμήθηκες ότι έχεις φίλους"είπε ο Ανδρέας
"Μάλιστα, κάτι άλλο" είπα και άφησε ένα μικρό γελάκι.
"Άι ρε εγώ φταίω "είπε και συνέχισε να πίνει το ποτό του.

Είχαν περάσει 20 λεπτά όταν άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο της Σοφίας.
"Με συγχωρείτε"είπε και το σήκωσε
"Έλα ρε τι έπαθες" είπε ανήσυχα σε αυτόν από την άλλη γραμμή.
Για λίγο δεν απάντησε , λογικά θα της μιλούσε αυτός που την πήρε.
Δευτερόλεπτα μετά η αγωνία από το πρόσωπο της έφυγε και ένα χαρούμενο βλέμμα έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο της.

" Κι εμένα , μου έλειψες , άντε τώρα τραβά κοιμήσου και θα έρθω αύριο από εκεί να τα πούμε , να δώσεις φιλάκια στην μαμά έτσι αγάπη μου; Καληνύχτα"είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

'Με ποιον να μιλούσε άραγε και να είχε τόση οικειότητα' αναρωτήθηκα