My Best Friend's Kid✅

Κεφάλαιο 17ο

Αχιλλέας

Έχει περάσει μια εβδομάδα και κάθε μέρα περνάω χρόνο με την μικρή.

Πραγματικά για την ηλικία της είναι πάρα πολύ έξυπνη.

Μοιάζει πάρα πολύ στην Μαρκέλλα και εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.

Το μόνο διαφορετικό που έχει από τη μητέρα της είναι τα μάτια , έχει το ίδιο χρώμα ματιών με εμένα, γαλαζοπράσινα.

Σήμερα μετά από πάρα πολύ προσπάθεια καταφέραμε και πείσαμε την Μαρκέλλα να αφήσει την μικρή σε εμένα για να κοιμηθεί εδώ...

Λίγα λεπτά αργότερα ακούω το κουδούνι να χτυπάει, πάω γρήγορα προς την πόρτα και την ανοίγω , βλέπω την μικρή να κρατάει το χέρι της Μαρκέλλας, η οποία κουβαλάει και μια τσάντα στον ώμος της.

Πηγαίνω προς το μέρος της και της περνώ την τσάντα.

"Ελάτε , περάστε μέσα "τους είπα και μπήκαν μέσα , άφησα την τσάντα σε μια γωνιά στο σαλόνι και η Ελπίδα ήρθε αμέσως να με αγκαλιάσει.

Την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Τι κάνεις μικρό;"την ρώτησα και της τσίμπησα την μύτη
"Εειι...δεν είμαι μικρό"είπε και σταύρωσε τα χέρια της.
"Εντάξει, είσαι μεγάλη"της είπα και γέλασα.

"Άντε τώρα , εγώ να φεύγω , αν γίνει το οτιδήποτε θα με πάρεις τηλέφωνο , εντάξει;"
"Ναι , ηρέμησε δεν θα πάθουμε κάτι"
"Ναι, επειδή εσένα σε ξέρω , σε έχω ικανό να βάλεις φωτιά στο σπίτι , όσο για την μικρή , δεν έχω να πω κάτι είναι μικρή "

"Ηρέμησε Μαρκέλλα και μην φοβάσαι δεν θα βάλω φωτιά έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε κι έχω αλλάξει , αλλά που να το γνώριζες" της πέταξα και με κοίταξε.

Δεν έχουμε συζητήσει καθόλου οι δύο μας , όσες φορές έχει φέρει την μικρή φεύγει , δεν κάθεται πολύ.

Δεν μιλούσε κανένας μας και υπήρχε μια περίεργη σιγή.

Η μικρή φεύγει από την αγκαλιά και πηγαίνει στην Μαρκέλλα.

Η Μαρκέλλα σκύβει στο ύψος της και της δίνει ένα φιλάκι.

"Άντε , μαμά τραβά τώρα και μην φοβάσαι , ο μπαμπάς ξέρει τι κάνει"είπε η μικρή.

Κι εγώ αλλά και η Μαρκέλλα κοιταχτηκαμε.

Δε το πιστεύω , με αποκάλεσε μπαμπά.

"Πώς είπες;"ρώτησε η Μαρκέλλα
"Είπα πως ο μπαμπάς ξέρει τι κάνει"είπε και κοίταξε το πάτωμα.

Πήγα κοντά της και έσκυψα στο ίδιο ύψος με αυτήν.

"Μπορείς να πεις ξανά την λέξη"της είπα και την κοίταξα.
"Αφού είσαι ο μπαμπάς μου , δηλαδή πως να σε φωνάζω "
Είπε και την φίλησα , γελάσαμε και οι τρεις μαζί και προς στιγμή νόμιζα πως είμαστε σαν οικογένεια.

"Άντε τώρα να πηγαίνω"

Είπε η Μαρκέλλα και έφυγε.

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, φάγαμε , παίξαμε , γνωρίσαμε ακόμα περισσότερο ο ένας τον άλλο.

Η ώρα έχει πάει οχτώ και με την μικρή βλέπουμε μια παιδική ταινία.

Όταν πλέον τελείωσε , γύρισε και με κοίταξε.

"Μπαμπά , να σε ρωτήσω κάτι;"είπε και ακόμη προσπαθώ να χωνέψω πως με φωνάζει μπαμπά.
"Ναι , ότι θες"απάντησα και ήρθε και έκατσε στα πόδια μου.

"Γιατί με την μαμά δεν είστε μαζί; Και γιατί σε γνώρισα τώρα;"
"Με την μητέρα σου , όσο κι αν ήθελα να είμαι μαζί της , δεν ξέρω το πώς , βασικά δεν μπορώ να της μιλήσω κιόλας , αλλά γιατί σε γνώρισα τώρα , είναι μεγάλη ιστορία και οι δύο μας κάναμε περίπλοκα τα πράγματα χωρίς λόγο"
"Μάλιστα, δηλαδή θες να είσαι με την μαμά μου;"με ρώτησε και με κοίταξε σαν να της είχε έρθει κάτι στο μυαλό της.

"Εννοείται πως θέλω, αλλά δεν έχω καταφέρει να της μιλήσω"
"Ωραία τότε έχω ένα σχέδιο "είπε και την κοίταξα.

Καλά ποιανού έχει μοιάσει τουτο εδώ;

"Για πες για το σχέδιο σου "της είπα και γέλασα.
"Λοιπόν , θα πάρουμε τηλέφωνο την νονά και θα της πούμε να έρθει να με πάρει, θα της πω εγώ να παμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα, θα πάρουμε μαζί και τον Ανδρέα, γιατί πάντα περνάω ωραία μαζί τους , ειδικά όταν η νονά τον χτυπάει επειδή λέει βλακείες, και όταν φύγω θα πάρεις τηλέφωνο την μαμά και να της πεις πως κάτι έπαθα, θα έρθει γρήγορα και τότε θα μιλήσετε , τόσο απλά" είπε και την κοιτούσα σαν χάνος.

Είναι σίγουρα πέντε χρόνων αυτό το παιδί;

"Είσαι σίγουρα πέντε χρόνων;"
"Ναι είμαι , αλλά βάζω και το μυαλό μου να δουλέψει κάτι που εσείς οι μεγάλοι δεν φαίνεται να το κάνετε"είπε και πάλι έμεινα.

Σίγουρα δεν έχει μοιάσει σε εμένα, η μάνα της είναι πιο έξυπνη.

Τελικά βάλαμε σε δράση το σχέδιο και τώρα κάθομαι και περιμένω την Μαρκέλλα...