My Best Friend's Kid✅

Κεφάλαιο 18ο

Μαρκέλλα

Είμαι στο αμάξι και πηγαίνω προς το σπίτι του Αχιλλέα, μου είπε πως κάτι έγινε με την μικρή , φοβήθηκα μην έπαθε τίποτα.

Σταματώ έξω από το σπίτι του και πηγαίνω γρήγορα στην πόρτα , την χτυπάω με αρκετή δύναμη , μέχρι να μου ανοίξουν.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανοίγει και βλέπω τον Αχιλλέα, τον προσπερνω και μπαίνω μέσα , αλλά δεν βλέπω πουθενά την μικρή , έτσι πηγαίνω σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού για να την βρω να δεν είναι πουθενά.

Πάω πίσω στο σαλόνι και βλέπω τον Αχιλλέα να κάθεται όρθιος μπροστά από τον καναπέ.

"Που είναι η μικρή ; Τι έγινε;"ρώτησα
"Ηρέμησε , μια χαρά είναι η μικρή, είναι μαζί με την Σοφία, απλώς έπρεπε με κάποιο τρόπο να σε φέρω , για να μιλήσουμε κάποια στιγμή"μου είπε και τότε ηρέμησα , αλλά τα νεύρα μου έφτασαν στα ύψη.

"Χαζό είσαι παιδάκι μου , πας καλά κοντεψα να πάθω εγκεφαλικό, ανησύχησα , έφυγα γρήγορα από το σπίτι και το αυτοκίνητό το πήγαινα πιο γρήγορα από αγωνιστικό"
"Εντάξει σου ζητώ συγνώμη, ήταν ιδέα της Ελπίδας να σου πω αυτό και όσο για το ότι έφυγες γρήγορα από το σπίτι , μπορώ να το δω, ωραίες πιτζάμες"είπε και γέλασε.

Εε φτάνει πια με τρέλανε , παίρνω ένα μαξιλάρι από τον καναπέ και του το πετάω στο κεφάλι, πάλι καλά ήμουν ευστοχεί και τον πέτυχα.

"Δεν το πιστεύω, πάτε καλά πατέρας και κόρη; Δηλαδή για ποιον λόγο να κάνετε όλο αυτό;"είπα και έβαλα τα χέρια μου στην μέση μου.

Δεν μου απάντησε, περίμενα να μιλήσει , όμως αντί να κάνει αυτό άρχισε να με πλησιάζει,.σταμάτησε λίγο πριν ακουμπήσουν, τελείως τα σώματα μας.

Ένιωθα την ανάσα του πάνω στο πρόσωπο μου, δεν μίλησε κανένας από τους δύο μας , ο Αχιλλέας με κοίταξε μια στα μάτια και επικεντρώθηκε στα χείλη μου.

Με τράβηξε κοντά του και κόλλησε τα χείλη του με τα δικά μου , στην αρχή δεν ανταποκρίθηκα καθώς ήμουν έκπληκτη από αυτή του την κίνηση.

Μου δάγκωσε το χείλος μου και αφού άνοιξα λίγο το στόμα μου , έβαλε μέσα την γλώσσα του.

Κάποια στιγμή, χρειαζόμασταν και οι δύο οξυγόνο οπότε σπάσαμε το φιλί.

Κόλλησε τα μέτωπα μεταξύ μας , δεν ακουγόταν τίποτα στο σπίτι , μόνο οι βαριές ανάσες μας.

Αφού πλέον είχα φτάσει στο σημείο να ανασαίνω κανονικά τον ρώτησα.

"Γιατί το έκανες αυτό;"
"Για να σου πω τον λόγο που έγινε το σχέδιο, Μαρκέλλα πρέπει να μιλήσουμε"είπε και συμφώνησα μαζί του.