My Best Friend's Kid✅

Κεφάλαιο 10ο

Μαρκέλλα

"Ελπίδα, έλα παιδάκι μου, μην μένεις πίσω, σου είπα πως δεν θα σου πάρω αυτό το παιχνίδι το έχεις ήδη" είπα στην μικρή , καθώς εδώ και είκοσι λεπτά είναι κολλημένη σε μια τζαμαρία ενός καταστήματος, για να αγοράσει ένα παιχνίδι.

"Έλα ρε μαμά , αυτό έχει γαλάζιο χρώμα , ενώ αυτό που έχω είναι ροζ" απάντησε η μικρή και ήρθε προς την μεριά μου με ένα δήθεν λυπημένο πρόσωπο.
"Όχι μικρή , αυτή την στιγμή αυτό το προσωπάκι δεν πιάνει"
"Ποίο προσωπάκι;"απάντησε η μικρή , προσπαθώντας να κάνει την αδιάφορη.
"Ελπίδα, το έχεις ήδη , τα έχουμε πει αυτά , τώρα γιατί κάνεις έτσι, πήγαμε για φαγητό, στον παιδότοπο και πήραμε και παγωτό , νομίζω είναι αρκετά αυτά"

"Καλά εντάξει, αλλά μπορούμε να πάρουμε μια ζεστή σοκολάτα;"
"Μπορούμε , άντε τώρα , δώσε μου το χέρι σου"της ζήτησα και μου έπιασε απευθείας το χέρι με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Περπατώντας, για περίπου πέντε λεπτά, φτάσαμε σε μια ωραία , μεγάλη καφετέρια με μοντέρνα διακόσμηση.

Μπήκαμε μέσα και εκεί εντόπισα, κάποιον που δεν έπρεπε.

Καθόμουν και τον παρατηρούσα για λίγη ώρα , αυτός δεν με είχε δει ακόμα , μέχρι που η μικρή άρχισε να φωνάζει και τότε γύρισε και με κοίταξε , μαζί με αυτόν γύρισε και η Σοφία.

Η Ελπίδα την πήρε αμέσως χαμπάρι και άρχισε να τρέχει προς το μέρος της...

Αχιλλέας

Από την στιγμή που συνάντησα την Μαρκέλλα δεν μπορούσα να την βγάλω από το μυαλό μου και το γεγονός πως είναι και μητέρα.
Ποτέ το έκανε; Ποιός είναι ο πατέρας; Αν ήμουν εγώ δεν θα μου το έλεγε; Δεν ξέρω , πραγματικά, πρέπει να μάθω τι συνέβη αυτά τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σήμερα κανονίσαμε με τα παιδιά να πάμε για καφέ , στην αρχή δεν ήθελα , αλλά αφού ήρθε και επέμενε και η Χριστίνα , αποφασίσαμε να βγούμε.

Από τις σκέψεις μου , με διακόπτει η Χριστίνα.

"Αχιλλέα, θες το βράδυ να πάμε μαζί για φαγητό;" Με ρώτησε και ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
"Ναι εντάξει, δεν έχω θέμα, θα κλείσω τραπέζι στο αγαπημένο μας εστιατόριο"απάντησα , δεν ήθελα να διαφωνήσω μαζί της, είμαστε που είμαστε σε χαλιά κατάσταση, οπότε το να διαφωνήσω μαζί της θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

"Ωραία! Εσύ πώς είσαι;" Ρώτησε με ήρεμη φωνή , προσπαθώντας να ανοίξει συζήτηση, αλλά εκείνη την στιγμή δεν είχα όρεξη.
"Ναι, μια χαρά" απάντησα γρήγορα
"Μάλιστα. Πάω να ετοιμαστώ για να πάμε έξω με τα παιδιά" δήλωσε και έφυγε προχωρώντας στο δωμάτιο.