Daha yeni uyanmıştım okula gidecektim. Saçımı topladım. üstümü
Giydim eteğini giyinirken aşşağı kattan bozulmuş televizyon cızırtısına benzeyen sesler geliyordu. Önce gitmeye korktum ama sonra cesaretimi toplayıp eteğini hızlıca giyip aşağı indim ama oda neydi her yer dağınıktı yere baktığımda ise Annem vardı kanlar içindeydi bir rüya olsun diye içimden milyonlarca dua ettim babama döndüğümde ise ne göreyim. Keşke o an kör olsaydım dagörmeseydim babamın elindeki o kanlar içindeki cam kırığını görmeseydim . Babam beni görünce bir hoşlantı kaçtı ama bişey diyemedim annemin başında beklemekten. Bu bir bitiş mi yoksa uyanışmıydı. Hayır bu bir bitiş değildi . Bu uyanıştı. Kendime Ne iyi ne de kötü hissediyordum polisi arama gereksinimi duydum fakat Aramak da istemiyorum çünkü babamı suçlu çıkarmak istemiyordum Neden bilmiyorum ama hiçbir şey şu an diyorum istemiyordu sadece yukarıya gidip dinlenmek istiyordum umursamamak istiyor Yani olan oldu biten bitti ambulansı ara Saydım Keşke ama nafile üstünden Çok zaman geçti bir saat boyunca Annem kan kaybetti artık Yapabileceğim bir şey yok da biliyorum Bana psikopat diyeceksiniz ama ben psikopat değilim yaptığımın illaki bir bedeli olacak artık hayatı Uyan mam lazımdı çünkü olana ve olacağı bir çare yoktur tek yapmamız gereken devam etmektir Bu hayatta herkes ne olduğunu önemsemeden Bence devam etmeyelim kimsenin hayatı Beni ilgilendirmez sonuçta Umarım pişmanlık duymam Umarım pişmanlık duymadan hayatıma devam ederim sadece devam ederim eğlenirim gülerim devam ederim Tek dileğim bu Güya Bugün doğum günün kutlayacağım attık Ama bunca olayın üstüne doğum gününü boş verip sadece buzdolabından pastamı çıkardım Muhtemelen Bana sürpriz yapacak vardı hastanın kutusunu açtım içine baktım çok güzeldi iki tane mum koydum fotoğrafını çektim kesip üfleyip yedim ne yapabilirdim ki başka ne yapabilirdim odama çıkıp kıyafetlerimi giyip çıktım polisi aradım. Ve ben dışarıdaydum uzaktan izledim herşeyi. Polisin girdiğini cesedi alıp çkkardığını alıp götürdüğünü. Herşeyi... Ama artık üzülmenin bir manası yoktu dediğim gibi olan oldu biten bitti olana ve olacağa çare yoktur geri eve geldiğimde her şey ve her yer sarı şeritler ile kaplanmıştır olay yeri diye yapmak zorundaydım ve rol yaptım içeriye girince;
Anne noldu sana diyip ağlamaya başladım. Polisler beni teselli etmeye çalışıyordu Reşit olmamı bir yıl kalmıştı yani 17 yaşındaydım Fakat 18'ime girmiştim yani sorun etmiyordum . Sonuçta babam bunu bile isteye yapmamıştır...
