RED LIGHTS

°8•

Hyunjin
Το αγόρι με το μηχανάκι άρχισε να περπατάει προς τα εμένα. Το βλέμμα του δεν έφευγε από τα μάτια μου. Ήρθε αρκετά κοντά και σταμάτησε μπροστά μου. Για ένα δευτερόλεπτο ξέχασα γιατί είμαι εδώ. Στο μυαλό μου έπαιζε η σκηνή με τον Han και η υγεία του Felix.

Από τις αναζητήσεις που έκανα έμαθα πως ο γιατρός δεν έχει γυναίκα και ούτε παιδιά, οπότε είναι αδύνατο να είναι ο γιος του. Βέβαια μου φαίνεται σαν αυτά τα αγόρια στο λύκειο που κάνουν βλακείες με τους φίλους τους,τραυματίζονται και δεν μπορούν να το πουν στους γονείς του οπότε κοιμούνται στο δρόμο.

Βέβαια φαίνεται πολύ πλούσιος και αρκετά μεγάλος για να είναι ένα τέτοιο αγόρι, κάτι όμως μου λέει πως ήρθε για τον γιατρό. Ήρθα πρώτος οπότε έχω το δικαίωμα να μιλήσω πρώτος.

Πήγα ένα βήμα πιο κοντά του και εκεί που είμασταν τόσο κοντά ώστε μπορούσα να ακούσω την καρδιά του να χτυπά, έσπασα την σιωπή και μίλησα.

Hyunjin: εάν έχεις έρθει για τον γιατρο συγγνώμη αλλά είναι απασχολημένος. Είπα και έκανα ένα βήμα πίσω βάζοντας τα χέρια μου στις τσέπες της ζακέτας μου.

Chan: ΧΑ, κοίτα μικρέ, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με παιδάκια, άσε με να μιλήσω με τον γιατρό και όλα θα είναι καλά για σένα... πίστεψε με σε συμφέρει. Είπε και ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του.

Με απείλησε μόλις τώρα; Με είπε παιδάκι; Με είπε μικρέ; Ποιος νομίζει πως είναι;

Hyunjin: βέβαια και δεν έχεις χρόνο, σίγουρα δεν έχεις κάνει τα μαθήματα που θα σου ζητήσουν αύριο στο δημοτικό. Του είπα και χαμογέλασα σαρκαστικά. Γύρισα το κεφάλι μου προς την άλλη πλευρά γιατί τώρα τελικά δεν είναι και τόσο όμορφος.

Τα μάτια του εκείνη την στιγμή άρχισαν να δείχνουν θυμό. Δεν ξέρει με ποιον μιλάει...

Τον ένιωσα να κάνει ένα βήμα μπροστά και κατάλαβα πως βρισκόταν λίγα εκατοστά μακριά μου, ήμουν σίγουρος ότι αν γυρνούσα το κεφάλι μου τα χείλη μου θα ακουμπούσαν τα δικά του.

Η ανάσα του έπεφτε στο λαιμό μου, εγώ κοιτούσα τον ουρανό και προσπαθούσα να το παίξω ήρεμος αν και από μέσα μου οι ορμόνες είχαν αρχίσει να κάνουν πάρτυ και να χορεύουν.

Chan: κοίτα με. Είπε με μια βαθιά φωνή. Δεν ξέρω γιατί αλλά κατευθείαν γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.

Chan: εγώ παίρνω πάντα αυτό που θέλω μικρέ. Είπε και πάλι με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Τα νεύρα μου εκείνη την στιγμή δεν κρατούσαν άλλο. Τον έπιασα από την γιακά της μπλουζας και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.