RED LIGHTS

°18•

Και τα δύο αγόρια κοίταξαν ο ένας τον άλλον με γουρλομενα μάτια, η φρίκη μέσα τους αυξήθηκε πιο πολύ τώρα. Με νευριασμένη φωνή και χωρίς να προσπαθήσει να κρύψει την αηδία που ένιωθε,ο Hyunjin γύρισε προς την μεριά από την οποία ερχόταν η φωνή.

Hyunjin : τολμά να ακουμπήσεις μια τρίχα μαλλιών του Han.
???: Τι γλυκό, τι κρίμα που δεν τα ακούει αυτά ο Han, βέβαια αν θέλεις μπορώ να του τα πω από την πλευρά σου, θα του πω και ότι τον αγαπάς πολύ και ότι σου λείπει.
Chan: πες μας τι θέλεις ακριβώς.
???: Αυτό έχει ενδιαφέρον, θα ήθελα πολύ να συνεχίσω την συζήτηση αλλά είμαι αρκετά απασχολημένη και μου πήρατε αρκετο χρόνο με τις μαλακίες σας οπότε σας αφήνω αγάπες, καλά να περάσετε και να προσέχετε, υπάρχουν περίεργοι και κακοί άνθρωποι εκεί έξω.

Μετά από αυτό όσο και να φώναζαν τα αγόρια δεν έπαιρναν καμία απάντηση, η γυναίκα είχε εξαφανιστεί και όπως φαινόταν δεν είχε σκοπό να ξαναγυρίσει. Τα δύο αγόρια κοιταχτηκαν πάλι, αυτή τη φορά πόνος, απογοήτευση, μετάνοια ήταν ξεκάθαρα στα μάτια τους .

Ο Chan σηκώθηκε και έφυγε απλά αφήνοντας έναν τρομοκρατημένο Hyunjin πίσω να σκέφτεται για τον φίλο του.

Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για τον Hyunjin για να συνειδητοποιήσει πως μόλις είχε ξεφύγει από τα χέρια του ένας εγκληματίας. Με γρήγορα βήματα το αγόρι έτρεξε έξω από το κτίριο για να φτάσει τον Chan αν και τώρα δεν είχε κανένα νόημα. Ο χώρος ήταν άδειος, ο Chan είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του.

Με βαριά καρδιά ο Hyunjin μάζεψε τις δυνάμεις του και αποφάσισε να γυρίσει σπίτι, σκεπτόμενος για το πώς θα έδινε τη είδηση αυτή στον Felix.

Από την άλλη μέρα το τηλεφώνημα που πήρε ο Felix τον είχε αγχωσει περισσότερα από όλα αυτά που του είχε πει η Areum. Όταν σήκωσε το τηλέφωνο το μόνο πράγμα που είχε ακούσει ήταν η φωνή του Han να φωνάξει το όνομα του και έπειτα από αυτό η γραμμή είχε κοπεί. Ήδη νευριασμένος με τον εαυτό του για το γεγονός ότι τους είχε αφήσει μόνος του, ο Felix δεν ήξερε αν θα μπορούσε να αντέξει το γεγονός ότι κάτι θα μπορούσε να είχε συμβεί στον Han.

Αν και είχε τηλεφωνήσει τον Hyunjin πολλές φορές ο τελευταίος δεν το είχε σηκώσει ούτε μια φορά. Η Areum δεν είχε φύγει μετά το τηλεφώνημα κάτι το οποίο ησύχασε τον Felix με κάποιον τρόπο, το να ξέρει ότι ίσως τον αγαπάει ακόμα, ότι νοιάζεται για αυτόν, ότι θέλει να είναι κοντά του όταν αυτός την έχει ανάγκη, αυτή τη στιγμή του φαινόταν πως αυτό και μόνο του έφτανε για να την συγχώρεση. Όταν έβλεπε το χέρι της σφιχτά τυλιγμένο με το δικό του για λίγα δευτερόλεπτα τα ξεχνούσε όλα, σε τόσα χρόνια δεν είχε γνωρίσει καμιά άλλη για να έχει αυτή την επίδραση πάνω του. Τώρα όμως δεν ήταν η σωστή στιγμή για να σκεφτεί αυτά, ο άγχος για τα αγόρια τον έτρωγε από μέσα και δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Η σιωπή κυριαρχούσε σε όλο το σπίτι μέχρι τη στιγμή που η πόρτα άνοιξε, ποιος το ήξερε τι τους περίμενε όλους.

Τα μάτια του Chan γέμισαν με δάκρυα, ο Minho ήταν το πιο κοντινό άτομο για αυτόν, ήταν ο αδερφός πθυ δεν είχε ποτέ και τώρα εξαιτίας του δεν είχε ιδέα που βρίσκεται το άτομο αυτό. Τα δάκρυα του θόλωσαν την όραση του, οδηγούσε τη μηχανή στην μέγιστη ταχύτητα αν και δεν ήξερε καλά που πήγαινε, έπρεπε να γυρίσει στα αγόρια, έπρεπε να μάθει πως είναι ο Seungmin και το πιο σημαντικό, έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να τους πει τα γεγονότα αλλά όχι...αυτό δεν ήταν το πιο σημαντικό, το πιο σημαντικό ήταν να βρει τον Minho και στην σειρά, αυτή τη γυναίκα με τη σπαστικια φωνή που τόσο πολύ μίσησε.

Σε λιγότερα από 5 λεπτά βρήκε την μηχανή του παρκαρισμένη μπροστά στο κτίριο που βρισκόταν τα αγόρια με τον ίδιο να στεκεται όρθιος δίπλα της. Ούτε ο ίδιος δεν είχε καταλάβει πως εξελίχθηκαν τα πράγματα τόσο γρήγορα, ένας πανικός τον κατέλυσε. Με το ζόρι βρήκε την δύναμη να κουνηθει,όχι ,να σέρνει τα πόδια του μέσα στο μεγάλο σπίτι. Σκούπισε τα μάτια του με το δεξί χέρι γιατί έπρεπε να είναι δυνατός, τουλάχιστον μπροστά στα αγόρια. Με αργά και κουρασμένα βήματα ανέβηκε τις σκάλες, στο άκουσμα των βημάτων του ο Jeongin βγήκε γρήγορα από το δωμάτιο με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του , χαρούμενος και ενθουσιασμένος.

I.N: αρχηγέ, σου έχουμε πολύ καλά νέα, ο Seungmin είναι μια χαρά και πριν λίγο στάθηκε όρθιος στα πόδια του κιόλας, ο Changbin λέει ότι σε λίγο καιρό θα γίνει μια χαρά και θα μπορέσει να επιστρέψει στην δουλειά.

Για λίγα λεπτά το χαμόγελο στάθηκε ακόμα στο πρόσωπο του αλλά όταν ο Chan τον κοίταξε, με μάτια γεμάτα δάκρυα τα οποία δεν είχε μπορέσει να τα σταματήσει, το πρόσωπο του I.N άλλαξε εντελώς. Εκείνο το υπέροχο χαμόγελο εξαφανίστηκε, πανικός ήταν φανερός στα μάτια τους σε τόσα χρόνια το αγόρι δεν είχε δει ποτέ τον αρχηγό του να κλαίει, ούτε καν να δείξει συναισθήματα. Χωρίς κανένα από τους δύο να μιλήσει ο I.N κατάλαβε ότι κάτι είχε συμβεί, τα μάτια του έψαξαν κάτι πίσω από τον Chan..τον Minho..που ήταν ο Minho;

Τα μάτια του γέμισαν τρόμο, το πρόσωπο του έγινε χλομό, έκανε λίγα βήματα πίσω χωρίς να το συνειδητοποιήσει ανοίγοντας τον δρόμο για τον Chan για να μπει μέσα στο δωμάτιο.

Με μικρά βήματα ο Chan μπήκε στην πόρτα για να βρει τα αγόρια χαρούμενα χαμογελώντας ο ένας στον άλλο και κρατώντας σφιχτά τα χέρια τους, πόσο πονούσε το γεγονός ότι ήταν αυτός που θα κατέστρεφε την στιγμή..

Όπως είχε καταστρέψει και τη ζωή τους ...

______________________________________

Γεια σε όλους, συγγνώμη που έχω αργήσει τόσο πολύ με τα κεφάλαια αλλά είμαι πολύ απασχολημένη και με το σχολείο και προσωπικά θέματα, ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας και για τα σχόλια σας, ευχαριστώ που συνεχίζετε να διαβάζετε την ιστορία μου και θα προσπαθήσω να ανεβάσω κεφάλαια όσο πιο συχνά μπορώ, σας αγαπώ πολύ ❤️