RED LIGHTS

°14•

Hyunjin: είσαι σίγουρος ότι θέλεις να έρθεις;
Felix: ναι θέλω να βοηθήσω.
Han: δες αυτό μπορεί να είναι πιο επικίνδυνο, με το πόδι σε τέτοια κατάσταση θα το έχουν πιο εύκολο να σε τραυματίσουν, νομίζω είναι καλύτερα να μείνεις σπίτι.

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, τα τρία αγόρια έκαναν για μια άλλη φορά την ίδια συζήτηση την οποία κάνουν από το προηγούμενο βράδυ. Η αποστολή ξεκινάει σε μισή ώρα και τα αγόρια ακόμα προσπαθούν να πείσουν τον Felix να μείνει σπίτι.

Felix: εντάξει,καλά, απλά μόλις βγείτε θα με πάρετε τηλέφωνο.
Hyunjin: ναι κύριε.

Το αστείο του Hyunjin έκανε την κατάσταση λίγο πιο ζωντανή. Για κάποιο λόγο ο Felix είχε ένα κακό συναισθημα για την σημερινή αποστολή αλλά δεν μπορούσε να κάνει και κάτι. Όταν το σκέφτηκε καλά αν τα αγόρια είναι στην αποστολή αυτός μπορεί να φέρει την Areum σπίτι και να μιλήσουν αν και δεν είναι σίγουρος ότι αυτή θα απαντήσει νυχτιατικα.

Han

Ο Felix επιτέλους δέχθηκε να μείνει σπίτι, εγώ από την άλλη πλευρά άρχισα να τρέμω. Όσο περισσότερα το σκέφτομαι τόσο χειρότερα γίνεται. Μετά από τόσα χρόνια θα πάω πάλι σε αποστολή, μετά από τόσα χρόνια υπάρχει περίπτωση να σκοτώσω ένα δεύτερο άτομο, μετά από τόσα χρόνια τα χέρια μου είναι ακόμα κόκκινα από το αίμα του ατόμου που σκότωσα. Ο Hyunjin από δίπλα μου όπως φαίνεται κατάλαβε την κατάσταση μου. Πριν μπούμε στο τεράστιο κτήριο ,που όμως για μένα ήταν τόσο μικρό και μου έκοβε την αναπνοή, με αγκάλιασε χωρίς να μου πει τίποτα και έμεινε έτσι για λίγα λεπτά. Έχουν γίνει επίσης πολλά χρόνια από τότε που ένιωσα τέτοια ζεστασιά. Με ένα σημάδι από τον Hyunjin και οι δύο μας μπήκαμε μέσα στο κτήριο. Τα χέρια μου κρατούσαν σφιχτά το πιστόλι, προσπαθησα να συγκεντρωθω σε αυτό που έχω να κάνω και να διώξω όλες τις άλλες σκέψεις από το κεφάλι μου.

Το κτίριο ήταν σκοτεινό, δεν έβλεπες τίποτα εκτός από συγκεκριμένα σημεία που ειχαν κόκκινα φώτα. Ο Hyunjin είχε πάει προς την άλλη κατεύθυνση και να πω την αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς τι ψάχνω, το μόνο που ξέρω είναι ότι θα πρέπει να βρίσκονται κάποιοι δολοφόνοι μέσα στο κτίριο.

Author pov
Ο Hyunjin άνοιξε την πόρτα όσο πιο ήσυχα μπορούσε, το πιστόλι σφιχτά τοποθετημένο στο χέρι του. Το βλέμμα του ταξίδευε σε όλο το δωμάτιο ελέγχοντας το, καρέκλες παντού και θρανία. Ο Hyunjin ήταν πάντα προσεκτικός με τις αποστολές του και αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ήταν ο καλύτερος πράκτορας, σήμερα όμως το μυαλό του ήταν μόνο στο όνειρο που είδε δει το προηγούμενο βράδυ, ο ίδιος δεν ήξερε γιατί ακόμα μπορούσε να νιώσει τα χέρια του Chan πάνω στο σώμα του, και για τον λόγο αυτό δεν είχε διαβάσει τίποτα για την αποστολή. Το να μην ήξερε που βρίσκεται έκανε τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα αλλά με όσο μπορούσε να καταλάβει βρισκόταν σε σχολείο ή κάτι τέτοιο, αλλιώς γιατί να έχει τόσες καρέκλες και θρανία;