Sonu Olmayan Müzik

Bölüm 3- Evim Evim Nasıl Evim?

Yolculuk sona ermişti ve eve dönmüşlerdi. Dalan, yaklaşan kıyamet öncesi esen sessiz rüzgarı hissediyor ve eli kolu bağlı bir halde bunu bekliyordu. Saatler geçiyordu ama ikisinin de gözüne uyku girmiyordu. Dalan korktuğu için uyuyamamıştı fakat beklediği de olmamış, rüzgar estiğiyle kalmıştı ya da belki de hiç esmemiş, ona öyle gelmişti.

Yanındaki çaresiz insanın çaresizliğine çaresizdi Dalan. Bu hiçbir şey yapamama hissi, içinde yarım kalan bir şiirden nidaydı sanki. Tamamlanamayacak olmasına haykırıyordu şiir alabildiğine. Ve o tek bir ses geri kalan bütün mısraları dolduruyordu, o mısralarsa uçsuz bucaksızdı artık. Bazen düşünüyordu Dalan, bu hayatı hak edecek ne yapmışlardı? Eğer cennet ve cehennem gerçekse bu kusursuz bir cehennem olmalıydı.

...

Alarm sesiyle uyandı Dalan. Üzerinde ne uykusuzluğun getirdiği yorgunluğu ne de işe gidecek olmanın getirdiği yataktan kalkma isteksizliğini hissediyordu artık. İşe gitmiş veya gitmemiş, uyumuş ya da uyumamış önemli değildi, çünkü farklı değildi. Saatler günleri, günler aylar ve yılları kovalasın yeterliydi. Gerçekten bütün bu zamanı böyle mi geçirecekti? Daha ne kadar yaşayacaktı bir başka soru da buydu. Neden intihar etmiyordu sahi? Ne diye hayattaydı ki hâlâ? Cevabı basitti lakin bu cevap onu bezdiriyordu ve bu soruya verecek bir cevabı yokmuş gibi davranmak istiyordu artık. Ama bastıramadığı bir ses içinden yükseliyor, onu boğmaya çalışan binlerce elin arasındaki ufacık bir boşluktan sızarak şunları söylüyordu:

"Ya sonra?"

Aslında sorunun cevabı da bir başka soruydu, gerisi bunu kendi içinde çözümlemesinde saklıydı. Kendisi intihar edecekti peki ya ardında kalan? Onun intihar etme seçeneği bile yoktu! O intihar edemeyecek kadar aciz bırakılmıştı. İşte sorunun cevabı buydu. Bu soruya verecek bir cevabı olmasın isterken aslında Esya'nın olmamasını mı istemiş oluyordu? Onun yok olmasını mı istiyordu yoksa içten içe? Ne kadar da kötüydü ve gaddardı böyle! Bu düşünce ona çok acımasızca geliyor ve bunu düşünmekten büyük bir acı ve utanç duyuyordu. Bazense nadir de olsa bunun acımasızlıkla veya kötü olmakla alakası olmadığını düşünüyordu. "Neden intihar etmemeliyim?" sorusundan ziyade "neden intihar etmeliyim?" sorusuna verebileceği onlarca cevabı vardı sonuçta. Ama ilk soruya vermek istemediği halde verdiği o cevap, diğer bütün isteyerek verdiği cevapları teker teker nakavt ediyor ve tüm seçenekleri kitliyordu.

Esya'nın gözlerinin kapalı olduğunu gördü ve ilaçlarını vermek için uyandırıp uyandırmamak arasında kaldı Dalan. Uyandırmamayı tercih etti ve mutfağa gidip kendine kahvaltı hazırlamaya başladı. İki yumurta kırdı tavaya ve pişirip yemeye koyuldu. Saat yediyi kırk geçe kahvaltısını bitirdi, masadan kalkıp tekrar Esya'yı kontrol etmeye gitti. Hâlâ uyuyordu ya da uyuyor gibi yapıyordu. Çekmecedeki not defterinden bir sayfa kopardı ve üzerine şunları yazdı Dalan:

"Uyuduğu için ilaçlarını veremedim, aç veya tok karna diye ilaç kutularının üzerinde nasıl kullanılacakları yazıyor. Teşekkürler."

Dalan notu komodinin üzerine, sürahinin hemen yanına bıraktı ve camdan dışarıya baktı, hava soğuk görünüyordu. Gardrobdan kalın, mavi bir kazak çıkardı ve siyah pantolonlarından rastgele birini seçerek gardrobu kapattı. Askıda asılı duran siyah eski montunu da giydikten sonra evden çıkıp ayakkabılarını giyecekti ki çorap giymeyi ve çantasını almayı unuttuğunu fark ederek geri döndü. Yedek anahtarı kullanmadığı ayakkabılardan birinin içine koydu ve apartmandan ayrıldı.

Sokaklardaydı artık. Eskimiş montu onu sıcak tutmayı başarıyordu hâlâ. Şimdilerde böyle bir mont almaya kalksa kim bilir ne kadar tutardı. Garipti, okula giden çocuk grupları teker teker geri dönüyorlardı. Acaba havadan dolayı tatil mi yaptılar diye düşünüyordu ki tahmin ettiği gibi olduğunu bir konuşmaya kulak misafiri olarak anladı Dalan. Yanakları kıpkırmızı olmuş bir erkek çocuğu soruyor, kaşkolu yüzünü tamamen kapatmış bir kız çocuğu da cevap veriyordu.