Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günlerden cumartesi,saat 23.55.. Yarın pazar. Sizlere elbette ki normal bir gün gibi geliyor. Lakin benim için yepyeni bir hayatın başlangıcı. Zaman ne çabuk ,hafta su gibi akıp gitti resmen. Asla bu günün gelmeyeceğini düşünürdüm fakat nafile.
Yarın pazar.. Burak bir başkası ile nişanlanıyor. Yarın pazar.. Ben sevdiğim adamın nişanına gideceğim.
Yataktan kalkıp pencereye doğru ilerledim. Hava yağmurlu,sokaklar ıssızdı. Birkaç kedi apartman kapısının önünde yağmurdan korunmaya çalışıyordu. Yoldan tek bir araba dahi geçmiyordu. Siyah,ıslak ve soğuk asfalt üzerine yansıyan sokak lambasının sarı ışığını izledim bir müddet. Ağlamak istedim,çok ağlamak istedim. Yapamadım. Kalp kırıklığı nasıl bu kadar fiziksel acı verebilirdi anlamış değilim. Sanırım umutlarımdan geriye hiçbir şey kalmadı.
Ben bu gece bu karanlık sokağa umutlarımı gömdüm. Ağlayan ise sadece bulutlar oldu.
Ama yarın yepyeni bir güne başlayacağım. Sadece atlatmam gereken son bir gece kaldı. Sonrası,sonrası belirsiz.. Telefonumdan gelen bildirim sesi ile pencereden uzaklaşıp yatağıma yöneldim. İyice yorganımın altına girdim ve ısınmaya çalıştım. Telefonumun ekranını açınca gördüğüm bildirimle heyecanlanmadan duramadım.
Adardenizsrcl seni takip etmek istiyor.
Hızla uygulamaya girip takip isteğine baktım. Kabul etmeden önce biraz bekledim. Hayır bu heyecanımda asla başka şeyler aramadım. Sadece mutlu eden heyecanlara çok uzak kalmıştım o kadar. Kendim ile tartışmam sona erdiğinde takip isteğini kabul ettim. Ardından kendi profilime girdim. Daha önce hiç fotoğraf paylaşmamıştım,paylaşma isteği de duymamıştım. Zaten çok az takipçim vardı. Bazıları lise birkaçı da üniversite arkadaşlarımdı. Arkadaş dediğime bakmayın okuldan sıradan insanlar işte. İçime nedensizce bir şeyler paylaşma isteği doğdu. Galerime girip çekindiğim fotoğraflara bakmaya başladım. Fotoğraf çekmeyi elbette ki severdim fakat daha önce paylaşma gibi bir düşüncem olmamıştı. Geçen aylarda ablamla beraber kız kulesine gittiğimizde çektiğimiz fotoğraflarda durdum. Bunca fotoğraf arasında çok sevdiğim bir kare vardı. Hızla o fotoğrafı açtım. Yüzümde geniş bir gülümseme ile kamera kadrajına bakıyordum. Arkamda pamuk şeker satan bir amca da benden habersiz bir şekilde poz vermişti. Fotoğraf siyah beyazdı fakat hissettirdiği duygular rengarenkti. Bir zamanlar ben de öyleydim ya.. Fotoğrafın anısı bende çok güzeldi. Ablamla deliler gibi eğlendiğimiz gün kız kulesi önünde biraz fotoğraf çekmek istemiştik. Benim verdiğim pozları beğenmeyen ablam,kamera arkasında nasıl poz vermem gerektiğini anlatıyordu. Fakat bunları yaparken o kadar komik görünüyordu ki ben ona gülerken o da böyle samimi bir kare yakalamıştı. Fotoğrafı çektikten sonra ablamın şaheserine bakarken fotoğraf karesinde benim arkamda duran pamuk şekerci amcayı farkettim. Kendisi benim arkamda durmuş,kameraya poz vermişti. O günden sonra en sevdiğim fotoğrafım bu olmuştu. Uygulamaya tekrar girip fotoğrafı paylaşma kararı aldım. Altına da hemen birkaç alıntı yazmaya başladım.
