ESLİNA

Bölüm - 4

            Yanağıma biri elini koyunca kafamı kaldırdım ve karşımdaki kişiye baktım. Bera hanımdı. Gülümsedi ve "Bugün hepimiz yorulduk tatlım. Hadi evimize gidelim istersen."dedi. Bişey demeden başımı salladım.

              Ayağa kalktığım sırada Araz bey elini belime koyup kapıya yönlendirince ona döndüm. Bana gülümsemişti. İlk defa görmüştüm güldüğünü. Gamzesi vardı. Geri önüme döndüm. Onlarla iyi olsam anneme ve babama ihanet edicem gibi geliyordu. Sanki onlara alışırsam ailemi unutucaktım.

            Bu yüzden onlara alınmamalıyım. Onlara alışırsam annem ve babam çok üzülürler. Onları sevmediğimi düşünürler sonra.

             Bunları düşünürken arabaya gelmiştik. Büyük bir araba olduğu için herkes binmişti. Ben cam kenarına oturmuştum.Yanıma ise Kırhan ve Korhan oturmuşlardı. Bera hanım ve Araz bey ise karşımıza oturmuşlardı. Kafamı önümden kaldırmamıştım. Çünkü çok gergindim. Ve buna alışmak cidden kolay olmicaktı. Bir anda yanımda başka insanlar görmüştüm. Sonra onların annem ve babam olduklarını öğrenmiştim. Sonra annem ve babamdan ayrılmıştım. Ve artık başka bir evde yaşicaktım.

             Bir anda birinin elimi tutmasıyla kafamı kaldırıp elin sahibine baktım. Kırhandı. "Tanışalım mı? "dedi gülümseyerek. Başımı salladım çok kısa ve belirsiz bir gülüşle. "Benim adım Kırhan. Abinim. 26 yaşındayım ve doktorum. "dedi. Sarı saçlı mavi gözlüydü. Ve boyunun yarısınazor geliyordum belkide.

              "Benim adımda Eslina Beran. 16 yaşındayım. "dedim. Gülümsemesi genişlemişti. "Çok güzelsin biliyormusun."dedi. Yabancıların bana iltifat etmesine alışık değildim. Çünkü fazla kimseyi tanımıyordum zaten. Gözlerimi kaçırdım ve önüme döndüm. Kıpkırmızı olmuştum kesin.

               "Utanma. Kıpkırmızı oldun. "deyince daha fazla utanmıştım. Bera hanım "Oğlum. Utandırmasana kızı. Rahat bırak. Yorgun zaten."dedi. Hızla kafamı kaldırdım ve "Hayır. Rahatsız olmadım."dedim. Benim yüzümden annesiyle aralarında kırgınlık olmasındı.

                 Uzun bir yolun ardından kocaman bir evin önüne gelmiştik. Kırhan "Geldik. Hadi inelim."dedi ve elimden tutup beni arabadan indirdi. Birlikte evin önüne gittik. Bera hanım kapıyı çaldı. Bir süre sonra hizmetli olduğunu düşündüğüm kadın kapıyı açtı ve "Hoşgeldiniz efendim."dedi ve kenara çekildi.

                 Kırhan eliyle içeri geçmemi işaret edip "Evine hoşgeldin kardeşim. "dedi.

                Ne çabuk unuttular Burçağı? 16 yıl azmıydı? Yıllarca kardeşim dediği insanı bir anda silmişmiydi? Bera hanım ve Araz beyde vedalaşmamışlardı. Bera hanımdı onun annesi. Araz bey ise babasıydı. Yani 16 yıldır aynı evde yaşıyorlar. Onlar büyütmüş. Hala anlayamıyorum.

           Araz bey "Gel gadi kızım. Salona geçelim."dediğinde peşinden gittim. Salona girdiğimde gördüğüm görüntüyle korkmadan edememiştim. Kırhan bana bakınca güldü ve yanıma gelip elini belime koydu ve eğildi. "Korkma. Tabi sen alışkın değilsin kalabalığa değilmi? Canım artık alışmalısın. Çünkü biz 11 kardeşiz."dedi.

   

              Bir adım geriye çekildim ve "Ben. Şey sanırım bugün daha fazlasını kaldıramicam. Odaya çıksam olurmu? Dinlenmem gerekiyor. Lütfen."dedim. Sesim titremişti ve sonlara doğru gözlerim dolmuştu. Bera hanım yanıma geldi ve "Tamam bebeğim. Gel odana çıkartiyim seni. Akşam yemeği için uyandırırım ben seni."dedi.

                  Onun arkasından ilerledim. Asansör vardı. Asansöre bindik ve Bera hanım 4. katın tuşuna bastı. Asansör açılınca indik. Toz pembe bir kapıyı açtı ve içeri girdi. Bende arkasından girdim. "Tatlım bak burda banyon ve giyinme odan var. Rahat ol tamammı. İyice dinlen."dedi ve çıkmadan önce saçlarımı okşayıp öptü.

            O gidince direk montumu çıkartıp kenardaki askılığa astım. Hemen kendimi yatağa attım ve gözyaşlarımı serbest bıraktım. Bu kadar şeye alışık değildim ve büyük ihtimalle hastalanıcaktım.

Veee bölüm bitti.

Nasıldı?

Beğendinizmi?

Oy ve yorum atmayı unutmayın.

Sizi seviyorum.