I.L.Y, Please Be Mine!

I.L.Y.P.B.M. || Eleven

"Sana nasabi ko. Sana nasabi ko na mahal na mahal ko din sila. Na ok lang maingay ang bahay, basta kasama namin sila." Pasimula ko dito.

"Before, i want to be alone, i want silence and you know that right? but everything has changed. I dont like silence anymore, because it made me feel I'm so alone. Akala siguro ng Diyos na pinapanapalangin ko ang katahimikan na 'yon, pero grabe naman yun pagsagot nya sa hiling na yun, nawala talaga sila totally. Kasalanan ko talaga ang pagkawala nila." I said while wiping the small tears coming from me then i continue.

"Ive changed after that. Siguro sa iba ay nag-iinarte lang ako. Sabi nga nila blessed naman ako, i have a good career, may mabait akong kapatid, may pamilyang kumupkop sa amin, di naman kami hirap sa buhay. Bat daw malungkot pa rin ako? Dapat magpasalamat nalang daw ako diba? Na mas madaming tao pa ang mas may malalang problema kesa sa akin? But what will i do kung ganito ang mararamdaman ko? Something is missing in me. And i dont know what is lacking. I felt like im a batterized robot waiting to be batt empty. And then that's the end." I said to him.

Nagulat nalang ako sa sarili ko na naikwento ko ang mga bagay na nasa isip at puso ko. Wala naman kasi ako sinasabihan nito dahil I dont have a courage to tell it to anyone.

Agad naman inilagay ni Uriel Simon sa balikat ko ang isang malaking blanket(malong). Napansin nya siguro ang pagyakap ko sa akin sarili dahil sa lamig na dala ng hangin habang nagkukwento ako. Then he put the other side of the blanket to his body. And now we are sharing the heat coming from it.

"May nakalimutan sabihin ang mga tao na yan sayo, Mi" sagot nito.

Nagtaka naman ako sa sinabi nito, i looked at him confused.

"Nakalimutan di nilang sabihin na bukod sa blessed ka na sa maraming bagay ay blessed ka rin sa kagandahan." He said smiling.

"Gagi!" Natatawa kong sabi habang umiiling. Nagda-drama na nga ako tapos hihirit ng ganun.

"Marian Irish, look at the sea." He said to me pointing the sea in front of me.

Mula sa kanyang mukha ay ibinaling ko ang tingin ko dagat. Then he continue.

"Look at the waves, may maliit na alon at malaking alon"

"Ok?"

"Imagining that we are in the middle of the sea at sinasalubong natin ang mga alon. Think of those waves are the trials coming to our lives. The bigger the waves, the bigger the impact it will leave to our body. It might hurt as big time, baka nga ikamatay pa natin" he said.

Then he continue.

"What do we need to do para hindi tayo masaktan ng husto sa mga alon na darating?" He asked me.

Then i answered.

"Lulubog sa ilalim ng dagat?" Sagot ko dito.

"Exactly. Staying above the sea is our own pride.
What we need to do is to get down, bend down to HIM. Let cast all our problems, anxieties and anything on HIM. Pray your heart out to Him, kahit paulit ulit pa, isigaw mo pa if you want and you'll be surpise that the pain in your heart is over. Tulad ng alon, ay dadaan lang sila sa atin. Dadaan lang sila Marian Irish. Dont stay there, and dont follow them." he said giving me a smile he always have for me.

Mas lumamig naman ang hangin sa dalampasigan at mas nadama ko ito kasabay ng lahat ng sinabi ni Uriel Simon sa akin.Lumabas ang mumunti kong ngiti pagkasalita nya.

He has so much wisdom now.
Bagay na lalo kong ikinamangha sa kanya.

After nun ay walang nagsalita sa amin at inihilig ko lang ang ulo ko sa balikat nya.