15 ci bölüm bölüm sonu:
Beni düşüncelerimden ayıran Hobinin çığlığı oldu. Ona baktığımda Atın deli gibi kaçışıydı. Ormanın derinliyine doğru koşuyordu at. Hemen oturduğum bankdan Ayağa kalktım Endişeli gözlerlerle olanları algılamaya çalışıyordu beynim.
"YARDIM EDİN. AT DURMUYOR. BİRİ YARDIM ETSİN" Her kes telaşla ne yapacağını düşünüyordu. Atsa ormanın derinlerine doğru yol alıp gpzden kayb oldu.
Diğerleri hemen atlarından aşağı düşüp Yönetmenin yanına gelip konuşmaya başladılar heyecanlı bir şekilde:
"HEMEN BİR ŞEY YAPIN. EĞER KARDEŞİME BİR ŞEY OLURSA ELİMDEN ÇEKECEĞİNİZ VAR!" Diye bağırdı Seokjin.
"Sakin ol Seokjin."dedi yönetmen. Malmısln bakışlarımı atdım ona.
"SAKİNMİ OLSUN? SAKİN OLUNACAK DURUMDAMIYIZ? ABİM BENİM BİLMEDĞİMİZ ORMANDA TEK BAŞINA NAPIYOR BİLMİYORUZ. YA KURT ÇIKARSA KARŞISINA NE YAPCAZ. ONA ZARAR GELİRSE KENDİNİ ÖLMÜŞ BİL YÖNETMEN!"
Diye bağırdımda irkildi. Hemen çalışanlara Hobiyi aramaları için Ormana gitmelerini emr etdi......
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
(Deniz)
Hava artık kararıyordu. Ama hayla Hobiyi bulamamıştık.
"YOK ya böyle olmayacak ben gidip arayacağım bunların bir işe yarayacağı yok. Ya abime bir şey olursa?"
Telaşla oturduğum yerden kalkıp tam gidecekken
Suga beni durdurdu:
"Nereye gittiğini sanıyorsun. Bu kadar insan bulamamışken senmi bulucan? Bir sen kalmıştın. Sende git senide bulamayalım. Otur oturduğun yerde"
Diye azarlar tonda konuştuğunda oturduğum yere yeniden oturdum. Suga abimin ne kadar heyecanlı olduğunu salladığı ayaklarından anlıyordum.
Taehyungun bağırşıyla düşüncelerimden ayrılıp ona taraf baktım.
"Ne demek Bulamıyoruz? Saat kaç haberin varmı? Bana bak Benden büyük olduğuna bakmam seni öyle bir benzetirimki! HEMEN HYUNGUMU BULUN!YOKSA BAŞINIZ ÇOK KÖTÜ BELAYA GİRECEK!"
Diğerleri Taehyungu durdurmaya çalışırken Sugada oturduğu yerden kalkıp onların yanına gitti.
Beni şaşırtansa Namjoon ve Jiminin sakinliğiydi. Oysaki bu kadar sakin olmaları gerekmiyordu. Tamam anladım. Namjoon lider ve soğukkanlı olması gerek peki jimin? O neden bu kadar sakin?
Hemen düşüncelerimden ayrılıp suganın yanımdan ayrılmasını fırsat bilip telefonumuda alıp ormanı doğru sesiz sakin koşmaya başladım. Belki abimi bula bilirdim. Bir kaç taş aldım elime. Giderken yola taşları bırakıyordumki dönüşte kaybolmayayım. Yolda taş olsada o kadar çok değildi. Bulabilirdim yolu. Belkide. Telefonumun fenerini yakıp yürümeye başladım. Bir taraftanda taşları yola koymayı unutmuyordum:
"AĞABEYYY. HOSEOK ABİİİİ. BENİ DUYUYORMUSUN?" Diye bağırdım
Sesimin yankısı yalnız olduğumu göstersede ve bu ne kadar korkunç olsada umursamamaya çalışıyordum.
"Ağabeyyy" Diye yine bağırdığmda bir ağaç dalının hışırtısını duydum. Yaptığım telaşla birden ayağım kaydı. Kafamı çarptığım taşla gözlerim kararsada bilincim hayla açıktı. Duyduğum o telaşlı sesle gülümsedim ve gözümü yumdum.
"Deniz!Deniz Abiciğim iyimisin?" Bu sesin Hobiye ait olduğuna kalıbımı basarım.
_______________________________________
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEKLEMEDİĞİM BİR MUCİZE:Abilerim🖤💜
Fanfic1#hayallerim DENİZ ONLARI GÖRDÜKDE ÇOK ŞAŞKINDI.ONLARIN SÖYLEDİKLERİ ALGILAYAMIYORDU.NASIL OLURDU ONLARLA ABİ KARDEŞ OLURDU.22 YILIK HAYATINDA ŞANSLI OLDUĞU TEK KONU BTS İN ONUN ABİLERİ OLMASI.ARTIK HAYATI DEĞİŞİCEKTİ DENİZİN.AMA İMTİHANI DEVAM EDİ...
