BEKLEMEDİĞİM BİR MUCİZE:Abilerim🖤💜

25 ci bölüm:"Mucizem"

24 cü bölmün sonu:
Bi seferinde tam 14 gündür ayağından çıkarmadığı çoraplarını ellerimle yıkamamı yoksa Suga abime onun uyurken gözlerine taktığı bandı benim kırdığımı söyleyecekti.

Ah aptal kafam o günden sonra tam 4 gün o çorapların kokusu gitmemişti burnumdan...
Ama düşünüyorumda Sugaya deseydo belkide duyu organıma eziyyet vermekten daha kollay yolla sıyırılırdım cezadan.

Birden duran asansörle düşünce denizimden ayrılmış gerçek dünyaya geri dönmüştüm. Işıkların kapanmasından Asansörün bozolduğunu Asansörde kaldığımı anladım.

Ahh ama benim kolostrofobim vardı! Dar alanlardan oldukça korkardım!

♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●♤●

25 ci bölüm

Nefes alamıyordum. Alnımdaki ter damlaları birer birer yere dökülürken son kez yardım için Asansöre vurdum.

Az önce abimgil beni kurtaracaklarını vardı etselerde hala burdaydım. Şu karanlık Asansörde yalnız başım kolistrafobimle mücadele ediyordum.

"Hey Deniz iyimisin Abiciğim?" Suganın kalın sesine karşılık başımı yularıya kaldırıp bağırmaya çalıştım.

"B-benim kolistrafobim v-var!"

"MERAK etme abicim az kaldı dayam seni kurtaracağız" Namjoon her ne kadarda beni rahatlatmaya çalışsada olmuyordu. Başaramıyordu

"Yalnızlıkla mücadele etmelisin...
Keninde güven ve savaş
Her karanlık gecenin sonu
Parlayan bir Güneş
Bak Güneş parlıyor
Yanında sevdiklerin
Yalnız değilsin
Sen güçlüsün
Sen yıkılmazsın!"

Galiba bu şarkıyı söyleyen Sugaydı?

"Hadi sende benle birlikte söyle bak rahatlayacaksın. Annemdede kolistrafobi vardı. Her zaman bu şarkıyı söylerdi. Benim 5 yaşındayken yazdığım ritimsiz bir şarkıyı. Hadi Deniz sende benimle birlikte söyle. Bak söyle rahatlayacksın.
Sadece Annemin ve bizim yanında olduğunuda unutma!"

Dediğinde gözümden yaşlar dökülmeye, bir Deniz yaratmaya başlamıştı.

Demek annemde kolistrafobiymiş! Ahh neler çektiğini anlıyorum annecim.

"Hadi Deniz dayan az kaldı açılıyor kapı!"

Dediğinde Suganın söylediği şarkıyı söylemeye başladım.

"Yalnızlıkla mücadele etmelisin...
Keninde güven ve savaş
Her karanlık gecenin sonu
Parlayan bir Güneş
Bak Güneş parlıyor
Yanında sevdiklerin
Yalnız değilsin
Sen güçlüsün
Sen yıkılmazsın!"

"Sesin çok güzel abicim hadi devam et hadi yapabilirsin seni kurtarıcaz! Lan açsanıza naıl bur kapıyı hala açamdınız!"

Diye bağıran Seokjin şu ustaları dövmeden gönderseydi onlar Ölmeden kurtuldukları için bin kere dua edip şükür etmeleri lazımdı bence.

Sonunda açılan kapıyla ne ara yere diktiğimi anlamadığım kafamı kaldırıp Güneş gibi Hayatımı sıcacık hale getiren abimleri görmemle yüzümde büyük bir gülümseme oldu.

Aslında asansör tam olarak aşağıda değildi. Kapıdan bieazcık aşağıda dayanmıştı.

Suga abim hemen aşağı, Asansöre atlayıp bana sarıldı. Bana çıkmam için yardım edip kendiside yukarı çıktı.

Yukarı çıkmamla abimlerin başıma toplaşması bir olmuştu.

Ben ayağa kalktım. Beni yardımlarıyla dinlenme odalarından birine götürdüler.

Ahh kafam çatlıyordu.

"İyimisin Prenses?"

Jungkook bana endişe dolu gözlere baktığını görünce diğerlerininde ondan bir farkı olmadığını anladım.

"İyiyim sadece dinlenmem lazım ve başım çok kötü ağrıyor. Evde ilacım olacaktı. Ama yanıma almayı unutmuşum. Ala bilirmisiniz?"

Suga hemen lafa atlayıp konuştu.

"Tamam ben gidip hemen getireceğim"

Bana yine kocaman sarıldıktan sonra koşar adımlarla Odadan çıktı.

Diğerleri halada oturduğum koltuğun başına toplaşmış meraklı gözlerle bana bakıyorlardı

"Ahh cidden iyiyim endişelenmeyin artık"

"Sana bir şey olsaydı ölüedük güzelim. Ne yapalım abiyiz işte)"

Dediğinde Seookjin ayağa kalkıp ona sarıldım.

Diğerleride ayı gibi bize sarılınca Gerçektende Bu Dünyada MUCİZE deninlen Şeyin gerçek olduğunu öğrendim.

Benim bu hayataki Mucizem Abimlerdi!.

○》○》○》○》○》○》○》○》○》○》○》○》○》

Merhaba arkadaşlar nassınız bakem

Nə kadar şarkı sözü yazmak istesemde başaramadım🥲biliyom iyi bir yazar degilim🥲