Finale doğru bölümler yavaş geliyor, zaten okuyan da yok ama öylesine diyorum. Burası benim mekan arkadaslr boş yapabilme iznim var.
Oylamadan geçenin ayağı sehpanın ucuna çarpsın.
Hadi eyvallah.
🌈
Amerika'ya geleli iki aydan fazla olmuştu.
Buraya gelmemeyi düşünmüştüm fakat benim de bir ailem vardı ve onları bırakma fikri mantıklı gelmiyordu. Oradakilerle sürekli konuşuyordum. Barın'ı zaten orada bile iki ayda bir gördüğüm için pek sıkıntı olacağını zannetmemiştim ama aramızda bir şey vardı. Hiçbir şey eskisi gibi olmayınca benim tahmini özlemim katlanmıştı. İki günde bir görüntülü konuşuyorduk, yetmiyordu.
Kafamı oturduğumuz kafenin masasına bıraktım. Oflayarak gözlerimi kapattığımda karşımda oturan Acar homurdandı. "Türkiye'ye dönmeye ne dersin Liva?"
"Seni susmaya davet ediyorum Acar."
Ben de biliyordum herhalde Türkiye'ye dönmeyi ama ailemi özlemekten korkuyordum ve bu çok olası bir şeydi.
"Ben de seninle gelirim," dedi Acar. Gözlerimi devirdim. Eski ben olsaydım delirirdim ama şu an, Acar'ın bana eşlik etme isteği bir şey ifade etmiyordu benim açımdan.
"Sen geri kal."
"Sesi duydun mu?" dediğinde başımı masadan kaldırıp toparladım.
"Ne sesi?" diye sordum merakla.
"Kalbimin kırılmış sesini."
Bu klişeliğine masadan alıp yüzüne attığım peçeteyle cevap verdim. Fakat fiziğim çok kötü olduğundan peçetenin ona gidene kadar tekrar masaya düşeceğini hesap edememiştim. Güldüğünde ona dilimi çıkardım.
Barın, Acar'la arkadaş kalmamızı sorun etmemişti çünkü duygularımın yok olduğunu biliyordu.
İçime dolan özlemle burnumu çektim. Etrafa baktığımda İngilizce konuşan onlarca insan gördüm. Türkçeye hasret kalmıştım. Ani bir kararla ayağa fırladım. "Ben gidiyorum," dedim neşeyle.
Acar da ardımdan ayaklandı. "Nereye?"
"Eve," diye mırıldandım.
Evime.
🌈
Iy.
Amerika'ya gitmekten vazgeçip koşarak Barın'a gitme sahnesi yazacaktım ama o kadar cringe geldi ki elim gitmedi. Yani boş verin. Özlesinler. Ağlasınlar. Bana ne
Neyse oy falan
öptm
tam dilenciyim amk bölümün başında da sonunda da oy istiyorum
