Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Liva.
Polat'ın bana attığı dik bakışları sonucu rahatsız olarak mutfağa kaçmış olmak isterdim ama böyle bir şey olmamıştı. Ben, Polat'ın bana değmeyen gözlerinden kaçacak kadar salaktım.
Bahçeden mutfağa geçilen kapı aralandığında başımı oraya çevirip gelene baktım.
İti an çomağı hazırla.
"Su alacaktım," diyerek bugün ilk kez bana hitaben konuştu. Derin bir nefes alıp önüme döndüm. "Su?" dedi tekrardan.
"Evet. Su, Polat."
"Versene kızım," dedi düz bir sesle.
Omzumun üzerinden dönüp yüzüne baktım. Boş boş bakıyordu. Her zamanki gibi, duygusuzca. "Al," diye söylendim önündeki sürahiyi ve bardağı işaret ederek. "Gözlerim yanlış görmüyorsa sapasağlam eşek kadar iki tane elin var. Doldur bardağa ve iç."
Normalde ona asla bu şekilde davranmayacağımı en iyi yine kendisi biliyordu. Çehresini kaplayan şaşkınlık beni memnun ettiğinde eski halime dönme kararı verdim çünkü soğuk bir insan olmak sıkıcıydı.
Bardağa suyu doldurup kendim içtim. O kadar da değildi yani beni hizmetçisi sanmasın. Dibinde kalan suyu da yüzüne doğru fırlattım. Yaşadığı şaşkınlık dehşete dönünce kenardan sıyrılıp bahçeye geçtim. Arkamdan ne yaptı bilmiyordum ama sonradan fark edip pişman oldum; onun bana karşı olan nefretini gün geçtikçe körüklüyordum.
🌈
lütfen teşk etmeyin ben de biliyorum ne kadar uzun yazdığımı, utandırmayın.
