Gözümün Nûru | TakeMikey

Sürpriz Cevap

Mikey~

Takemichi'nin annesi:
"Evet akşam eve dönerken biri onu sağlam dövmüş şu an hastanedeyiz yeni yeni kendine gelmeye başladı."

Dizlerimin bağı çözülmüştü. Sanki kalbimden bir parça kopmuş gibi hissettim.

Mikey:
"P-peki ziyaret edebileceğim durumda mı kendisi?"

Takemichi'nin annesi:
"Tabi gel sorun olmaz."

*Telefon kapanır*

Mitsuya:
"Kötü bir şey mi olmuş?"

Mikey:
"Evet ama yapabileceğimiz bir şey yok. Hastaneye gidelim mi?"

Mitsuya:
"O hastanede di mi?"

Mikey:
"Ev... Evet."

Mitsuya:
"Motoru ben süreceğim."

Mitsuya motorun anahtarını elimden kaptı ve motosiklete yerleşti. Ben de arkasına oturdum. Yolda giderken "Acaba durumu ağır mı?" diye kendi kendime düşüncelere boğulmuştum. Nihayet geldik.

Mikey:
"Merhaba ben Mikey. Hanagaki Takemichi'yi görebilir miyim?"

Doktor:
"Tabii şu an durumu iyi ama içeride en fazla 1 kişi kalabilir."

Takemichi'nin annesi:
"Sizin konuşacaklarınız vardır. Sen girebilirsin oğlum."

Mikey:
"Peki efendim!"

Heyecanla içeri daldım. Bana bakan bir göz vardı -evet bir tane çünkü diğeri sargı beziyle kapalı-.

Takemichi:
"Hoşgeldin Mikey"

Hemen yanındaki sandalyeye oturdum. Dirseklerimi sedyenin kenarına dayadım. Gözlerim doldu.

Takemichi:
"Bir şey mi oldu?"

Mikey:
"Daha ne olsun olan sana olmuş." Dedim titrek sesimle.

Takemichi:
"Ağlama bir şey olmaz bana."

Mikey:
"Yalan söyleme olmuş işte."

Takemichi:
"Mikey, biz çete üyesi adamlarız. Böyle dayak/kavga gibi şeyler çok olur. Bunu sen de biliyorsun."

Mikey:
"Evet ama ben sana gelmesini istemiyorum." Sesim hâlâ titriyordu.

Mikey:
"Eğer..."

Takemichi:
"Eğer ne?"

Söyleyememekten korkuyordum ama denemeliyimdim. Ağlamama hıçkırıklarım eşlik ediyordu.

Mikey:
"Eğer dün seni göndermemiş olsaydım. Ve bugün iyi olsaydın. Ben... Ben sana çıkma teklif edecektim."

Takemichi:
"Ben de kabul ederdim.♡"

Mikey:
"Ciddi misin!? Benimle çıkar mısın?"

Takemichi:
"Evet!"

Allah'ım dünyalar benim oldu. Ağğh Takemichi reddedeceksin diye çok korktum.

Mikey:
"Hastaneden çıktığında randevuya çıkalım!"

Takemichi:
"Olur neden olmasın."

Yüzünde tatlı bir tebessüm vardı. Dünyadaki en gergin insanı bile rahatlatabilecek bir gülümsemeydi. Nazikçe yaşlar süzülen yanağımı okşuyordu. Elleri sıcacıktı.

[Bölüm bitti sevgili okuyucu birey arkadaşlar. Bu arada "elleri sıcacıktı" kısmında mangaya gönderme yaptım. Ben ağlıyorum.]