Gözümün Nûru | TakeMikey

Ayrılık

Mikey~

Kisaki:
"Sen yenildin Mikey. En değerlim diye her yerde bahsettiğin şeyi senden aldım."

Takemichi kanlar içinde yerde yatıyordu. Vücudum kıpırdamıyordu. Hiçbir şeye müdahale edemiyordum. Tam anlamıyla hiçbir şey yapamıyordum.

Takemichi:
"Mikey-kun. Mikey-kun. Mikey-kun!"

Gözlerimi açtığımda karşımda Takemichi vardı. Az öncekiler kabus olmalıydı. Çok şükür ki öyleydi.

Mikey:
"Takemichi, Kisaki'ye dikkat et. Her ne kadar sizin çetenizde olsa da seni öldürmeye çalıştı."

Takemichi:
"Beni öldürmeye mi çalıştı?"

Mikey:
"Evet, kavgada seni öne süren oydu. Bana düşmanlığından yaptı."

Takemichi:
"Ben de anlamamıştım açıkçası. Yani kolayca yenilirdim. Harbiden neden beni öne sürdü."

Mikey:
"Amacı seni bizim çeteden birine öldürtüp hem suçluluk duymamı hem de yas tutmamı istemesiydi. Kendisi söyleyerek de belli etti bunu."

Takemichi:
"Hmm... Çıkmamız gerek giyinmene yardımcı olayım mı?"

Mikey:
"Heh hiç fena olmaz aslında."

Takemichi üstümü çıkarmama yardım ediyordu.

Mikey:
"Ah!"

Takemichi:
"Üzgünüm o kadar acıyor mu?"

Mikey:
"Eh."

Birlikte hastaneden çıktık. Aşağıda Shinichiro arabada bizi bekliyordu.

Birlikte bizim eve gittik. Emma evdeydi.

Emma:
"Hoşgeldiniz."

Takemichi:
"Hoşbulduk Emma-chan."

Takemichi o gün hep benimle ilgilendi. Gece yine birlikte uyuduk. Ertesi gün öğlen saatleri dışarı çıktık. Bir parkta oturuyorduk. Etraf sessizdi.

Takemichi:
"Mikey-kun benim sana bir şey söylemem gerek."

Mikey:
"Tabi nedir?"

Takemichi:
"Ben bu zamana ait değilim. Ben gelecekten, 2017'den geliyorum. Geçmişte bir şeyler değiştirmem gerekiyordu ki onu çoktan yaptım. Benim artık geleceğe dönmem gerek. Artık ben olmayacağım kısaca."

Ona içinin rahat olması için gülümsedim:
"Eh öyle diyorsan tekrar sana kavuşabilmek için 12 sene beklemeliyim."

Takemichi:
"Eh yaklaşık olarak öyle."

Mikey:
"Ne zaman geri döneceksin?"

Takemichi:
"Bugün."

Mikey:
"O zaman bugün seninle vedalaşmam gerekecek. Ki ben vedalaşmaları sevmem şayet o veda bir kavuşmaya bağlanamayacaksa."

Takemichi:
"Mikey-kun..."

Mikey:
"Madem bu zamana ait değilsin ve işin de bitti bence hemen geri dönmelisin."

Takemichi:
"Haklısın. O zaman ben gidiyorum."

Mikey:
"Seni sabırla bekleyeceğim sevgili eşim. ♡"

Takemichi giderken gözleri dolmuştu. O şekilde yanımdan uzaklaştı. Ben de eve gittim.

Emma:
"Hoşgeldin Mikey."

Gülümseyerek:
"Hoşbulduk Emma."

Emma:
"Hey bu gülüşü bilirim. Bir şey mi oldu?"

Gözyaşlarımı tutmaya çalışarak:
"Hayır."

Emma:
"Manjiro..."

Emma bana sarıldı. Ben de onun etkisiyle yere çöküp ağlamaya başladım. Ağlamamı kontrol edemiyordum artık. Hıçkırıklarımın sesi yükselmişti.

Emma:
"Merak etme geçer ya da alışırsın o her neyse. Sakın üzme kendini, sen bize lâzımsın."

Emma konuyu deşmedi. Bana teselli verdi ve gününü bana ayırdı.

Takemichi~

Mikey-kun'un yanından ayrıldım. Of sulugöz Takemichi, zaten birazdan tekrar kavuşacaksın ona neden ağlıyorsun ki?

Naoto'nun evine gidip elini sıktım.

Gelecek nasıldır şimdi acaba?

Geleceğe ışınlanmıştım.