Small World has Benefits

III

Maraming nangyari... Halos everyday sa school, malungkot ako, medyo moody at masungit, parang aburido.

Matatapos na rin naman ang school year, gagraduate na kami! New school and new friends na. Pero kahit about 2 months nalang at gagraduate na kami ng HS, hirap padin ako.

Chine-cherish ko every moment with my friends kasi nga "magkakahiwalay" na kaming lahat. Iba na kasi pag-college na.

Sa mga happy moments ko kasama mga friends ko, syempre naiisip ko padin si Past. Dinadalaw-dalaw nya parin ang isip ko. Although I know na masasaktan lang ako pag inisip ko sya ng inisip pero wala eh, I can't help myself.

Naiisip ko na, masaya ako ngayon. Siya kaya masaya?
Kung masaya man siya, sino kaya nagpasaya sa kanya?
Naiisip nya pa kaya ako? Naaalala nya pa kaya ako?
Aware ba sya na nasaktan nya ko?
May balak ba syang makipag-usap sakin para maging okay kame?
As in para magkaroon kami ng closure?
Aasa pa ba ako? Mahal nya pa ba ako? ...

So many unanswered questions. Napakahirap

Lagi nalang ganyan ang tumatakbo sa isip ko.
Mahirap kasing tanggapin ang isang bagay na hindi mo namang inaasahang mawawala sayo. Although I know na I just have to accept it but indeed it's so hard.

———

Maraming nagsasabi sa akin na, "move on na Dessy!" (They call me Dessy sometimes)

Para sa kanila madaling sabihin ang salitang move on pero sa kalagayan ko, napakahirap gawin nyan.

Paano ako magsisimulang magmove-on kung wala pa nga kaming closure? Gets nyo ko? Andun yung kasi yung mga what-ifs :(

Parang libro lang. You have to finish the book that you're currently reading before reading a new one. You're not just gonna leave the book diba? Andun yung feels na kumbaga sa story, bitin ka. Bakit? Kasi walang ending.

Yun ang kailangan namin. Ending :( Kumbaga, siguro papunta na kami sa finish line pero hindi pa natuloy :( Mas madaling tanggapin siguro na talagang wala na kami kung sa kanya o sa amin mismo manggagaling at kung masasagot lahat ng tanong ko. Pero wala eh, wala talaga. Nag-antay ako, sinubukan kong mag-approach na kung pwedeng mag-usap kami hindi para makipagbalikan kundi para tanggapin kung hanggang saan nalang kami pero wala talaga.. Ako na yun nag-effort pero ayaw nya maki-cooperate kaya wala ring nangyari ...

Siguro may lahi syang bula.. Kasi bigla-bigla nalang syang nawala :(

———

1 month has passed, so to be specific March na. Gahd days nalang ggraduate na ko! And i'm still not okay. Still, I haven't moved on yet.

Tanong ako ng tanong sa sarili ko, "Destiny bakit ba ha? Tama na! Dakilang tanga ka na. May bago na yung tao oh! Gising na!! Wag ka naman magpaka-bayani!"

Pero hindi ko alam ang sagot sa sarili kong tanong. Alam mo yun? Magulo ang isip ko. Minsan nangingibabaw ang galit ko sa kanya dahil sa ginawa nya sakin pero minsan nangingibabaw din yung pagmamahal ko sa kanya.

———

March 28

GRADUATION.

This day is one of the most memorable and happy moments in life, yet it is also sad, cause of separation.

High school life. One of the things na meron talagang marka sa puso ko. Why? Cause of the extraordinary people i've met. The happiness that i've experienced. The knowledge that I gained. Trippings that once has been impossible but we made it possible. Iba talaga ang saya kapag high school.