صدای سکوت.‌.. نوای کمان

12

امیرعلی روی مبل خونه‌ی پدر و مادرش، چشم به راه احسان نشسته بود. بعد از گذروندن چند ساعت با ماهور فهمیده بود که رابطه‌ی مُردش با احسان دیگه جواب نمیده و باید کاملاً تموم بشه. حالا مطمئن بود مردی که قراره چند دقیقه‌ی دیگه کنارش روی این مبل بشینه و بحث سنگینی باهم داشته باشن، کوچکترین جذابیتی براش نداره و بودن کنارش بیشتر شبیه عذابه تا یه حس خوب.

چراغ بالای در خاموش و روشن شد و فهمید احسان از راه رسیده‌. خوشحال بود خانوادش به طبقه‌ی پایین رفتن و میتونه تنهایی و بدون حضور دیگران صحبت کنه.

در خونه رو باز کرد و به زور لبخند زد. احسان با کت و شلوار خاکستری و موهای مرتب وارد شد و سرش رو جلو برد و گونه‌ی امیرعلی رو بوسید و آروم بغلش کرد.

امیر خودش رو از آغوش مرد مقابلش بیرون کشید و شروع کرد با اشاره حرف زدن.

((حق داشتی. باید حرف بزنیم.))

احسان سر تکون داد و صورتش رو جلو برد تا لب‌های مقابلش رو ببوسه و امیرعلی خودش رو کنار کشید.

((صبر کن. دو دقیقه بشین ممکنه مادر و پدرم برگردن خونه.))

((چرا استرس داری؟))

احسان پرسید و روی مبل نشست و امیرعلی هم کنارش قرار گرفت و نفس عمیقی کشید و با اعتماد به نفسی که از چشم‌هاش خونده میشد، جواب داد.

((چون میخوام ازت جدا بشم.))

((چی؟ ))

((به خودمون نگاه کن. همین جوری خیلی وقته جدا شدیم فقط باید قبولش کنیم. مناسب هم نیستیم.))

((بابت اتفاقایی که افتاد ناراحتی و بهت حق میدم. صبر میکنم تا آروم بشی.))

((میفهمی چی میگم؟ قرار نیست دوباره همه چیز درست بشه. دیگه تمومه.))

((چرا؟ من همیشه مراقبتم. دوست دارم. هیچ وقت باهات بد رفتاری نکردم. چرا؟ فقط بگو چرا؟ ))

احسان با صورت برافروخته پرسید و امیرعلی سعی کرد با آرامش توضیح بده.

(( مشکل همینه. من بچه نیستم. هميشه مثل یه پدر رفتار میکنی نه کسی که باهاش رابطه دارم. من بچه نیستم. بفهم بچه نیستم.))

((من شبیه پدرت رفتار نمیکنم. یه رابطه نیاز به مراقبت داره.))

((پس چرا اونی که همیشه مراقبت میکنه تویی؟ منم مثل تو یه مَردم. غرور دارم. دلم نمیخواد کنترلم کنی.))

(( دیگه کاری نمیکنم حس کنی کنترلت میکنم.))

((همه چی تموم شد. می‌تونیم دوتا دوست خوب باشیم ولی توی یه رابطه نمی‌خوام باشم.))

((الان عصبانی شدی.))

((آره عصبانیم. مجبورم نکن بگم دوست ندارم.))